Πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, όταν είχαν πρωτοβγεί τα πλούσια εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά, κυκλοφορούσε η εξής ιστορία: Μια μανούλα, κρατώντας το μικρό κοριτσάκι της στα γόνατά της, του διηγείτο τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανών και του έδειχνε σε ένα μεγάλο βιβλίο μια εικόνα με το Κολοσσαίον, τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, τα πλήθη του κόσμου και στην αρένα καμιά εικοσαριά λιοντάρια να κατασπαράζουν και να καταβροχθίζουν χριστιανούς. Το κοριτσάκι άκουγε συνεπαρμένο, με γουρλωμένα τα μάτια και με το δαχτυλάκι της να πηγαίνει από σύμπλεγμα λέοντος/σπαρασσομένου χριστιανού σε άλλο όμοιο σύμπλεγμα λέοντος/σπαρασσομένου χριστιανού, όταν ξαφνικά το δαχτυλάκι του σταμάτησε και έβαλε κλάματα γοερά. «Αυτό το λιονταράκι δεν έχει χριστιανό να φάει!», ολοφυρόταν.
Αυτή η ιστορία με παραπέμπει ευθέως στο σοβαρότατο θέμα των Ντε Γκρες και τα δύο θηρία που σήμερα απειλούν να φάνε τη δημοκρατία μας: πρώτον τα επίθετα δηλωτικά καταγωγής και δεύτερον το κενόν. Από τα πρώτα έχουμε πάμπολλα – λόγου χάριν Σαμίου, Πελοποννησίου, Τρικαλινός, Γερμανός, Αλβανός, Κρητικός, Σκυριώτης, Ανωμερίτης… Προσφάτως όμως προστέθηκε το Ντε Γκρες. Οι απόγονοι του κάποτε βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄ και μετέπειτα τέως, επέλεξαν για επώνυμό τους το Ντε Γκρες. Ε, και; Θα μου πείτε. Λιγάκι ξένο ακούγεται τώρα, αλλά σε δυο τρεις γενιές θα το φέρει κι αυτό στα μέτρα της η γλώσσα μας, όπως και τόσα άλλα – φράγκικα, τουρκικά, σλαβικά, Δεσύλλας, Καποδίστριας, Γκλαβάς, Ασλάνογλου…
Αλλά να που τα πιο πεπαιδευμένα, καθαρά και αμερόληπτα μυαλά του τόπου μας συνέλαβαν τον κίνδυνο και μας σαλπίζουν συναγερμό: Προσοχή, εδώ υποκρύπτεται βασιλεύς! Διότι τι θα πει Ντε Γκρες; Θα πει «της Ελλάδος». Και ποιος άλλος είναι «της Ελλάδος» εκτός από εκείνους τους καταραμένους τους βασιλιάδες; Κανείς! Νάτη, λοιπόν, η παράβαση του Συντάγματος και ο κίνδυνος ο οποίος ως θηρίον έχει ανοίξει τη στοματάρα του να κατασπαράξει τη δημοκρατία μας.
Αλλά μη νομίσετε –μας λένε πάλι οι σοφοί μας– ότι και το δεύτερο, το κενόν δηλαδή, είναι αμελητέον. Το κενόν είναι, έτσι κι αλλιώς επίφοβο: ένα κενόν αέρος στο αεροπλάνο, το κενόν της κόλλας μας στο διαγώνισμα, το κενόν όταν στεκόμαστε στο χείλος ενός γκρεμού – τρομακτικά είναι όλα αυτά τα κενά και το κενόν ανάμεσα στο Ντε και το Γκρες είναι ακόμη τρομακτικότερο, γιατί εκεί κι αν λουφάζει βασιλεύς! Διότι εάν δεν ελούφαζε, τότε τι χρειάζονταν το κενόν οι Ντε Γκρες; Θα ζητούσαν όμορφα και καλά ως επίθετο «Ντεγκρές», που δεν έχει χώρο για να κρυφτεί τίποτα και κλίνεται εύκολα: «ο Ντεγκρές, του Ντεγκρέ, οι Ντεγκρέδες κ.λπ.», όπως ο νεσκαφές, του νεσκαφέ, τους νεσκαφέδες, ή ο λεκές, ο ρεμπεσκές και άλλα τέτοια.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως τα άτομα αυτά – τα πέντε παιδιά του Κωνσταντίνου… όχι, με συγχωρείτε: η αλήθεια είναι πως τα άτομα αυτά, τα πέντε παιδιά του τέως… όχι, καλύτερα να το πω έτσι: τα πέντε παιδιά αυτά, έχουν ενοχλήσει διότι δεν μπορούσε παρά να ενοχλήσουν, καθώς ήταν τα πέντε παιδιά ατόμου που ενόχλησε προ πεντηκονταετίας, και έτσι, αναποφεύκτως, κληροδότησε την ενόχληση στα τέκνα των ενοχληθέντων, ως ανάμνησιν ενοχλήσεως των γονέων τους και γενικώς ενόχλησαν. Επομένως έπρεπε να χειριστούν το θέμα τους αλλιώς, δηλαδή να μην ξαναπατήσουν στην Ελλάδα.
Αν όμως ήθελαν σώνει και καλά να έρθουν εδώ και να ανακτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, έπρεπε να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το παρελθόν της οικογένειάς τους. Να δημιουργήσουν μια νέα τελείως ταυτότητα, υπό την οποίαν θα ήταν εδώ ενθουσιωδώς δεκτοί, ιδίως από εκείνους οι οποίοι σήμερα εγείρουν ενστάσεις και κρούουν κώδωνας. Αυτοί, για το δικαίωμα να ζει ο καθείς όπου επιθυμεί, αγωνίζονται από μακρού και επιτυχέστατα – αγνώριστη την έχουν κάμει την Ευρώπη ολόκληρη.
Και να μην πεταχτεί κανένας εξυπνάκιας να μου πει πως η εν λόγω οικογένεια είναι μέρος της Ιστορίας μας. Τι να την κάνουμε, χριστιανέ μου, την Ιστορία αν δεν εξυπηρετεί σε κάτι το σήμερα, δηλαδή την πολιτική και άρα την πρόοδο; Την Ιστορία την κάνει χρήσιμη μόνον η πολιτική, όταν την κόβει και τη ράβει επί μέτρω. Η Ιστορία πρέπει να είναι «φασόν».
Με το «φασόν», μου ήρθε στον νου μου και άλλος κίνδυνος – η τεκνοποιία. Οκτώ παιδιά έκαμε η προ προμάμη τους, η βασίλισσα Ολγα, έξι η προμάμη τους η Σοφία, η Φρειδερίκη έμεινε στα τρία, αλλά ο γιος της αράδιασε πέντε. Σκέψου να μας φέρουν αυτή τη μόδα και στο εξής να αραδιάζουμε κι εμείς οι Ρωμιοί από πέντε και δέκα παιδιά! Φρίκη!
Είναι με όλα τούτα να μη σκέφτεσαι το λιονταράκι που έμεινε θεονήστικο;
*Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
