Πριν από μία εβδομάδα ήμουν στο Βερολίνο. Στο μετρό διάβαζα εφημερίδες και σκεφτόμουν. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και άκουγα μουσική. Οταν γύρισα στην Αθήνα πήρα το μετρό από το αεροδρόμιο. Ξαφνικά ο συρμός άρχισε να κινείται λίγο πιο γρήγορα, έβγαζε κάτι περίεργους ήχους. Αγχώθηκα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο, παρά μόνον ότι θέλω να φτάσω σπίτι μου. Σώα.
Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης δύο χρόνια μετά το δυστύχημα των Τεμπών: ότι κανείς δεν τολμάει πια, παρά μόνον αν είναι απολύτως υποχρεωμένος, να μπει στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Οτι δεν έχουν αποκατασταθεί τα προβλήματα στο σύστημα τηλεδιοίκησης που προκάλεσε ο «Daniel» τον Σεπτέμβριο του 2023. Οτι ακόμη και στο μετρό νιώθουμε ανασφάλεια. Οτι κάθε τρεις και λίγο μαθαίνουμε για ατυχήματα στον προαστιακό, που «από τύχη» δεν προκάλεσαν τραυματισμούς, για πεζογέφυρες του ηλεκτρικού που έχουν κατασκευαστεί στη δεκαετία του 1960 και δεν έχουν συντηρηθεί από το 2007, για το καμάρι της Θεσσαλονίκης, που εγκαινιάστηκε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα αλλά λειτουργεί με προβλήματα.
Είναι εξίσου συνωμοσιολογική η απόπειρα του πρωθυπουργού να καταγγείλει «συγκεκριμένους κύκλους», οι οποίοι αποπειρώνται «να μεταβάλουν αυτό το κλίμα συγκίνησης σε ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης» με τη μικροκομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας από την αντιπολίτευση, που καλλιεργεί την παράνοια. Οι προθέσεις και των δύο πλευρών είναι διάφανες: συσπείρωση του φιλοκυβερνητικού ακροατηρίου – δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου. Η κοινή γνώμη τις αντιλαμβάνεται. Δεν είναι ανόητη. Ουδείς μπορεί να καπηλευτεί το πένθος και να το μετατρέψει σε ψήφους. Ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη πλευρά. Στο ματς «Θα κάτσω σπίτι» vs «Θα πάω στη διαδήλωση» το σκορ είναι ισόπαλο, η συντριβή όμως γνήσια.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στηλίτευσε «τα χυδαία μηνύματα στα σόσιαλ μίντια» και τα συνθήματα όπως «Για να αναπνεύσουμε πρέπει να τους ανατρέψουμε». Οι πολίτες που θα διαμαρτυρηθούν απαιτούν «καλές και ασφαλείς συγκοινωνίες», μας είπε. Ο ίδιος και η κυβέρνησή του τι κάνουν όμως; Απλώς παρακολουθούν και σχολιάζουν; Συχνά η σημερινή κρίση και οι διαμαρτυρίες συγκρίνονται με τους «Αγανακτισμένους» το 2011. Ωστόσο, η οργή για τα Τέμπη δεν είναι –όπως τότε– τυφλή και αδιάκριτη, έχει σαφές αίτημα. Να μπαίνουμε στα τρένα και να φτάνουμε σπίτια μας. Σώοι. Ρεμβάζοντας έξω από το παράθυρο κι ακούγοντας μουσική.
