Δεν είναι σύνηθες φαινόμενο ο δεύτερος θάνατος ενός νεκρού. Πότε συμβαίνει αυτό; Οταν το απαιτούν πρωτίστως οι ανάγκες του Διαδικτύου και δευτερευόντως η ιδιαιτερότητα των συνθηκών. Σε αυτές τις περιπτώσεις σαρώνονται προσωπικά δεδομένα και ιατρικά απόρρητα. Το κοινό μαθαίνει τα πάντα για τον αποθανόντα και τη σχέση του με το περιβάλλον του, στην προσπάθεια να υποστηριχθεί η μία ή άλλη εκδοχή των γεγονότων. Κλασική περίπτωση, ο θάνατος του Βασίλη Καλογήρου. Οι Πουαρό του Διαδικτύου ανακάλυψαν τα πάντα για την προσωπική ζωή του, μέχρι και τι φάρμακα έπαιρνε. Φυσικά ουδείς γνωρίζει αν όλα όσα ακούμε και διαβάζουμε ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ομως από τη στιγμή που βαφτίστηκαν «πραγματογνώμονες» πυροσβέστες και κινηματογραφιστές, από τη στιγμή που η λογική επεξεργασία έχει δώσει τη θέση της στην προκατάληψη και στην παράνοια, από τη στιγμή που η φαντασία έχει στρατευθεί στη στήριξη ενός αφηγήματος, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό ο θάνατος ενός ανθρώπου να μην αρκεί. Να πρέπει να τον θανατώσουν για μια δεύτερη φορά για να εντάξουν ή για να αφαιρέσουν αυτόν τον θάνατο από μια ακολουθία των γεγονότων.
Το Διαδίκτυο στην υπηρεσία της πολιτικής παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα που όσοι ασχολούμαστε και με τα δύο το βιώνουμε ο καθένας ανάλογα με τον βαθμό των αντοχών του.
Είπαμε, το Διαδίκτυο είναι σκληρό και εξίσου σκληρή είναι και η πολιτική. Και το Διαδίκτυο στην υπηρεσία της πολιτικής παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα που όσοι ασχολούμαστε και με τα δύο το βιώνουμε ο καθένας ανάλογα με τον βαθμό των αντοχών του. Από την άλλη μεριά οι απαιτήσεις για γρήγορες απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα οδηγούν πολλές φορές σε απλουστεύσεις, σε παραποιήσεις γεγονότων, στην παραβίαση κανόνων συμπεριφοράς που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, όμως τώρα έχει γίνει μαζικό, διότι το κοινό δεν είναι οι αναγνώστες των εφημερίδων ούτε οι θαμώνες ενός καφενείου. Είναι οι χρήστες του Διαδικτύου οι οποίοι είναι εθισμένοι –τι χρήστες θα ήταν αν δεν ήταν εθισμένοι– στην υπερβολή και στις ακρότητες. Θέλουν πάση θυσία μια είδηση να μετατραπεί σε κοινωνικό γεγονός αν αυτό εξυπηρετεί την ατζέντα τους. Ομως ένα κοινωνικό γεγονός έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν πληρούνται ανάλογα με τις επιθυμίες των χρηστών. Τα κοινωνικά γεγονότα δεν κατασκευάζονται. Συνήθως η κρίση μας για αυτά είναι αναδρομική, ανάλογα με το πόσο επηρέασαν τις εξελίξεις.
Ο Βασίλης Καλογήρου όσο ζούσε δεν απασχόλησε ποτέ το πανελλήνιο. Για ποιο λόγο άλλωστε; Την ίδια τύχη θα είχε και ο θάνατός του αν δεν ήταν γιος της συγκεκριμένης δικαστικού και ανιψιός πρώην βουλευτή. Συνεπώς, ο θάνατός του προσφερόταν για περαιτέρω διερεύνηση. Αυτή η διερεύνηση όμως δεν θα μπορούσε να γίνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του νεκροτομείου και του γραφείου του ανακριτή. Επρεπε να λάβει δημόσιο χαρακτήρα από τη στιγμή που θεωρήθηκε και ο ίδιος, μετά θάνατον, δημόσιο πρόσωπο. Και από εδώ κάπου ξεκινάει ο δεύτερος θάνατός του.
