Αναφέρομαι στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα για το κράτος δικαίου. Φυσικά μια ομιλία ενός πρώην πρωθυπουργού για ένα τόσο σοβαρό θεσμικό ζήτημα είναι αξιοπρόσεκτη, ακόμη και αν προκαλεί σε πολλούς, ευλόγως, ένα ελαφρύ μειδίαμα. Διότι το κράτος δικαίου είναι πρωτίστως η διάκριση των εξουσιών και ακολούθως όλο το θεσμικό πλέγμα με το οποίο προστατεύονται οι πολίτες από την κρατική αυθαιρεσία. Και μια σταθερά της Μεταπολίτευσης ήταν το κράτος δικαίου. Τα κόμματα είχαν αντιληφθεί πού οδήγησαν συγκεκριμένες προδικτατορικές αντιλήψεις και συμπεριφορές και τράβηξαν μια γραμμή.
Είναι φυσικό, σε περιόδους πολιτικής πόλωσης και οι θεσμοί να δοκιμάζονται και το δημοκρατικό μας πολίτευμα να βαίνει προς τα ακρότατα όριά του. Ομως ποτέ δεν τα διέρρηξε, πάντα λειτουργούσαν οι ασφαλιστικές δικλίδες και γι’ αυτόν τον λόγο κύλησε μισός αιώνας δημοκρατίας, κάτι πρωτόγνωρο για την πατρίδα μας. Ο Αλ. Τσίπρας αποπειράθηκε με την προχθεσινή ομιλία του να συνδέσει γεγονότα της τρέχουσας επικαιρότητας με το κράτος δικαίου, δίνοντας μιαν άλλη διάσταση στη «συγκάλυψη». Δεν μίλησε για εύφλεκτα παράνομα φορτία, απέδωσε την εκλογική του ήττα ή τη νίκη Μητσοτάκη στο μπάζωμα στα Τέμπη. Είναι μια βολική ερμηνεία για το 17,5% και το πληγωμένο γόητρό του, που τον ενδιαφέρει, διότι ουδέποτε δήλωσε πως αποχωρεί από την πολιτική. Απεναντίας, είναι σαφές πως περιμένει και αυτός –όπως και άλλοι– να τον καλέσουν οι πολίτες ή η Ιστορία για να σώσει την Ελλάδα. Η ελπίδα και η προσμονή χρειάζονται για να συντηρούν την ανθρώπινη ύπαρξη με τις φιλοδοξίες της, πάντα με την καλή έννοια.
Είναι σαφές πως περιμένει και αυτός –όπως και άλλοι– να τον καλέσουν οι πολίτες ή η Ιστορία για να σώσει την Ελλάδα…
Θα ήταν αφέλεια να περιμέναμε από τον Αλ. Τσίπρα να αναφερθεί στον δικό του ρόλο και στενών συνεργατών του σε υποθέσεις που, κατά γενική ομολογία, τραυμάτισαν τους θεσμούς και δημιούργησαν ερωτήματα για το αν η διάκριση των εξουσιών εξακολουθούσε επί της δικής του διακυβέρνησης να υφίστατο στην πατρίδα μας. Ενα συνθηματικό μόνον θα πω και δεν θα συνεχίσω: Ρασπούτιν. Ελπίζοντας να έχω συνεννοηθεί με τους αναγνώστες, πάω παρακάτω.
Ενας πολιτικός ηγέτης για να είναι αξιόπιστος στα όσα υποστηρίζει θα πρέπει να είναι και αυτοκριτικός. Δεν γίνεται να κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους για συμπεριφορές που κυριαρχούσαν και όταν αυτός κυβερνούσε. Οποιος τον ακούει, στην καλύτερη περίπτωση, αλλάζει συχνότητα. Αυτό έλειπε από την προχθεσινή ομιλία του Αλ. Τσίπρα. Η αυτοκριτική. Ως εκ τούτου, τα όσα είπε ήταν απλώς ένα μήνυμα πως είναι εδώ, πρόθυμος και έτοιμος να αναλάβει ρόλο. Και η απέναντι πλευρά, όπως διαπιστώνω, έχει πρόθυμους και έτοιμους να αναλάβουν ρόλο. Φυσικά στην πολιτική δεν αρκεί να δηλώνεις ή να απαιτείς, οφείλεις πρωτίστως να διεκδικείς αυτό που επιθυμείς. Και από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τους υποψήφιους Κιγκινάτους. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι καταγεγραμμένοι στη συνείδηση των πολιτών ως losers.
