Μερικά από τα ισχυρότερα «εθνικά χαρακτηριστικά μας» l –φθόνος, μισαλλοδοξία, κακεντρέχεια, «κριτική» εύκολη κι αβάσιμη– l όλα επιδείχτηκαν και αποδείχτηκαν τον καιρό αυτό τόσο με τον θάνατο του Κώστα Σημίτη, όσο και με την προβολή της ταινίας για τον Στέλιο Καζαντζίδη· l δύο παντελώς άσχετων μεταξύ τους προσώπων, που μόνο «εθνικά χαρακτηριστικά μας» θα μπορούσαν να θέσουν εξίσου στόχο τους. l Για τον Καζαντζίδη υπάρχει κάτι σαν δικαιολογία για όσους μιλούν, χρόνια τώρα, για «κλάψα» και «θρηνωδία» στα τραγούδια του: l είναι προφανώς απρόθυμοι ή ανίκανοι να αντιληφθούν τους καιρούς που αυτά τα τραγούδια του ακουμπούσαν σαν βάλσαμο και σαν συν-πάθεια, συμπόνια, βαθιά στις ψυχές λαού καταταλαιπωρημένου, γονατισμένου από συνεχείς πολέμους, χαμούς αγαπημένων προσώπων, απίστευτη φτώχεια, απροσχημάτιστη αδικία και ξενιτιές. l Σ’ αυτή τη βάση στηρίχτηκε, γιγαντώθηκε και απλώθηκε η δημοφιλία, σε βαθμό προσωπολατρίας, αυτού του τραγουδιστή. l Δεν ήταν «κάμωμα». l
Οσο για τον Κώστα Σημίτη, μπορεί ακόμη και να «χάρηκε» για τον αιφνίδιο θάνατό του κάποιος που από τα χρόνια ακόμα της πρωθυπουργίας του τον εκτιμούσε τόσο ώστε να απορεί 20 χρόνια τώρα πώς και γιατί δεν έδειχνε η «κοινή γνώμη» l και τουλάχιστον ορισμένοι σχολιαστές του πολιτικο-κοινωνικού βίου l τον γενικό σεβασμό και την ευγνωμοσύνη που αποκαλύφθηκαν τώρα που πέθανε, και που τα χρωστούσαμε σ’ αυτόν τον σπουδαίο πολιτικό. l Προσωπικά θυμάμαι, αν μη τι άλλο, πόση ανακούφιση νιώσαμε πολλοί Ελληνες τότε που αυτός ο λιγομίλητος, σεμνός, μετριοπαθής, εργατικός και ουσιαστικός πολιτικός πήρε στα χέρια του τη διακυβέρνηση της χώρας. l Πασόκ μεν ήταν κι αυτός, όμως η παρουσία και ο τρόπος του ήταν βαθιά ανάσα μετά μια 15ετία αφόρητου λαϊκισμού, βερμπαλισμού, συνθημάτων και εγερτηρίων σαλπισμάτων, «οραμάτων» και συνεχών διαψεύσεων, καθώς και επιτευγμάτων, από τα οποία όμως πολλά έμελλε να πληρώσουμε ακριβά, αμέσως ή και πολύ αργότερα. l Φάνηκε εξαρχής, και εντέλει υπήρξε πράγματι, μια «άλλη» ηγεσία, που ήρθε να ανορθώσει μια κοινωνία απογοητευμένη και μπουχτισμένη από φανφάρες. l Μέσα στη θλίψη για τον θάνατό του λοιπόν είναι πράγματι μια κάποια «χαρά» που αυτή η απώλεια στάθηκε αφορμή να συνειδητοποιηθεί και να αποκατασταθεί το Μέγεθος Σημίτης στην κοινή γνώμη. l Και με ευρύτατη ομοφωνία μάλιστα. l Δεν πά’ να υποτονθορύζουν διάφορα κάτι μικρόψυχοι του στυλ «υπήρξε πολιτικός μας αντίπαλος και θα κρίνει η ιστορία τα θετικά και τα αρνητικά του» l – για να πεις μόνο αυτά τα αυτονόητα έβγαλες «δήλωση», εθνομάστορα; l Ή άλλοι να «προκαλούν» με κάτι ζαβά στυλ Λατινοβελόπουλου – ένα και τ’ αυτό στην ασημαντότητά τους. l
Τις μέρες αυτές έφυγε σε ηλικία 102 ετών και η Στέλλα Γκρέκα l μια «αλλιώτικη» φωνή του μεταπολέμου, αέρινη, «φευγάτη» λες, αλλά και γήινη στην αισθαντικότητά της, ιδιάζουσα. l Είχε ηχογραφήσει λίγα αλλά «σημαδιακά» τραγούδια ώς το ’52 που μετανάστευσε, 29 ετών, στην Αμερική: l Γύρισε, σε περιμένω γύρισε, Χτες το βράδυ, ονειρεύτηκα…, Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, Ηρθες σαν την άνοιξη, Το τραγούδι της Μαρίνας· l αυτό το τελευταίο ήταν για τα πολύ παιδικά μου χρόνια μυστήριο, κάτι σαν όνειρο, με καθήλωνε όταν έπαιζε στο ραδιόφωνο. l Μοναδικό μείγμα ρομάντζας και «δημοτικοφανούς» από τον σπουδαίο συνθέτη Κώστα Γιαννίδη σε στίχους Αλέκου Σακελλάριου: l «Γαλάζια τα πάντα/ γαλάζια τα κύματα/ και κάτασπροι γλάροι/ στην άμμο είχα κάνει/ τα πρώτα μου βήματα/ στα δίχτυα κοντά κάποιου γέρου βαρκάρη…» l και μετά, σαν μπάλος, με μικρή χορωδία «Την τρεχαντήρα μου πουλώ/ με την αρματωσιά της/ εβίρα μια, κι άλλη μια/ εβίρα δυο, κι άλλες δυο…». l
Κατευόδιο, κυρία Στέλλα Γκρέκα.
