Η επιλογή του Κώστα Τασούλα διασφαλίζει την ενότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, όπως και μια ηρεμία στην κομματική βάση, αλλά διαφοροποιείται από την παράδοση των τελευταίων τριάντα ετών όπου ο ανώτατος πολιτειακός άρχων δεν προερχόταν από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο με το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία.
Μπορεί ο κ. Τασούλας να εξελέγη πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Ελληνικής Λύσης, αλλά δεν θα εξασφαλίσει τέτοια πλειοψηφία για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις ψηφοφορίες των επόμενων εβδομάδων αναμένεται να ψηφισθεί από τους βουλευτές της Ν.Δ. και ενδεχομένως μερικούς ανεξάρτητους, μεταξύ αυτών και κάποιους προερχόμενους από τους Σπαρτιάτες, φθάνοντας έναν αριθμό πέριξ των 165 – η κ. Σακελλαροπούλου είχε εκλεγεί με 261 ψήφους.
Ο κ. Τασούλας καλείται να αποδείξει ότι ως πολιτικό πρόσωπο που έχει μια άμεση επαφή με την κοινωνία γνωρίζει τις ευαισθησίες και αφουγκράζεται τις ανησυχίες της. Και, παράλληλα, να τηρήσει τις αναγκαίες αποστάσεις από το κομματικό παρελθόν του και να λειτουργήσει ως σύμβολο ενότητας για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει προφανώς να λειτουργεί ενωτικά στο εσωτερικό, αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να έχει κύρος στο εξωτερικό, ει δυνατόν και ένα πλέγμα επαφών και γνωριμιών που είναι πάντα χρήσιμο σε δύσκολες καταστάσεις.
Επίσης, να μην υποκύπτει στις επιθυμίες της κυβέρνησης και να λειτουργεί ως υπερκομματικός και άρα αξιόπιστος σύμβουλος σε μείζονα εσωτερικά ζητήματα, θεσμικής, πολιτικής και κοινωνικής φύσης, αλλά και εξωτερικά, ειδικά στην τρέχουσα περίοδο των ανακατατάξεων που λαμβάνουν χώρα στην εύφλεκτη Αν. Μεσόγειο.
Θα ήταν καλό οι συναντήσεις του εκάστοτε πρωθυπουργού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πέρα από τις τυπικές κουβέντες που ανταλλάσσουν μπροστά στις κάμερες, να περιλαμβάνουν και μια ουσιαστική κατάθεση σκέψεων και προβληματισμών.
Μπορεί εκ πρώτης όψεως να ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι χρήσιμο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου να είναι μια ισχυρή προσωπικότητα με άποψη, που χαίρει ευρείας αποδοχής και σεβασμού στην κοινωνία, γιατί μόνο σε αυτή την περίπτωση ο τελευταίος μπορεί έμπρακτα να ενισχύσει το έργο του πρώτου. Παράλληλα, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις που αυτό χρειασθεί, και γνωρίζοντας φυσικά τα θεσμικά όρια εντός των οποίων κινείται και τις περιορισμένες αρμοδιότητες που διαθέτει, οφείλει ο Πρόεδρος να εκφράζει ιδιωτικά, αλλά με πειθώ, μια μερικώς ή ολικώς διαφορετική άποψη και με τον τρόπο αυτό να αποτρέπει πιθανά λάθη. Κάτι που ίσως υφιστάμενοι του πρωθυπουργού δεν θα τολμήσουν να πουν, μπορεί να το πει ο Πρόεδρος και να λειτουργήσει συνθετικά.
Πέρα από την τήρηση των θεσμικών ισορροπιών και τη διασφάλιση της ομαλότητας, ο Κώστας Τασούλας καλείται να αποδείξει ότι ενστερνίζεται τις αναζητήσεις όχι μόνο της σχετικής πλειοψηφίας, αλλά του συνόλου της κοινωνίας.
