Παρακάμπτω την απέλπιδα προσπάθεια όσων, εκμεταλλευόμενοι την τραγωδία των Τεμπών, θεωρούν ότι θα ρίξουν την κυβέρνηση. Χωρίς να μπορούν να πουν τι θα γίνει αν πέσει αυτή η κυβέρνηση. Ο βολονταρισμός ήταν πάντα μια από τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς. Θα αλλάξει ο κόσμος επειδή το θέλω εγώ κι οι φίλοι μου. Οι κυβερνήσεις στη δημοκρατία δεν αλλάζουν επειδή γίνονται μαζικά συλλαλητήρια. Και όπως προβλέπεται, τα συλλαλητήρια της Παρασκευής θα είναι μαζικά. Το θέμα είναι ποιο θα είναι το αίτημα του πλήθους που θα διαδηλώσει. Η δικαίωση για την τραγωδία των Τεμπών, κοινώς όχι μόνον η απόδοση δικαιοσύνης γι’ αυτό που συνέβη, αλλά και ο αποκλεισμός της πιθανότητας να ξανασυμβεί. Τα δυστυχήματα δεν μπορείς να τα αποκλείσεις. Οπως δεν μπορείς να αποκλείσεις από το ανθρώπινο σύμπαν το κακό ή το έγκλημα. Ομως μπορείς να αποκλείσεις τις συνθήκες που προκάλεσαν το δυστύχημα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι έχει γίνει σε αυτά τα δύο χρόνια ώστε να ξεφύγουμε από όσα συνέβησαν τη μοιραία εκείνη νύχτα. Φοβάμαι όχι αρκετά.
Ομως ελάχιστα, αν όχι καθόλου, ενδιαφέρουν αυτά όσους εκμεταλλεύονται τη συναισθηματική φόρτιση ζητώντας την παράδοση της κυβέρνησης. Κατά προτίμηση με καλυμμένα τα μάτια και τα χέρια δεμένα, έτοιμη για το εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν πιστεύω ότι η νοημοσύνη του κ. Φάμελλου ή της κ. Κωνσταντοπούλου είναι τόσο ασθενική ώστε να το πιστεύουν. Αντιθέτως, πιστεύω ότι προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε απόπειρα διαλεύκανσης των συνθηκών του δυστυχήματος. Ωστε να μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να αμφισβητήσουν οποιοδήποτε πόρισμα προκύψει, από οποιαδήποτε Αρχή. Προσδοκώντας ότι αυτή η δυσπιστία θα διατηρήσει την αλήθεια ως εκκρεμότητα. Και είναι αυτοί που υποτίθεται σέβονται το πένθος των θυμάτων. Την πιο σοβαρή απάντηση τους την έδωσαν οι συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι. Είπαν πως δεν θα συμμετάσχουν οργανωμένα στα συλλαλητήρια διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αμφισβητούν την εντιμότητα των προθέσεων όσων τα οργανώνουν. Αλήθεια, πόσα συλλαλητήρια έχουν οργανωθεί για το ολοκαύτωμα στο Μάτι; Και οι συγγενείς τόσων θυμάτων παλεύουν τόσα χρόνια τώρα με τη Δικαιοσύνη για να δικαιώσουν τους νεκρούς τους. Χωρίς τη θορυβώδη συμπαράσταση της «κοινής γνώμης». Επιλεκτική ευαισθησία. Στα όρια της υποκρισίας. Κι όσο κι αν ξέρουμε ότι η υποκρισία δεν φτάνει από μόνη της για να παραγάγει πολιτική υπεραξία, ξέρουμε ότι έχει τη δυνατότητα να υπονομεύσει τις αξίες. Είναι τόσο φανερό αυτό που επιδιώκουν. Να υπονομεύσουν οποιοδήποτε πόρισμα κι αν προκύψει ώστε να μην υπάρξει πόρισμα. Πόσοι θα πιστέψουν ότι η εμπορική αμαξοστοιχία δεν μετέφερε εύφλεκτα υλικά; Κι ότι τα παιδιά δεν σκοτώθηκαν από δόλια ενέργεια, αλλά από τη μεγάλη δύναμη του ελληνισμού που ονομάζουμε βλακεία;
