Φαντασθείτε ένα τεράστιο πλήθος, τέτοιο που έχουμε χρόνια να δούμε συγκεντρωμένο, το οποίο γεμίζει όχι μόνο την Αθήνα, αλλά και τις υπόλοιπες, μεγαλύτερες ή μικρότερες, πόλεις της χώρας. Το δύσκολο είναι να φαντασθείτε αυτό το πλήθος βυθισμένο στη σιωπή. Τίποτε δεν ακούγεται. Ούτε φωνές ούτε συνθήματα. Φαντασθείτε τώρα ότι ο καθένας απ’ αυτό το πλήθος κρατάει κι ένα αναμμένο κερί, στη μνήμη των θυμάτων που χάθηκαν στα Τέμπη. Ενα μεγάλο σιωπηλό πλήθος είναι πολύ πιο ηχηρό από ένα πλήθος που, μοιρασμένο σε μικρές ομάδες, φωνάζει συνθήματα. Απ’ αυτά που τα ακούμε κάθε μέρα, τα έχουμε συνηθίσει, έχουν χάσει πια τη σημασία τους και απλώς εκπέμπουν τον αργόσυρτο ρυθμό τους – κάτι ανάμεσα σε υποχρέωση και βαρεμάρα. Η σιωπή ταιριάζει στο πένθος. Η σιωπή εκφράζει το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορούν να εκφράσουν οι λέξεις. Και το πένθος όσων έχασαν το παιδί τους στο παράλογο δυστύχημα στα Τέμπη –παράλογο για τα δεδομένα της σύγχρονης τεχνολογίας– καμία λέξη και κανένα σύνθημα δεν μπορεί να εκφράσει. Με δύο λόγια: Θεωρώ ότι η καταλληλότερη εκδήλωση του κοινωνικού πένθους για το μνημόσυνο της τραγωδίας στα Τέμπη θα ήταν ένα συλλαλητήριο που θα μιλούσε διά της σιωπής του. Θα μου πείτε ότι δεν λαμβάνω υπόψη μου την ιδιοπροσωπία του ελληνισμού. Οι φωνές, για εμάς, είναι υπαρξιακό μέγεθος. Για να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε φωνάζουμε, ως γνωστόν.
Στα αυριανά συλλαλητήρια θα συμμετάσχουν και οι διάφοροι μνηστήρες της ύπαρξής μας. Και όχι ως άτομα, όπως θα ήταν θεμιτό, αλλά ως οργανωμένες ομάδες που διεκδικούν για λογαριασμό τους ένα μερίδιο του πλήθους. Θα ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης, την «καρατόμηση» του Μητσοτάκη, ακόμη και αυξήσεις όπως έμαθα ότι προβάλλουν ως σύνθημα συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών. Και αναρωτιέσαι ευλόγως. Συμφωνώ ότι η κυβέρνηση έδειξε αμέλεια στη διαχείριση της τραγωδίας. Το Μάτι, αν μη τι άλλο, άλλαξε τις προτεραιότητες της Πολιτικής Προστασίας, δίνοντας προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή. Υποτίμησε τη σημασία του δυστυχήματος στα Τέμπη και το συναισθηματικό της εκτόπισμα στην κοινωνία. Ομως, όσοι προσπαθούν να αξιοποιήσουν τα πλήθη που τους λείπουν για να αποδείξουν ότι υπάρχουν, δεν την υποτιμούν και αυτοί; Με ποιον τρόπο δείχνουν τον σεβασμό τους στο πένθος όσων έχασαν κάποιον δικό τους; Ψαρεύοντας ψηφοφόρους στο συγκεντρωμένο πλήθος; Απλώς, με τον τρόπο τους, διευρύνουν την απόσταση που χωρίζει το κοινωνικό αίσθημα απ’ την πολιτική τάξη. Αν διέθεταν έστω και ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας, οι οργανωτές θα επένδυαν στην εκκωφαντική σιωπή του πλήθους. Θα μου πείτε, όμως, δεν θα μπορούσαν να αναπτύξουν τον αγωνιστικό ναρκισσισμό τους. Νοσταλγώντας τους καιρούς που η πλατεία έριχνε κυβερνήσεις. Η «πλατεία» δοκιμάστηκε και απέτυχε. Αδιαφορώντας προκλητικά για το πένθος της ελληνικής κοινωνίας για τα θύματα στα Τέμπη.
