Καθένας πενθεί με τον δικό του τρόπο, δεν υπάρχει νηπενθές φάρμακο που σε απαλλάσσει από την οδύνη, ούτε εγχειρίδια με τεχνικές που εξασφαλίζουν ανακούφιση –πόσο μάλλον παρηγοριά– όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια συντριπτική απώλεια.
Είναι μία από τις οικογένειες που έχασαν δικό τους άνθρωπο στα Τέμπη. Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 η ζωή τους κόπηκε βίαια και τελεσίδικα στα δύο: στο πριν και στο μετά. Επέλεξαν να θρηνήσουν σιωπηλά, χωρίς έκθεση στα ΜΜΕ. «Βασική μας έγνοια ήταν να προστατεύσουμε τους πιο ευάλωτους από όσους έμειναν πίσω, ιδιαίτερα τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειάς μας, από την ανθρωποφαγία που συντελείται. Κάποια μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να ενδιαφέρονται μόνο πώς θα πουλήσουν ανθρώπινο πόνο και δεν θέλαμε να ρίξουμε νερό στον μύλο τους», λέει ο συνομιλητής μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παρακολουθούν στενά την εξέλιξη της υπόθεσης και δεν αγωνίζονται μαζί με τους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων να πέσει άπλετο φως σε κάθε πτυχή του τραγικού δυστυχήματος, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη.
«Θα είμαστε παρόντες και για να δείξουμε τον θυμό μας, γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει στον ελληνικό σιδηρόδρομο».
«Κάποιοι μπάζωσαν τον χώρο. Ακόμη κι αν δεν το αποκαλέσουμε συγκάλυψη, η ουσία δεν αλλάζει: πολλά στοιχεία χάθηκαν, μαζί με τις απαντήσεις που έχουμε ανάγκη για να ησυχάσουμε, να φτάσουμε κάποια στιγμή στο στάδιο της αποδοχής αυτού που συνέβη. Ομως, όχι, δεν μπορούμε, δεν μας αφήνουν. Αντιθέτως, η πληγή μας είναι τεράστια και διαρκώς βαθαίνει. Ξέρετε τι είναι να σου φέρνουν από το παιδί σου, τον αδελφό σου, τη μάνα σου, μόνο δύο οστά;».
Στις συγκεντρώσεις της Παρασκευής θα είναι παρόντες. «Οχι μόνο για να τιμήσουμε όσους σκοτώθηκαν πάνω σε εκείνες τις ράγες, αλλά και για να δείξουμε τον θυμό μας, γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Αυτή η ιστορία προκαλεί τόσο μαζικές αντιδράσεις επειδή ακουμπάει μια πολύ ευαίσθητη χορδή κάθε Ελληνα: τον φόβο του γι’ αυτά που βάζει πάνω απ’ όλα, δηλαδή την οικογένεια και τα παιδιά του».
Στη διαδρομή των δύο ετών μετά το δυστύχημα, ποια στιγμή έχει χαραχθεί πιο έντονα στη μνήμη τους;
«Πέρα από τα ίδια τα γεγονότα και τις πρώτες εφιαλτικές ημέρες, η εικόνα του Κώστα Καραμανλή, πρώην υπουργού Υποδομών και Μεταφορών, σε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση τον περασμένο Δεκέμβριο, με ανθρώπους να του φιλούν τα χέρια και να του φωνάζουν “Να ζήσεις, λεβέντη μου”. Και ο δικός μας άνθρωπος λεβέντης ήταν, αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία ούτε να τον νεκροφιλήσουμε».
