Αρχές του 1999. Στο φουαγέ του «Εμπασι» ήμασταν πολύς κόσμος για την προβολή 10-12 μ.μ. Θα παρακολουθούσαμε την ταινία «Θεοί και δαίμονες», με πρωταγωνιστή τον Ιαν Μακέλεν.
Μόλις τελείωσε η προβολή 8-10 μ.μ. και άρχισε να βγαίνει ο κόσμος που ήταν ήδη μέσα στην αίθουσα, να μέσα στον γενικό χαμό και ο Κώστας Σημίτης με τη σύζυγό του Δάφνη.
Ηταν φυσικά πρωθυπουργός τότε. Προφανώς θα υπήρχαν κάπου εκεί γύρω άνδρες της φρουράς του. Δεν διακρίναμε κανέναν. Είδαμε μόνον έναν άνθρωπο να έχει πάει «το σινεμαδάκι του» και να αποχωρεί χαμογελαστός.
Κάποιος μέσα από το πλήθος τον ρώτησε αν του άρεσε η ταινία. «Είναι εξαιρετική», απάντησε αμέσως, «με έξοχες ερμηνείες και πολύ καλό σενάριο». Αποχώρησε αθόρυβα, διακριτικά, έτσι όπως είχε έρθει.
Θυμάμαι πολύ καλά την ταινία. Πλάι στον Μακέλεν πρωταγωνιστούσε ένας νεότατος τότε Μπρένταν Φρέιζερ.
Στο λυκόφως της ζωής του, ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουέιλ (υπαρκτό πρόσωπο), δημιουργός του θρυλικού «Φράνκενσταϊν» με τον Μπόρις Καρλόφ, αναπολεί τα ένδοξα χρόνια του στο Χόλιγουντ, τη νιότη του στην Αγγλία, τη θητεία του ως νεαρού αξιωματικού στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και, βέβαια, τους έρωτές του.
Ο Γουέιλ (Μακέλεν) ήταν ομοφυλόφιλος· ζούσε μόνος σε μια βίλα με πισίνα στο Χόλιγουντ, με συντροφιά τη Γερμανίδα οικονόμο του. Την έκρηξη της μνήμης του πυροδοτεί ο ερχομός του νεαρού Κλέιτον (Φρέιζερ), όμορφου και γεροδεμένου κηπουρού, στον οποίο προτείνει να του ποζάρει για να τον ζωγραφίσει. Η ταινία ήταν όντως εκπληκτική, με απρόσμενες ανατροπές και αποκαλύψεις.
Θυμάμαι ότι οι αντίπαλοι του Σημίτη τον αποκαλούσαν απαξιωτικά «διαχειριστή». Σε έναν τέτοιο «διαχειριστή» άρεσε αυτή η εκρηκτικά δραματική, βαθιά ανθρώπινη, λοξή και γεμάτη υπαινιγμούς ταινία.
Βεβαίως, το «διαχειριστής» ήταν η καλή εκδοχή και «έπαιζε» πριν από τις αντιμνημονιακές υστερίες. Φίλος βιβλιοπώλης από την επαρχία μού έλεγε πως μετά το 2011 υποχρεώθηκε να βγάλει από τη βιτρίνα του το τελευταίο βιβλίο του Σημίτη επειδή περνούσαν νέοι άνθρωποι και έφτυναν ή έριχναν μπουνιές στο τζάμι. Οταν ρώτησε κάποια νέα παιδιά γιατί το κάνουν αυτό, έλαβε την εξής απάντηση: «Ηταν προδότης· αυτός μας έβαλε στο ευρώ».
Εδώ κάπου η λογική σηκώνει ψηλά τα χέρια. Αυτό που ξέρω είναι ότι σήμερα κηδεύεται ένας από τους σημαντικότερους πρωθυπουργούς που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Με τα τρωτά του και τις αδυναμίες του, ναι. Αλλά ένας από τους σημαντικότερους.
ΥΓ.: Οι βιβλιόφιλοι αναγνώστες αυτής της στήλης με τις διαδρομές συντροφιά με ένα βιβλίο, ας κάνουν λίγη υπομονή έως την ερχόμενη εβδομάδα που θα είναι, έπειτα από καιρό, ολόκληρη και χωρίς αργίες.
