Με μια πρώτη ματιά, η δήλωση του ηγέτη του βουλγαρικού κόμματος Αναγέννηση περί «ενσωμάτωσης» της Βόρειας Μακεδονίας με τη Βουλγαρία θα μπορούσε να εκληφθεί ως βαλκανική γραφικότητα, αν δεν εκπορευόταν από το «πνεύμα Τραμπ» που έχει αρχίσει ήδη να διαχέεται πίσω από τα βόρεια σύνορά μας.
Με πρόσφατη ανάρτησή του στο fb, ο Κονσταντίν Κονσταντίνοφ, πρόεδρος του φιλορωσικού υπερεθνικιστικού αυτού σχηματισμού, τρίτου σε ψήφους στις πρόσφατες εκλογές (13,08%), τάχθηκε υπέρ των… διεκδικήσεων του νεοεκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ εδαφών του Καναδά και της διώρυγας του Παναμά, και ανέφερε ότι δεν βλέπει «τίποτα πιο λογικό από την ένωση της Βουλγαρίας και της “Μακεδονίας” σε ένα κοινό κράτος, καθώς και την επιστροφή της νότιας Βεσσαραβίας (μικρής περιοχής της Ουκρανίας με βουλγαρικό πληθυσμό) πίσω στη Βουλγαρία».
Τα Σκόπια αποδοκίμασαν τις δηλώσεις ως «ευθεία επίθεση στην εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του κράτους μας», και κάλεσαν τη βουλγαρική ηγεσία να τις απορρίψει ως «ανεπίτρεπτες και ακατάλληλες», όμως η Σόφια σιώπησε και δεν θα μπορούσε να τις καταδικάσει, αφού μια χαρά εξυπηρετούν το βαθύτερο αφήγημά της για «ένα έθνος σε δύο κράτη»…
Αγωνιώντας για την τύχη της Αμερικής και του κόσμου όλου, ο Πατριάρχης Βουλγαρίας Δανιήλ έσπευσε, ανακουφισμένος από τη νίκη Τραμπ, να δηλώσει ότι «η κανονικότητα επιστρέφει στην κοινωνία».
Περιχαρής ο πρόεδρος της Σερβίας Βούτσιτς στο Βελιγράδι διακήρυξε ότι «δεν υπάρχει ούτε μία χώρα που να μπορεί να συγκριθεί με τη Σερβία όσον αφορά το επίπεδο υποστήριξης προς τον πρόεδρο Τραμπ», διευκρινίζοντας πως «μιλάμε για τη στήριξη του λαού συνολικά».
Ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας Μίτσκοσκι ετοιμάζει κοστούμι για την τελετή παράδοσης – παραλαβής στον Λευκό Οίκο και ποντάρει στο ότι ο μέντοράς του Ορμπαν θα είναι ο «άνθρωπος» του νέου προέδρου των ΗΠΑ στην περιοχή, ενώ στο Ζάγκρεμπ ο επανεκλεγείς φιλορώσος πρόεδρος Μιλάνοβιτς καμαρώνει να τον αποκαλούν «Τραμπ της Αδριατικής».
Η «γοητεία» Τραμπ δείχνει να έχει καταλάβει για τα καλά (και) τους ακραίους εθνικιστικούς λαϊκιστικούς κύκλους στα Βαλκάνια. Εως τώρα, η παρουσία του αμερικανικού παράγοντα ισορροπούσε τα πράγματα στη βάση του απαραβίαστου του συνοριακού χάρτη που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας.
Μολονότι ο νέος πρόεδρος δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του, κυριαρχούν η αβεβαιότητα και η ανησυχία περί επερχόμενου κενού ισχύος, σε περίπτωση κατά την οποία το ενδιαφέρον της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στραφεί αποκλειστικά σε άλλες γεωπολιτικές επιλογές, ή δοθεί η εντύπωση στους εθνικολαϊκιστικούς κύκλους ότι τα «κηρύγματα» Τραμπ περί αναθεωρητισμού μπορεί να τεθούν σε εφαρμογή στο ναρκοθετημένο βαλκανικό πεδίο.
