Η ορκωμοσία κάθε Αμερικανού προέδρου έχει ασφαλώς στοιχεία κάποιας θεατρικότητας. Απαρεγκλίτως την 20ή Ιανουαρίου, μέσα στο καταχείμωνο, χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες θα επευφημήσουν τον νέο ηγέτη τους, που έπειτα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι και ο ηγέτης του Ελευθέρου Κόσμου. Φίλιες ή αντίπαλες δυνάμεις θα αναμείνουν την εναρκτήρια ομιλία του νέου προέδρου της ισχυρότερης χώρας του κόσμου για να προβούν στις αναγκαίες πολιτικές προσαρμογές.
Θα προκαλούσε έκπληξη εάν ο κ. Ντόναλντ Τραμπ ακολουθούσε την πεπατημένη. Ετσι, πριν καν ανοίξει η αυλαία της προεδρικής ορκωμοσίας, ένας απεσταλμένος του νέου προέδρου, ο Στίβεν Γουίτκοφ –επενδυτής ακινήτων και στενός συνεργάτης του κ. Τραμπ– έφτασε στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή.
Το μήνυμα που μετέφερε στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και στη Χαμάς ήταν πολύ απλό και απολύτως εύληπτο. «Εάν δεν υπάρξει συμφωνία πριν από την ορκωμοσία, θα γίνει κόλαση». Και ο θηριώδης Νετανιάχου συναίνεσε, όπως και η Χαμάς. Επί ένα χρόνο ο υπουργός επί των Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν πηγαινοερχόταν δίχως κανένα αποτέλεσμα, «διότι αυτό που έκανε ήταν να ενεργεί απλώς πολιτισμένα», έγραφε Βρετανός σχολιαστής.
Δεν είναι βέβαιο ότι η συμφωνία θα τηρηθεί, έστω και στην πρώτη από τις συνολικώς τρεις φάσεις της. Η προβολή όμως ισχύος, σε αντίθεση με την αδυναμία του απερχόμενου προέδρου Μπάιντεν, εξυπηρέτησε απολύτως τις ανάγκες της παραστάσεως ορκωμοσίας του κ. Τραμπ ως θαυματοποιού στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Υπήρχε προηγούμενο επιλογής ισχύος στο παρελθόν, σε χαμηλότερο επίπεδο. «Η αδυναμία λειτουργεί προκλητικά. Κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν η αδυναμία προκάλεσε περιπέτειες που η ισχύς μπορούσε να αποτρέψει», είχε αποφανθεί ο Ντόναλντ Ράμσφελντ το 2006, όταν αποχωρούσε από το υπουργείο Αμύνης.
Πολιτική ισχύος είχε εφαρμόσει ως υπουργός επί της προεδρίας του Τζορτζ Μπους του νεοτέρου, όταν συνέτριψε το Ιράκ, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό αυτής της χώρας και την ανάδειξη του Ιράν.
Ενα άλλο θέμα που σκανδάλισε τους δυτικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον είναι ότι ουδείς από τους τρεις ηγέτες των ισχυροτέρων ευρωπαϊκών δυνάμεων –Βρετανίας, Γαλλίας και Γερμανίας– έλαβε πρόσκληση επίσημη να παραστεί εις την ορκωμοσία του. Εκ παραλλήλου ο κ. Τραμπ απαιτεί και θα επιτύχει αύξηση των αμυντικών δαπανών από τους εταίρους του στο ΝΑΤΟ.
Δικαιολογημένα από μιαν άποψη. Διότι ενώ το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε για την αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής, σήμερα η μείζων απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα προέρχεται από την Κίνα και αιτούνται νέοι πόροι για την αντιμετώπισή της.
Η επιδίωξη απόλυτης ισχύος έχει βεβαίως τα προβλήματά της. Στις 20 Ιανουαρίου 1961 στην ομιλία του μετά την ορκωμοσία του ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι απευθυνόμενος στους Σοβιετικούς ηγέτες είχε πει τα εξής ηχηρά: «Εκείνοι που ανοήτως επιδιώκουν την ισχύ καβαλικεύοντας στην πλάτη μιας τίγρης εν τέλει καταλήγουν στο στομάχι της». Αυτά βεβαίως δεν συγκινούν τον κ. Τραμπ, που δεν θα είχε θριαμβεύσει εκλογικώς εάν «το σύστημα Τζο Μπάιντεν» δεν είχε καταρρεύσει αξιοθρήνητα.
