H πολιτική ζωή εισήλθε και επισήμως στον αστερισμό της προεδρικής εκλογής. Αυτό θα είναι, εκτός αν το επισκιάσουν άλλα μεγάλα γεγονότα, το θέμα που θα κυριαρχήσει στη δημόσια συζήτηση τις επόμενες ημέρες.
Το ποιον/α θα προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εξαρτηθεί προφανώς από τους πολιτικούς σχεδιασμούς του. Αν η επιλογή (του) γίνει με κριτήριο την εσωκομματική ενότητα και συσπείρωση και με εξασφαλισμένη την αριθμητική πλειοψηφία 151 ψήφων για την εκλογή, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα προτείνει κάποια προσωπικότητα από το κόμμα ή την παράταξη ευρύτερα. Αν, πάλι, επιδιώξει ευρύτερη συναίνεση, λογικά θα πάει σε πρόσωπο εκτός παρατάξεως, ώστε αφενός να μπορεί να μιλάει για πρόεδρο κοινής αποδοχής, αφετέρου να «εκθέσει» το ΠΑΣΟΚ στην κριτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αντί να συνταχθεί μαζί του σε μια υποψηφιότητα «του προοδευτικού χώρου» γίνεται πολιτικό δεκανίκι του Μητσοτάκη.
Αυτά και πολλά άλλα διακινούνται στη δημόσια πολιτική πλατεία από το φθινόπωρο ακόμα, με άλλο να είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μεγάλο ερώτημα: «τι» Πρόεδρο της Δημοκρατίας θέλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ενα πρόσωπο αφοσιωμένο στα συνταγματικά του καθήκοντα, το οποίο… «δεν θα φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν», δεν θα εμπλέκεται στα πολιτικά και κομματικά παρασκήνια, δηλαδή; Αν έτσι το σκέφτεται, καλύτερο από αυτό της Κατερίνας Σακελλαροπούλου μάλλον δεν θα βρει.
Η σημερινή ΠτΔ υπηρέτησε και υπηρετεί υποδειγματικά το ύπατο αξίωμα με κάτι χαρακτηριστικό: πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, έγινε σε πολλές περιπτώσεις «ένα» με την κοινωνία. Δεν ενθυμούμαι άλλον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που να διέτρεξε απ’ άκρη σ’ άκρη την επικράτεια λαμπρύνοντας με την παρουσία του (της) εκδηλώσεις πολιτιστικού και ανθρωπιστικού περιεχομένου.
Αν όμως θέλει Πρόεδρο ο οποίος θα μπορεί να διαβάζει τις γεωπολιτικές εξελίξεις και να ενισχύει με το κύρος που του προσδίδει ο θεσμός την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, με έμφαση στα εθνικά θέματα, με άλλα λόγια να σηκώνει το τηλέφωνο και να μιλάει με ηγέτες άλλων κρατών, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Το παράδειγμα του Κάρολου Παπούλια, τον οποίο ο Κώστας Καραμανλής –με υπόδειξη του Πέτρου Μολυβιάτη– επέλεξε ως Πρόεδρο και για να υποστηρίξει, λόγω της εμπειρίας του στα εξωτερικά, τα ανοίγματα προς τον αραβικό κόσμο, είναι χαρακτηριστικό.
Υπάρχουν τέτοια πρόσωπα; Ας μπούμε και εμείς στον πειρασμό της ονοματολογίας: ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Μαργαρίτης Σχοινάς θα μπορούσαν. Δυστυχώς, στη χώρα που ζούμε κανένα από αυτά δεν έχει πιθανότητες.
Ο Βενιζέλος γιατί είναι «επίφοβος» ότι θα λειτουργήσει ως «οδοστρωτήρας», η Μπακογιάννη γιατί είναι «της οικογενείας» και ο Σχοινάς γιατί κατά κάποιους στη Ν.Δ. «είναι περισσότερο Ευρωπαίος παρά Ελληνας»(!). Κοντός ψαλμός, λοιπόν, και καλή χρονιά.
