Η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ στην ηγεσία των ΗΠΑ προκαλεί αναταράξεις και ανακατατάξεις σε όλο τον κόσμο, αναπόφευκτα και στα καθ’ ημάς. Ηταν εντυπωσιακά –και όχι για καλό– ορισμένα από τα πιο νωπά δημοσκοπικά ευρήματα: κατέγραψαν ότι στην πλευρά των συστημικών κομμάτων επικρατεί ορισμένη σταθερότητα, κάτι, λες, σαν μια παγιωμένη κατάσταση, ενώ στην άλλη πλευρά, των λεγόμενων αντισυστημικών κομματικών σχημάτων, εμφανίζεται έντονη κινητικότητα. Ετσι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε λίγο πάνω από ένα μήνα αφότου εξελέγη ο Τραμπ, ο κομματικός χώρος δεξιότερα της Ν.Δ. κέρδισε 4 ποσοστιαίες μονάδες (περίπου τόσες όσες έχασε ο χώρος αριστερά του ΠΑΣΟΚ), με αποτέλεσμα αθροιστικά να ξεπεράσει το 20%. Είναι μεγάλο ποσοστό.
Στην επιφάνεια των πραγμάτων φαίνεται ότι υπάρχει σταθερότητα, αλλά κάτω από αυτήν γίνονται έντονες διεργασίες – κάτι που ο Στρ. Φαναράς, της Metron, χαρακτηρίζει «εύθραυστη πολιτική σταθερότητα». Η ουσία τους ίσως είναι πιο σημαντική κι από τα ποσοστά τους: στο τοπίο των –έως σήμερα– διάσπαρτων κομματικών σχημάτων δεξιότερα της Ν.Δ. φαίνεται να διαμορφώνεται και να τείνει να σχηματοποιηθεί ένα νέο, συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα, το ρεύμα του τραμπισμού. Με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ενοποιημένη ατζέντα, σε έναν (καθ’ όσα είναι γνωστά) άτυπο πλην όμως ουσιαστικό υπερεθνικό συντονισμό με ανάλογα κινήματα και οργανώσεις, με συνεκτική ουσία του τις αξίες και ιδέες του τραμπισμού και την προσωπολατρία.
Ανησύχησε το Μέγαρο Μαξίμου. Βλέπει με άγχος ότι μέσα σε ένα μήνα ο Κ. Μητσοτάκης χάνει 3 μονάδες ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός, όσες κερδίζει η Α. Λατινοπούλου. Οτι 20,7% όσων αυτοπροσδιορίζονται δεξιοί δηλώνουν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν τη Φωνή Λογικής – έναντι 42,5% τη Ν.Δ. Βλέπει επίσης ότι προς αυτό το κόμμα έχει η Ν.Δ. τις μεγαλύτερες διαρροές ψηφοφόρων. Και με (γραφικές) δηλώσεις περί φύλων και άλλων τινών από τη μια και την ανάδειξη/επιστράτευση της λαϊκής δεξιάς στην πρώτη γραμμή από την άλλη, τρέχει να προλάβει να ανέβει στο τρένο.
Νομίζοντας ότι «αυτή τη φορά είναι διαφορετικά», διακινδυνεύεις να τους μοιάσεις.
Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία: Οταν ο κοινωνικός φόβος για το αύριο και η οργή για τις ανισότητες δεν παίρνουν πειστικές απαντήσεις από τη δημοκρατία, και τα πράγματα ωθούνται δεξιά της Δεξιάς, κατά κανόνα το πολιτικό προσωπικό που ευθύνεται για αυτές τις εξελίξεις σπεύδει να μετατοπιστεί στην ίδια κατεύθυνση, νομίζοντας ότι έτσι θα ξαναβρεί το έδαφος που βλέπει ότι φεύγει κάτω από τα πόδια του. Αν αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι κουρασμένο, χορτάτο και σε σύγχυση, δεν μπορεί να αντιδράσει για να αλλάξει τον ρουν των πραγμάτων. Και αυθυποβάλλεται ότι πηγαίνοντας δεξιότερα, θα διατηρήσει την κυριαρχία του, θα συνεχίσει να ελέγχει με μαεστρία το παιγνίδι. Αλλά αν δεν υπάρχει ένα πειστικό αφήγημα, ένα φιλόδοξο σχέδιο για το αύριο, η ιστορία λέει ότι κατά κανόνα η παρτίδα χάνεται. Οταν αντί να πασχίσεις να ανταποκριθείς στην κοινωνική πίεση για ριζοσπαστικές αλλαγές προς το καλύτερο, αφήνεις τα πράγματα στην αποτελμάτωση και αφήνεσαι να βουλιάζεις σε αυτήν. Νομίζοντας ότι «αυτή τη φορά είναι διαφορετικά», διακινδυνεύεις να τους μοιάσεις.
