Στην απόφυση της χερσονήσου του Αίμου –κοινώς βαλκανική– δεν θυμάμαι οι γερμανικές εκλογές να προκαλούσαν θέμα άξιο σχολιασμού. Ηταν για δεκαετίες μια εναλλαγή χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών που δεν επηρέαζε τη μοίρα της υπόλοιπης Ευρώπης. Ηταν ζήτημα αποχρώσεων, κάτι που σ’ εμάς τους μεσογειακούς μάλλον προκαλεί την ψύχρα της πλήξης. Υπήρχαν, βέβαια, και τα προσχήματα. Πότε τις κέρδιζαν οι δεξιοί χριστιανοδημοκράτες, πότε οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες. Θα θυμάστε πόσο τονώθηκε το φρόνημα της Αριστεράς παρ’ ημίν όταν τις προτελευταίες εκλογές τις κέρδισε ο Σολτς. Ούτως ή άλλως εμείς οι υπόλοιποι το μόνο που περιμέναμε ήταν η Γερμανία να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο της στην Ευρώπη. Να παραμείνει η ατμομηχανή της, κι ας βογκάει, κι ας μας αλλάζει τα φώτα, όπως μας τα άλλαξε με τα μνημόνια. Οι προχθεσινές εκλογές έσπασαν την ανία. Κατ’ αρχάς μας ενδιέφερε το ποσοστό που θα κατάφερνε να πάρει το κόμμα Εναλλακτική. Βγήκε δεύτερο. Περίμεναν μεγαλύτερο ποσοστό; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει τι είναι αυτό το συνονθύλευμα νεοναζί και παραδοσιακών ακροδεξιών, στο οποίο προΐσταται μια κυρία η οποία είναι ομοφυλόφιλη, μεγαλώνει παιδιά με τη σύντροφό της, αλλά δεν την έχει νυμφευθεί ή παντρευτεί επειδή είναι εναντίον του γάμου των ομοφύλων. Ενα κόμμα το οποίο διαπρέπει κυρίως στις περιφέρειες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό δεν μου κάνει τόση εντύπωση. Οταν έχεις ζήσει θεωρώντας τον κοινοβουλευτισμό εχθρό είναι φυσιολογικό να τον αντιμετωπίζεις απαξιωτικά. Είναι η Εναλλακτική το τελευταίο κληροδότημα του κομμουνισμού στη Γερμανία;
Ο κ. Μερτς θεωρείται «ατλαντιστής». Είναι ικανός να αποκαταστήσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης της Ευρώπης με τις ΗΠΑ του Τραμπ και του Μασκ; Πάντως η εκλογή του επισφραγίζει την απόσταση της Γερμανίας από τη Ρωσία, την πολιτική του Σρέντερ και της Μέρκελ –σοσιαλδημοκράτης ο ένας, χριστιανοδημοκράτισσα ή άλλη– που στέρησαν στην Ευρώπη την ενεργειακή αυτονομία. Είναι τυχαίο ότι η Μέρκελ είναι παιδί της Ανατολικής Γερμανίας και μεγάλωσε υπό την επικυριαρχία της πρώην Σοβιετίας και νυν Πουτινίας; Θα μπορέσει ο κ. Μερτς να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ευρώπης και να της δώσει μια θέση στις διαπραγματεύσεις για την τύχη της Ουκρανίας; Να διεκδικήσει μια θέση ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που την περιφρονούν; Του χρειάζεται και ο δεύτερος πόλος του άξονα, η Γαλλία. Ο Μακρόν επισκέφθηκε τον Τραμπ και αναρωτιέμαι τι του είπε πέρα από τα καλοπροαίρετα. Υποτίθεται ότι τον προειδοποίησε ότι αν υποχωρήσει στη Ρωσία για την Ουκρανία θα χάσει διαπραγματευτικά όπλα απέναντι στην Κίνα που τον ενδιαφέρει. Και για να κλείσω με κάτι αισιόδοξο. Η κ. Κεραμέως μου είπε ότι στις «ημέρες εργασίας», στη Γερμανία, συμμετείχαν και Γερμανοί πολίτες, οι οποίοι ψάχνουν δουλειά στην Ελλάδα.
