Εχει θορυβηθεί η κρατούσα και εν γένει η πολιτική τάξη της Ελλάδος από το εγκώμιο που έπλεξε ο Ντόναλντ Τραμπ στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναγνωρίζοντας ως θετική την τουρκική παρέμβαση και εμπλοκή στη Συρία μετά την πτώση του Ασαντ.
Δεν είναι ορθό ότι η παρουσία των Οθωμανών στην περιοχή μετράει δύο χιλιάδες χρόνια, όπως ανέφερε ο κ. Τραμπ. Ηταν στις 24 Αυγούστου 1516, που ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄ κατήγαγε την πρώτη αποφασιστική μάχη κοντά στο Αλέπο της Συρίας εναντίον των σιιτών της Περσίας. Και μέσα σε δύο χρόνια αφού κατέκτησε τη Δαμασκό και την Ιερουσαλήμ, συνέτριψε τους Μαμελούκους στη Γάζα και στην Αίγυπτο.
Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν υφίσταται εδώ και έναν αιώνα. Ο τελευταίος χαλίφης του Ισλάμ Αμπντούλ Μετσίντ Β΄, αποπεμφθείς το 1924, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Τα ξέρει πολύ καλά όλα αυτά ο κ. Τραμπ. Οπως γνωρίζει άριστα ότι είναι κυριολεκτικώς εκτός ελέγχου η κατάσταση που παραλαμβάνει στη Μέση Ανατολή.
Ο πόλεμος των ΗΠΑ το 2003 εναντίον του Ιράκ οδήγησε όχι απλώς στον κατακερματισμό της χώρας, αλλά και στην ανάδειξη του σιιτικού Ιράν, σε πρώτη ισλαμική δύναμη. Η στήριξη της Αραβικής Ανοιξης από τις ΗΠΑ και τους κυριότερους συμμάχους τους οδήγησε σε στρατιωτική παρέμβαση της Δύσεως στη Λιβύη και στη Συρία με χαοτικά αποτελέσματα. Δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί στρατιωτικώς στη Μέση Ανατολή ο κ. Τραμπ. Είναι σθεναρός υποστηρικτής του Ισραήλ και του πρωθυπουργού Νετανιάχου. Εκτιμά βεβαίως ότι το Ισραήλ με την αποφασιστική βοήθεια των ΗΠΑ έπληξε σοβαρότατα το στρατιωτικό σκέλος της Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και το Ιράν. Αλλά ως πολιτικός δεν έχει πρόθεση να αφήσει αχαλίνωτο τον κ. Νετανιάχου. Το δικαίωμα αυτό το διεκδικεί μόνον για τον εαυτό του.
Υπάρχει ανάγκη συνεπώς δημιουργίας πολιτικού αντιβάρου. Οι αντιδράσεις υπέρ των Παλαιστινίων στα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι ανησυχητικές. Το ίδιο ισχύει σε κλίμακα ευρύτερη και στην Ευρώπη. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακώς αραβική χώρα, η Αίγυπτος, δεν έχει τη δυνατότητα ούτε και τη διάθεση να αναλάβει αυτόν τον ρόλο.
Απομένει η Τουρκία, η μόνη μουσουλμανική χώρα του ΝΑΤΟ που έχει ιστορική αντίληψη της περιοχής. Είναι ο πρόεδρος Ερντογάν σκληρότατος επικριτής του κ. Νετανιάχου. Αλλά αντίθετα με όσα συνέβαιναν στη Χριστιανική Ευρώπη, ουδέποτε διώχθηκαν οι Εβραίοι, που βρήκαν καταφύγιο ασφαλές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και στην Κεμαλική Τουρκία. Και εάν υπάρξουν υπερβασίες από την πλευρά της Τουρκίας, ο κ. Τραμπ γνωρίζει τον τρόπο να συνεννοηθεί μαζί του. Ανησυχεί ο κ. Νετανιάχου από την αναβάθμιση της Τουρκίας, αλλά ως εξαρτώμενος απολύτως από τις ΗΠΑ θα προσαρμοσθεί. Δεν υπάρχουν μόνιμες συμμαχίες, μόνον πάγια εθνικά συμφέροντα, έλεγε ο λόρδος Πάλμερστον. Αυτό φαίνεται να πιστεύει και ο κ. Τραμπ.
