Πρόκειται για μια ανόητη και κυρίως τυχοδιωκτική αντίληψη που έχουν ουκ ολίγοι σχολιαστές για την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας. Πρώτα πρώτα, αυτό το «δόγμα» είναι υπονομευμένο αφετηριακά. Μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης δεν έχει εχθρούς. Εχει χώρες με τις οποίες έχει διαφορές που προσπαθεί να επιλύσει είτε με διάλογο είτε με προσφυγή στα αρμόδια διεθνή δικαστήρια. Ή, αν αυτές οι προσπάθειες δεν τελεσφορήσουν, βρίσκει ένα modus vivendi και η ζωή συνεχίζεται παρά τις διαφορές. Η έννοια του «εχθρού» παραπέμπει σε μια πολεμική ατμόσφαιρα και σε μια κοινωνία εν πολέμω, κάτι που δεν χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία.
Η πατρίδα μας έχει τα προβλήματά της με την Τουρκία, προβλήματα που δεν έχουν κανένα κοινό τόπο με τις διαφορές που έχει η Τουρκία με τους Κούρδους.
Ακόμη πιο ανόητη και τυχοδιωκτική είναι η τυχόν ανάμειξη της Ελλάδας στις αντιπαλότητες της Τουρκίας με τους Κούρδους. Διότι κάποιοι υποστηρίζουν πως θα πρέπει να στεκόμαστε δίπλα, παντοιοτρόπως, στους εχθρούς της Τουρκίας. Προφανώς δεν διδάχθηκαν από την Ιστορία και λόγω πολιτικής μυωπίας που προκαλεί ο φανατισμός, αδυνατούν να δουν τα επόμενα βήματα μιας τέτοιας πολιτικής. Το φιάσκο Οτσαλάν δεν έχει γίνει μάθημα, καθώς ανέδειξε τα αδιέξοδα και τις συνέπειες του δόγματος «ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου». Αποδεικνύεται τελικά πως ο εχθρός του εχθρού μου το μόνο που κάνει είναι να εκμεταλλεύεται για το δικό του συμφέρον τη δική μας αφελή θεώρηση πως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορεί να ετεροκαθοριστούν στρατηγικά από παρόμοιες συμμαχίες.
Με απλά λόγια, δεν υφίσταται καμιά τριγωνική σχέση Ελλάδας – Τουρκίας – Κούρδων. Η πατρίδα μας έχει τα προβλήματά της με την Τουρκία, προβλήματα που δεν έχουν κανέναν κοινό τόπο με τις διαφορές που έχει η Τουρκία με τους Κούρδους. Επιπροσθέτως, όσοι μιλούν για κουρδικό κράτος στη βορειοανατολική Συρία, ουσιαστικά και τυπικά μιλούν για επαναχάραξη συνόρων και αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάννης. Εξάλλου, δεν νοείται ενιαία Συρία, δεν νοείται συγκροτημένο κράτος στο οποίο να δρουν διάφορες ένοπλες πολιτοφυλακές, όπως στη Λιβύη. Ολοι αυτοί μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί πως κινούνται έξω από το πάγιο πλαίσιο της εξωτερικής μας πολιτικής, που είναι ο σεβασμός των υπαρχόντων συνόρων. Η Ελλάδα δεν είναι αναθεωρητικό κράτος.
