Ζεϊμπέκικο βάσει πρωτοκόλλου

Το όνομα δεν κάνει τον πρίγκιπα. Είτε με επώνυμο είτε χωρίς, η ιδιότητα εξασκείται εξ απαλών ονύχων, ιδίως στα παιδιά εκείνα που το οικογενειακό επάγγελμα επέβαλλε να ενσαρκώνουν μια πατρίδα που είχαν γνωρίσει μόνο από μακριά μέχρι την ενηλικίωσή τους. Μέρος αυτής της προπαίδειας για τον ρόλο ήταν και οι χοροί της φυλής. Γιατί, πού αλλού θα έμαθε ο κύριος Ντε Γκρες το ζεϊμπέκικο, παρά σε κάποιο ιδιαίτερο μάθημα στο Λονδίνο; Η επίδοσή του, πάντως, σε μεγάλη αθηναϊκή πίστα ήταν μια ζωντανή απόδειξη ότι το ζεϊμπέκικο δεν διδάσκεται. Σχεδόν δεν χορεύεται – με την κλασική έννοια. Δεν έχει πρωτόκολλο. Στην ντεγκρέδικη εκδοχή του αυτοσχεδιασμού, μοιάζει περισσότερο με σπασμωδικό βαλς που έχασε τον δρόμο του, παρά με τον υπαρξιακό μετεωρισμό που υποβάλλει η αυθεντική τελετουργία. Δύσκολοι χοροί για πρίγκιπες.