Τα μόνα που φαίνονται σίγουρα στις μεθαυριανές γερμανικές εκλογές είναι πως ο κεντροδεξιός σχηματισμός του CDU/CSU θα κερδίσει τις περισσότερες ψήφους και το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) θα αυξήσει το μερίδιό του από τις προηγούμενες εκλογές. Παραμένει άγνωστο πόσο οι παρεμβάσεις υπέρ της AfD από τον πολυπράγμονα (πολιτογραφημένο) Αμερικανό Ελον Μασκ και από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα – εάν, δηλαδή, θα ανεβάσουν ή θα κατεβάσουν το περίπου 20% που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν στην AfD. Το CDU/CSU του Φρίντριχ Μερτς αναμένεται να λάβει γύρω στο 30%, οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) του καγκελαρίου Ολαφ Σολτς γύρω στο 15% και οι Πράσινοι περίπου 13%. Από το πόσα άλλα κόμματα θα υπερβούν το όριο του 5% για είσοδο στη Βουλή θα εξαρτηθούν και οι προοπτικές σχηματισμού κυβερνητικού συνασπισμού από τον Μερτς.
Ενώ, λοιπόν, η εικόνα της επόμενης ημέρας είναι ασαφής, οι προκλήσεις που η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει είναι πιεστικές και άμεσες. Στο εσωτερικό, η ανάγκη για ανάπτυξη εμποδίζεται από το δημογραφικό πρόβλημα. Δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για τις ανάγκες της αγοράς. Ο ανταγωνισμός από την Κίνα είναι μεγάλος, όπως στην πράσινη τεχνολογία και στα ηλεκτρικά οχήματα. Η υψηλή τιμή της ενέργειας και η γραφειοκρατία συμβάλλουν, επίσης, στον περιορισμό των επενδύσεων. Με την ανατροπή του διεθνούς συστήματος ασφαλείας που σηματοδοτεί η πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, η Γερμανία καλείται να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη. Αυτό απαιτεί μεγαλύτερη τόλμη στην εξωτερική πολιτική, με πιο δυναμική στήριξη της Ουκρανίας, καθώς και την ενίσχυση της σχέσης με τη Γαλλία (και με άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της εκτός Ε.Ε. Βρετανίας) για τη διαμόρφωση αξιόπιστης ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και στην Κίνα.
Ισως οι απειλές της εποχής ενεργοποιήσουν τους Γερμανούς. Ισως έτσι αποφασίσουν πως η προσήλωση σε νοοτροπίες παλαιότερων εποχών (όπως το «φρένο χρέους» που υιοθέτησαν το 2009 και ο διαχρονικός φόβος για κοινό ευρωπαϊκό χρέος) είναι τροχοπέδη στην επιβίωση της χώρας και της Ενωσης. Οι διαπραγματεύσεις για τον επόμενο κυβερνητικό συνασπισμό θα δείξουν εάν ο υπαρξιακός κίνδυνος αφυπνίζει και ενώνει αυτούς που καλούνται να αναλάβουν ιστορικές ευθύνες.
