Και ξαφνικά, η ταλαιπωρία των πιο ευπαθών από τους ασθενείς, εκείνων που χρειάζονται ακριβές θεραπείες, βρέθηκε στο κέντρο της επικαιρότητας, επειδή άνοιξε την πόρτα φαρμακείου του ΕΟΠYΥ με κλειδαρά ο ίδιος ο υπουργός Υγείας.
Τα φώτα έπεσαν πάνω στους ηλικιωμένους με τις μάσκες, στους μεσήλικους με τα μπαστούνια και σε άτυχους νέους με σοβαρό πρόβλημα υγείας που περίμεναν στην ουρά.
Αλλά αυτό δεν συνέβη μόνο την ημέρα που έλειπαν ταυτόχρονα οι τρεις εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο φαρμακείο, με αποτέλεσμα να «εισβάλει» ο Αδ. Γεωργιάδης και να δημιουργηθεί τηλεοπτικό γεγονός. Συμβαίνει κάθε μέρα. Είναι η αναπόδραστη πραγματικότητα για περίπου 120.000 ασθενείς (καρκινοπαθείς, με σοβαρά και ανίατα νευρολογικά προβλήματα, με μεσογειακή αναιμία κ.λπ.) που χρειάζονται φάρμακα υψηλού κόστους ακριβώς επειδή η κατάσταση της υγείας τους είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Θα έπρεπε η πολιτεία να τους φροντίζει, να τους εξυπηρετεί και να τους διευκολύνει. Αντί γι’ αυτό, τους κακοποιεί.
Το μέτρο που ανακοινώθηκε τώρα, η διανομή μέσω των ιδιωτικών φαρμακείων, συζητείται εδώ και χρόνια. Είναι το αυτονόητο, που δεν υλοποιείται για να μη γίνει η δύσκολη δουλειά του ελέγχου ώστε να αποφευχθεί η κερδοσκοπία μέσω αχρείαστης διακίνησης σκευασμάτων. Προκειμένου, δηλαδή, να προληφθούν απάτες, στις οποίες υπάρχει μακρά ελληνική παράδοση, στέκονται στην ουρά των φαρμακείων του ΕΟΠYΥ οι πλέον ευάλωτοι πάσχοντες.
Εδώ και χρόνια συζητείται, εξάλλου, η κατ’ οίκον διανομή φαρμάκων, από την οποία επωφελούνται σήμερα μόνο 2.000 ασθενείς.
«Τι να κάνω, παιδάκι μου; Περιμένω». «Το συνηθίσαμε και αυτό». «Σήμερα μια χαρά, πού να δεις όταν βρέχει!». Είναι φράσεις ασθενών που για πρώτη φορά βρέθηκαν με ένα μικρόφωνο μπροστά τους για τις ανάγκες του τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Για λίγα δευτερόλεπτα έγιναν ορατοί, έχοντας περάσει χρόνια στη σκιά.
Ναι, η βαριά ασθένεια δεν κάνει ταξικές διακρίσεις. Ομως όχι, σε αυτές τις ουρές δεν θα συναντήσεις ποτέ μεγαλοσχήμονες, αναγνωρίσιμους, οικονομικά ισχυρούς με ακριβά αξεσουάρ και χαρτοφύλακες. Γιατί θα έχουν στείλει τον υπάλληλο, μια γραμματέα, ένα βοηθό.
Στην ουρά θα στηθούν οι πιο αδύναμοι από τους αδύναμους: Αυτοί που δεν έχουν κάποιον να τους βοηθήσει ή ο συγγενής και ο φίλος τους δεν μπορεί να φύγει από τη δουλειά του, γιατί, άλλωστε, η αναμονή συνήθως είναι πολύωρη.
«Με αυτή την κατάσταση έχουμε συμβιβαστεί;» ξέσπασε ο παρουσιαστής της εκπομπής, επιδεικτικά αναστατωμένος. Ανακάλυψε, ξαφνικά, μια πραγματικότητα που δεν θα την ήξερε, αν δεν μπούκαρε στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ ο Αδ. Γεωργιάδης.
Μα πόσο μακριά είναι η λεωφόρος Αλεξάνδρας ή η Αγίου Κωνσταντίνου με τις ουρές των ασθενών; Εξαρτάται. Οταν βρίσκεται εκεί ο υπουργός είναι δίπλα. Πριν ή μετά, στην άλλη άκρη του κόσμου.
