Το φθινόπωρο του 2003 το ΠΑΣΟΚ προετοιμαζόταν για τις εθνικές εκλογές του επόμενου έτους και είχε ήδη αρχίσει να οργανώνεται για αυτή τη μάχη. Περί τα μέσα Οκτωβρίου ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει καλέσει στο γραφείο του έναν στενό συνεργάτη και φίλο του που του ανέλυε τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Μετά την παρουσίαση των δεδομένων της εποχής, ο Σημίτης αφήνει άφωνο τον συνομιλητή του με την εξής φράση: «…εγώ είμαι τσακάλι…» και συνεχίζει λέγοντας «…ξέρεις τι κάνει το τσακάλι όταν πιαστεί στην παγίδα; Κόβει το πόδι του και φεύγει…».
Εμβρόντητος ο συνεργάτης ξεσπά σε γέλια και προσπαθεί να μαζέψει τα πράγματα με διάφορα επιχειρήματα του τύπου «…καμία μάχη δεν έχει χαθεί πριν δοθεί…» και άλλα παρόμοια. Ο Σημίτης, όμως, ανένδοτος συνόψισε τη συζήτηση περίπου ως εξής: «…αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να ξανακερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές χωρίς εμένα, δεν θα του τη στερήσω εγώ. Δεν έχω αυτό το δικαίωμα…». Η ιστορία είναι γνωστή: Λίγους μήνες αργότερα, ο τότε πρωθυπουργός παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος κατέγραφε στις δημοσκοπήσεις μια εκρηκτική άνοδο, αν και στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 έχασε με πέντε ποσοστιαίες μονάδες.
Εβαζε πάντοτε σε δεύτερη μοίρα τις θεμιτές φιλοδοξίες του και δεν δίστασε ποτέ να ρισκάρει, ακόμη και να συγκρουστεί, για να μην προδώσει τις ιδέες και τις αρχές του.
Ο Κώστας Σημίτης, που με την εκδημία του κατάφερε να ενώσει το πολιτικό σύστημα, ήταν μεταξύ πολλών άλλων και ένας απλός στρατιώτης της παράταξής του από τη νεότητά του έως την ύστατη ώρα. Ποτέ δεν είδε την ενασχόλησή του με την πολιτική ως ικανοποίηση των προσωπικών φιλοδοξιών του, αλλά κυρίως ως καθήκον, και με πείσμα υπηρέτησε τους μεγάλους στόχους για τον τόπο έως την τελευταία στιγμή. Εβαζε πάντοτε σε δεύτερη μοίρα τις θεμιτές φιλοδοξίες του και δεν δίστασε ποτέ να ρισκάρει, ακόμη και να συγκρουστεί, για να μην προδώσει τις ιδέες και τις αρχές του. Οι ηχηρές παραιτήσεις του από κομματικές και κυβερνητικές θέσεις ήταν που καθόρισαν και το δικό του όριο στις σειρήνες του λαϊκισμού που ταλαιπωρούσαν επί μακρόν το κόμμα του και ενίοτε τη χώρα.
Ο Κώστας Σημίτης θα μείνει προφανώς στην Ιστορία για τη μεγάλη συνεισφορά του στην πρόοδο και στον εκσυγχρονισμό της χώρας κατά τα οκτώ χρόνια της πρωθυπουργίας του. Ασφαλώς θα συνοδεύουν τη μνήμη του οι εθνικές επιτυχίες της ένταξης στην Ευρωζώνη, και της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς και τα έργα υποδομής που άλλαξαν τον τόπο. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του όμως ήταν πως γαλούχησε γενιές πολιτικών που σήμερα βρίσκονται σε πολλά κόμματα καθώς και ένα μέρος της κοινωνίας με το παράδειγμά του πως τίποτε δεν γίνεται χωρίς σχέδιο, κόπο και ενίοτε θυσίες. Η φυσική και συνειδητή απέχθειά του στον λαϊκισμό θα παραμένει ως παράδειγμα και διδαχή στις νεότερες γενιές ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό χώρο που ανήκουν.
Αντίο σας, αγαπητέ πρόεδρε.
