Μέσα στο χάος των διεθνών εξελίξεων, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μας ξημερώνει, στον εσωτερικό πολιτικό διάλογο η συζήτηση εξαντλείται σε μικρότητες και θεωρίες συνωμοσίας. Ακραίες, συχνά και χυδαίες, εκδοχές για προφανή γεγονότα εκστομίζονται αβασάνιστα και ενίοτε με μεγάλη ευκολία από πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης, στην προσπάθειά τους να πλήξουν την κυβέρνηση. Αυτές τις μέρες έχουν ακουστεί τερατολογίες, που ξεπερνούν κάθε φαντασία για την τραγωδία των Τεμπών, συνδέοντας άλλα τραγικά γεγονότα με μια ευκολία που παράγει δηλητήριο. Η ελαφρότητα με την οποία προσεγγίζουν δημοσίως σοβαρά θέματα θέτει τελικώς εν αμφιβόλω ακόμη και τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική και συνολικά στους θεσμούς.
Για παράδειγμα, οι διατυπώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη για τη Δικαιοσύνη φαίνεται να έβλαψαν περισσότερο τον ίδιο και το κύρος του παρά τους αντιπάλους του. Δεν νοείται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εκτοξεύει βέλη με αμεριμνησία κατά της Δικαιοσύνης και μετά να προσπαθεί να συμμαζέψει τα λόγια του με τερτίπια νηπιαγωγείου. Θα ήταν φρόνιμο και πολιτικά έξυπνο να αναγνωρίσει και να διορθώσει το λάθος καθαρά και ξάστερα. Ολα τα άλλα είναι υπεκφυγές και λεονταρισμοί της συμφοράς. Προφανώς είναι δικαίωμα και υποχρέωση της αντιπολίτευσης να ασκεί αυστηρή και ενίοτε σκληρή κριτική στην κυβέρνηση για πράξεις και παραλείψεις της. Αντ’ αυτού, το ΠΑΣΟΚ πελαγοδρομεί με ασυνάρτητο τρόπο, παγιδευμένο σε μια ρητορική μίσους και «φτήνιας», στρώνοντας τον δρόμο στο πολιτικό περιθώριο να θριαμβεύσει εις βάρος του. Οι δημοσκοπήσεις είναι αποκαλυπτικές γι’ αυτόν τον κανιβαλισμό των δυνάμεών του από κόμματα του πολιτικού περιθωρίου. Οι δυνάμεις της λογικής, που υπάρχουν ασφαλώς στο ΠΑΣΟΚ, ασφυκτιούν και σχεδόν σιωπούν δημοσίως για να μην εκτεθούν με τις ακατανόητες επιλογές της ηγεσίας, που ενώ ήταν ακλόνητη θέτει τον εαυτό της σε δοκιμασία.
Την ίδια στιγμή η ελαφρότητα και η ασυναρτησία έχουν συμπαρασύρει και τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλο, ο οποίος δείχνει να μην έχει αντιληφθεί πώς το κόμμα του έφτασε εκεί που είναι σήμερα. Υιοθετεί με άνεση κάθε μπαρούφα και στέλνει σωρηδόν τους ψηφοφόρους του στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που αυτή τη δουλειά την κάνει καλύτερα απ’ όλους…
Μέσα σ’ αυτό το δηλητηριώδες πολιτικό περιβάλλον ο πρωθυπουργός μοιάζει με… βράχο σοβαρότητας, ασχέτως των δικών του λαθών. Η σύγκριση είναι καθοριστική και μοιραία για τους αντιπάλους του, αλλά με μια κοινωνία που κολυμπάει στην οξύτητα και στον διχασμό κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξουμε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην πιο δύσκολη στιγμή της έως τώρα διαδρομής του ως πρωθυπουργός, ασφαλώς και αντιλαμβάνεται το βάρος των ευθυνών του αλλά σε μια κοινωνία που με άνεση υιοθετεί κάθε τρέλα που κυκλοφορεί, δεν είναι εύκολη η αποστολή του. Εκτός όλων αυτών βεβαίως έχει να αντιμετωπίσει και μια ενορχηστρωμένη απόπειρα πολεμικής εναντίον του από άσπονδους φίλους του, που νομίζουν ότι μπορούν τώρα να του ασκήσουν πίεση, αλλά ξεχνούν ότι ένας πρωθυπουργός έχει πολλά χαρτιά αν αποφασίσει να αντιδράσει. Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι να κατεδαφιστεί η χώρα, αλλά να μείνει όρθια στους δύσκολους καιρούς και οι λογαριασμοί λύνονται στις εκλογές, που όχι σπάνια γίνονται και πριν από την ώρα τους.
