Στον δρόμο για την κυριακάτικη εφημερίδα. Παππούδες τσακώνονται για το ποδόσφαιρο· ζευγάρι ηλικιωμένων χέρι χέρι, μοιάζουν αγαπημένοι· αποκαμωμένος εβδομηντάρης σέρνει το χαλασμένο ηλεκτρικό πατίνι του· γέροι κολυμβητές με τα μπανιερά τους μέσα στην πόλη. Αξαφνα, μια γυναίκα πάνω από ένα αστραφτερό βρεφικό καρότσι. Νεαρή και δροσερή. Παραλίγο να πέσω πάνω της. Λέει λόγια μητρικά, δίνει χάδια. Με την άκρη του ματιού κοιτώ μέσα στο καρότσι. Τρία τσιουάουα. Μόλις η «σκυλομαμά» καταφέρνει να ηρεμήσει το ένα με τα τρυφερά της «μάντρα», αμέσως ξεσπά το άλλο, έπειτα και τα τρία μαζί, Λερναία Υδρα.
Παράξενες σχέσεις ευνοεί αυτή η εποχή, είπα με τον νου μου, ας τις πούμε εναλλακτικής συγγένειας με γατιά και με σκυλιά, λες και προβάλλουμε ένα καταχωνιασμένο κομμάτι του εαυτού μας στα ζώα και σχετιζόμαστε μαζί του.
Θα γίνουν στενότερες αυτές οι παράξενες σχέσεις το 2025, και το 2026, ώσπου να αντικατασταθούν από άλλες, ίσως πιο τεχνητές και παράξενες ακόμη, άβυσσος οι διέξοδοι που βρίσκεις, όταν αποδομείται ένας κόσμος.
Τουλάχιστον η σχέση με το ζώο φέρει μια μακραίωνη παράδοση, μαζί και μια μεταφυσική. Είχαν το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον οι Αιγύπτιοι, που έκαναν τις γάτες μούμιες! Και ποιος ξέρει, μπορεί τελικά το μούγκρισμα μιας αγελάδας να ‘ναι βαθύτερο από την «Κριτική του Καθαρού Λόγου».
Ετσι δικαιολογώ ό,τι συνέβη τις προάλλες. Τη δική μου φρικτή αγωνία όταν μου το ‘σκασε το γατί. Οι ώρες περνούσαν κι η άτιμη δεν έλεγε να επιστρέψει. Λες και την κατάπιε ο κήπος. Μεμιάς την είδα στην άσφαλτο. Η άσπρη γούνα της ήταν αφύσικα καθαρή στο γκρίζο φόντο του δρόμου. Οταν έκανα να πλησιάσω, εκείνη τραβιόταν μακριά. Λοιπόν, οι παράξενες σχέσεις έχουν τα όριά τους: αποπροσανατολισμένη και αδιάφορη, η γάτα στην άσφαλτο είχε διαρρήξει κάθε σχέση μαζί μου. Δεν με αναγνώριζε καν. Ενώ το πρωί κοιμόταν στα πόδια μου. Κάτι πράγματα! «Μπορεί και να γυρίσει», είπα παραιτημένος, «όταν πεινάσει». Τα θηλυκά συνήθως επιστρέφουν, οι αρσενικοί είναι που ξεμακραίνουν μπερδεμένοι και χάνονται μες στο σκοτάδι των πόλεων.
Αν εξαιρέσεις τέτοια ατυχή περιστατικά, σκυλιά και γατιά τα ‘χεις του χεριού σου. Ομως, «του χεριού σου», κυριολεκτικά! Τα δένεις, τα κλειδώνεις, τα παρκάρεις, τα φορτώνεις σε κάποιον τρίτο.
Ο,τι λόγια θέλουμε, αυτά βάζουμε στο στόμα του σκύλου και τα διαβάζουμε νοερά σαν να τα λέει αυτός. Αυτό θα πει προβολή της επιθυμίας!
Το μεσημέρι, στην είσοδο του βιβλιοπωλείου (ανοιχτά λόγω εορτών), η επιγραφή: «Θα σε περιμένω εδώ». Σε μια δέστρα για σκυλιά· που ‘χε ενσωματωμένη ταΐστρα μεταλλική σαν την καραβάνα πολύπαθου στρατιώτη.
Αυτό θα πει προβολή της επιθυμίας! Ο,τι λόγια θέλουμε, αυτά βάζουμε στο στόμα του σκύλου και τα διαβάζουμε νοερά σαν να τα λέει αυτός. Η αλήθεια να λέγεται, όμως: Βολεύει να τη δένεις τη συντροφιά σου και αυτή να μένει εκεί να περιμένει. Ασύμμετρες σχέσεις… Η φαντασίωση του ναρκισσιστή!
Διότι τι είδους ικανοποίηση δίνουν επιτέλους το γατί και ο σκύλος· με τι και πώς ακριβώς συνδέεσαι, όταν τα ‘χεις να σε περιμένουν όπως εσύ τα φαντάζεσαι – σχετίζεσαι μαζί τους, ή μάλλον με τη ναρκισσιστική απόλαυση να ‘χεις ένα πλάσμα του χεριού σου, προέκταση του αχανούς εαυτού σου; Στη βιτρίνα, ένα ημερολόγιο θετικής σκέψης (μα πότε εμφανίστηκε η έκφραση: «θετική σκέψη», υπήρχε άλλοτε τόση ανάγκη ειδικά για θετική σκέψη;) και, βεβαίως, ημερολόγια με γατιά και σκυλιά. Κάθε χρόνο καταλήγω κι εγώ με ένα.
Μες στη νύχτα, οι σειρήνες ενός περιπολικού μπερδεύονταν με τα ουρλιαχτά του σκύλου στο απέναντι μπαλκόνι. Αυτή η γειτόνισσα αφήνει το μεγαλόσωμο μαύρο ζώο για ώρες δεμένο στα κάγκελα. «Τι έκανες εκεί;!», τον μαλώνει τρυφερά και μαζί αυστηρά όταν κάνει την ανάγκη του. «Αντρα μου, εσύ!» τον κανακεύει, όταν του βάζει φαγητό. Τα χαράματα βγήκα στο μπαλκόνι και διάβασα στον σκύλο δυο αράδες Κομφούκιο. Με κοίταξε με την ιδιαίτερη απορία, την οποία αφουγκράζεσαι κάποτε στα μάτια των ζώων, αυτήν που σε κόβει σαν νυστέρι. Επειτα ο σκύλος έχασε το ενδιαφέρον του και επέστρεψε στην τόσο ξηρή τροφή του.
*Ο κ. Νικήτας Σινιόσογλου είναι συγγραφέας. Το βιβλίο του «Απομονωτήριο Λοιμυπόπτων Ζώων» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη.
