Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για τον Κώστα Σημίτη. Εναν πολιτικό ο οποίος κράτησε έως την τελευταία στιγμή τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά του. Δύο αρετές τόσο σπάνιες στον δημόσιο βίο ώστε να μπορείς να πεις ότι όσοι τις τήρησαν έως το πλήρωμα του χρόνου της ζωής τους έφυγαν σαν τον βασιλιά κυρ Μανουήλ τον Κομνηνό του Καβάφη, «ντυμένοι μες στην πίστι των σεμνότατα». Εξάλλου τι να προσθέσω σε όσα έχουν ήδη λεχθεί και γραφτεί. Είναι ο πρωθυπουργός που ολοκλήρωσε την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Αν δεν είχε καταφέρει τη συμμετοχή στο κοινό νόμισμα, το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του «κανονικού», θα είχε μείνει ξεκρέμαστο. Τη σημασία του ευρώ τη νιώσαμε στο πετσί μας στην περίοδο της πτώχευσης. Οπως αποδείχθηκε, ακόμη και τα παλικάρια της δραχμής, όταν αντίκρισαν τον γκρεμό, αρπάχτηκαν απ’ το ευρώ για να μη χορέψουμε όλοι μαζί τον χορό του Ζαλόγγου. Είναι ο πρωθυπουργός που σχεδίασε τον εκσυγχρονισμό ως τη νέα «Μεγάλη Ιδέα». Πέτυχε ό,τι πέτυχε. Ομως δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπόψη ότι ο Σημίτης, αν και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ήταν αναγκασμένος να κυβερνήσει με το ανθρώπινο υλικό του. Ο Σημίτης κυβέρνησε ερήμην του κόμματος το οποίο τον στήριζε. Οπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε ερήμην της Ν.Δ. της δεκαετίας του ’70. Ο Σημίτης είναι αυτός που μίλησε για πρώτη φορά για σοσιαλδημοκρατία, σε ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο επί του προκατόχου του, Ανδρέα Παπανδρέου, αντιμετώπιζε τη σοσιαλδημοκρατία όπως οι μπολσεβίκοι επί Λένιν. Πάλεψε για να μεταμορφώσει το τριτοκοσμικό μόρφωμα της δεκαετίας του ’80 σε μια ευρωπαϊκή δύναμη. Και τα κατάφερε.
Με την τερατώδη ψυχραιμία του κατάφερε να αποφύγει μια εθνική καταστροφή από την πρόκληση των Ιμίων. Και είχε το θάρρος και την εντιμότητα να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ για τη βοήθεια που παρείχαν στην Ελλάδα τη νύχτα εκείνη. Να ευχαριστήσει μια σύμμαχο χώρα σε καιρούς που αυτή αντιμετωπιζόταν ως δαίμονας στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω τον μακαρίτη Εβερτ να φωνάζει στο Κοινοβούλιο για ντροπή και προδοσία. Ο αντιαμερικανισμός τα χρόνια εκείνα δεν ήταν προνόμιο της Αριστεράς. Ενσάρκωνε τον υφέρποντα, και όχι πάντα, αντιδυτικισμό που διέτρεχε όλο το πολιτικό φάσμα. Ο Σημίτης είχε το θάρρος να συγκρουσθεί μαζί του όπως πριν από μερικά χρόνια είχε συγκρουσθεί με το ΠΑΣΟΚ που είχε ως σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Επί πρωθυπουργίας του εντάχθηκε η Κύπρος στην Ε.Ε. Βάλτε στη ζυγαριά τα Ιμια και την Κύπρο και πείτε μου τι βαραίνει περισσότερο.
Επιφυλάσσομαι αύριο να μιλήσω για την προσωπική μου σχέση με τον Κώστα Σημίτη.
