Συμβαίνει αρκετά συχνά, τέτοιες μέρες, να δίνει κανείς κέρματα βγάζοντας το χέρι έξω από το αυτοκίνητο σε κάποιον που πουλάει χαρτομάντιλα ή καθαρίζει το τζάμι. Είναι μια εύκολη και γρήγορη κίνηση εξιλέωσης, μια καλή πράξη χωρίς κόπο και κόστος, στο πνεύμα των ημερών – αν υπάρχει κάτι τέτοιο και όπως το αντιλαμβάνεται κανείς.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί ο πλανόδιος να θέλει οπωσδήποτε να σου δώσει χαρτομάντιλα, ακόμη κι αν δεν τα θέλεις ή να καθαρίσει το τζάμι ακόμη κι αν είναι καθαρό, για να μην αντιμετωπίζεται σαν επαίτης, για να σώσει την τιμή του – αν, όσο και ό,τι σώζεται.
Εχεις την επιλογή να μην υποκύψεις στον πειρασμό και να αδιαφορήσεις με άποψη, γιατί έχεις ενημέρωση για τα κυκλώματα που βγάζουν στον δρόμο δήθεν ανάπηρους και δήθεν απελπισμένες μανάδες για να κερδοσκοπήσουν πιέζοντας συναισθηματικά τους περαστικούς. Είσαι ελεύθερος να προσπεράσεις γιατί θεωρείς ότι έτσι συντηρείς την εκμετάλλευση παιδιών και την εξαπάτηση εύπιστων πολιτών που, άθελά τους, συμβάλλουν στην εμπορευματοποίηση της ανθρωπιάς.
Αν κανείς θέλει οπωσδήποτε κάτι να δώσει, μέρες που είναι, χωρίς να αμφιβάλλει ότι η προσφορά του θα πιάσει τόπο, μπορεί να πάει σε μια δομή κοινωνικής ένταξης και να τον κατευθύνουν ή απευθείας σε ένα κοινωνικό συσσίτιο ή σε μια ΜΚΟ που φροντίζει ευάλωτους ανθρώπους, αρκεί να λογοδοτεί για την αξιοποίηση κάθε ευρώ που παίρνει δωρεά.
Γενικά, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσφέρει κανείς κάτι σε κάποιον που το χρειάζεται, εφόσον αισθάνεται αυτή την ανάγκη, γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ούτε τα βασικά.
Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν τα βασικά, αλλά δεν έχουν όσα αναλογούν σε μια αξιοπρεπή καθημερινότητα. Και οι οποίοι, ενδεχομένως, σάστισαν βλέποντας την είδηση με το μποτιλιάρισμα στην Αράχωβα, επειδή ακινητοποιήθηκαν ηλεκτρικά αυτοκίνητα και άλλα χωρίς αλυσίδες.
Είναι αυτοί που δεν κάνουν χριστουγεννιάτικες διακοπές, και διακοπές γενικά, παρόλο που είναι γεμάτα τα καταλύματα στους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, γιατί ο μισθός δεν φτάνει, γιατί το ενοίκιο είναι παράλογα ακριβό, γιατί τα έξοδα των παιδιών για τη δωρεάν παιδεία είναι μεγάλα, γιατί τα έξοδα των παππούδων για τη δωρεάν υγεία είναι επίσης πολλά.
Είναι θύματα της «υποκειμενικής φτώχειας», όπως την προσδιόρισε ο Αδ. Γεωργιάδης, που νιώθουν φτωχοί χωρίς να είναι με βάση τα κριτήρια της Eurostat. Θύματα, ίσως, και της «ψυχολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» (Αδ. Γεωργιάδης και πάλι), που βλέπει παντού μιζέρια αντί –γιατί όχι;– να βγάζει ευχάριστα συμπεράσματα από το αδιαχώρητο στις μεγάλες πίστες με τη φιάλη από 180 έως 500 ευρώ τα τέσσερα άτομα και κάτι παραπάνω αν το ποτό είναι premium – για όποιον αντιλαμβάνεται τη διαφορά.
