Εάν υπήρξε από την αρχή σχέδιο συγκάλυψης με «ενορχηστρωτή» (Ανδρουλάκης) ή «εντολέα» (Φάμελλος) τον πρωθυπουργό, πολύ περισσότερο αν έδρασε μια «εγκληματική οργάνωση» (Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου), τότε δεν υπάρχουν αμφιβολίες: δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, ευθύνεται η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Μητσοτάκης για τον δικαιολογημένο συλλογικό θυμό που πυροδοτείται από την πεποίθηση ότι «μπαζώθηκε η αλήθεια» με δόλο.
Αν, όμως, όσα προηγήθηκαν του δυστυχήματος (ο διορισμός του μοιραίου σταθμάρχη, η απουσία τηλεδιοίκησης, η δυσλειτουργική συνεργασία ΟΣΕ – Hellenic Train) είναι συμπτώματα της ανίατης ασθένειας της Ελληνικής Δημοκρατίας (πελατειασμός, αναξιοκρατία, χρεοκοπία δημοσίων οργανισμών και μετά αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις, αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης κοινοτικών κονδυλίων για προώθηση έργων εκσυγχρονισμού υποδομών), τότε δεν είναι τόσο εύκολη η απόδοση ευθυνών, γιατί εμπλέκονται διαδοχικές κυβερνήσεις, διοικήσεις και κρατικοί αξιωματούχοι.
Αν όσα ακολούθησαν τη φονική σύγκρουση των τρένων είναι συμπτώματα της ανίατης ασθένειας των θεσμών και του κράτους (ανικανότητας δικαστικών και αστυνομικών αρχών, καταστροφικών καθυστερήσεων, απουσίας συντονισμού και γραφειοκρατικής σύγχυσης, επιλογών σε κρίσιμα πόστα με βάση επετηρίδες και χωρίς αξιολόγηση), τότε η ευθύνη της κυβέρνησης είναι ότι δεν έκανε τίποτα για να σκοτώσει το τέρας ή, έστω, να το κάνει λιγότερο σαρκοβόρο.
Σίγουρα φταίνε. Για λόγους κομματικής σκοπιμότητας, ενόψει εκλογών, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταματήσει ο θόρυβος, προκαταλαμβάνοντας το έργο της ανάκρισης, προστατεύοντας τον υπουργό Καραμανλή που εξελέγη ξανά στις Σέρρες, στήνοντας μια Εξεταστική – παρωδία για την οποία θα έπρεπε να ντρέπονται. Προσέβαλαν τους συγγενείς των θυμάτων ως τερατολόγους και διακινητές θεωριών συνωμοσίας, έδειξαν απίστευτη αλαζονεία δηλώνοντας ότι «είναι για τα μπάζα όσοι μιλούν για μπάζωμα» (Φλωρίδης) ή χαρακτηρίζοντας «μπαγιάτικο» το θέμα.
Η κυβέρνηση πληρώνει τώρα το τίμημα των μεταρρυθμίσεων που δεν έκανε, της προπαγάνδας που έκανε και της αναλγησίας που έδειξε, θεωρώντας ότι οι ευθύνες της για τα Τέμπη ξεπλύθηκαν με το 41%.
Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα εγκληματικά λάθη και οι παραλείψεις οφείλονται σε ένα οργανωμένο σχέδιο συγκάλυψης που εκπονήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το βάρος που σηκώνει η Δικαιοσύνη είναι ότι πρέπει να ρίξει φως σε μια σκοτεινή ιστορία, αναδεικνύοντας όχι μόνο τις ευθύνες πολιτικών προσώπων, αν υπάρχουν, αλλά και εκείνων που δρομολόγησαν την πρόσληψη και την τοποθέτηση του ακατάλληλου σταθμάρχη, των υπαιτίων για την καθυστέρηση της σύμβασης για την τηλεδιοίκηση, εκείνου που δεν έδωσε εντολή να κατασχεθεί το υλικό από τις κάμερες, να αποκλειστεί αμέσως ο χώρος του πολύνεκρου δυστυχήματος και άλλα πολλά.
Οσο κι αν η κοινωνική πλειοψηφία έχει ήδη βγάλει συμπεράσματα, έχει σημασία να μάθουμε τι συνέβη, έστω αργά ή πολύ αργά. Γιατί διαφορετικά δεν θα έχουμε οξυγόνο, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών – όποτε κι αν γίνουν.
