Η γενική συνέλευση των ομάδων-μετόχων της Euroleague, με ψήφους 11-2 και έναντι 25 εκατ., επίλεξε το Αμπου Ντάμπι για τη διεξαγωγή του Final Four.
Το 2012, ο Μάικλ Σαντέλ έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» (εκδόσεις Πολιτεία) – «What Money Can’t Buy: The Moral Limits of Markets».
Στο τέλος του 20ού αιώνα, η κραταιά τότε Citibank έκανε πρόταση στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν να ονοματοδοτήσει το ποδοσφαιρικό του στάδιο. Ως αντάλλαγμα, μεταξύ άλλων, θα αναλάμβανε τη διαχείριση των εισιτηρίων. Ακολούθησε έντονος διάλογος και εντέλει η Πρυτανεία αρνήθηκε τη δελεαστική προσφορά, για λόγους αρχής.
Η διαχείριση των εισιτηρίων από τον τραπεζικό όμιλο θα περιόριζε σημαντικά το εύρος των φιλάθλων, στο πελατολόγιό της, σε συνεργάτες, προμηθευτές και προφανώς στα στελέχη της.
Στον αντίποδα, ο οργανισμός διαχείρισης του σταδίου, με μια διακριτική τιμολογιακή πολιτική έδινε την ευκαιρία και την ευχέρεια πρόσβασης σε όλους. Με αυτό το σκεπτικό απορρίφθηκε η οικονομική πρόταση. Η ανοχή στη διαφορετικότητα αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας. Τόσο απλά. Εχοντας καταρρίψει τον μύθο της ομοιογένειας και έχοντας αναλάβει, ως πανεπιστημιακή αρχή, την ευθύνη της «αγωγής» για τους φοιτητές του, έγινε εκτενέστατη αναφορά στον τρίτο και εξίσου σημαντικό πυλώνα: τoν εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και των πολιτών.
Αρκούσε η ιδιότητα του φιλάθλου, ώστε ο ιδιώτης, ο άνεργος, ο επιστήμονας, ο δημόσιος υπάλληλος και ο συνταξιούχος να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλο, ώστε να απολαύσουν την αγαπημένη τους ομάδα. Ο οικονομικός παρονομαστής για τον εξοστρακισμό των φιλάθλων από το γήπεδο, η παρουσία των οποίων αποτελεί μια κοινωνική ζύμωση, ένα παγκόσμιο φαινόμενο, διαχρονικό και πολλαπλών διαστάσεων, είναι η αφορμή για πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.
Ορμώμενος από τις παιδικές αναμνήσεις της δεκαετίας του ’70, με φελιζόλ σε τσιμεντένιες κερκίδες και τις αντίστοιχες παραστάσεις και κοινωνικές ζυμώσεις, επιστρέφω στον αρχικό προβληματισμό. Ο περιορισμός πρόσβασης με μοναδικό γνώμονα τη μεγιστοποίηση των εσόδων –κατανοητό και εν μέρει αποδεκτό– οδηγεί σε έναν ακόμη κοινωνικό κατακερματισμό. Αριστη η προσέγγιση για τη μεγιστοποίηση της επένδυσης και των κερδών των ιδιοκτητών. Προφανώς η τηλεοπτική μετάδοση θα καλύψει εκατομμύρια λαίμαργα μάτια, τα οποία θα το απολαύσουν μέσα από τον διαθλαστικό φακό των οπαδικών τους προσδοκιών. Αλλά…
Η θερμοκηπιακή διαχείριση κοινωνικών δραστηριοτήτων οδηγεί σε μια μονοδιάστατη ανάγνωση των δεδομένων. Νιώθουμε πολύ βολικά με κοινωνικές ομάδες που έχουν ταυτόσημες απόψεις και απολύτως άβολα με ομάδες που ενστερνίζονται αποκλίνουσες ερμηνείες της κοινωνικής και της τρέχουσας πραγματικότητας.
Η δημοκρατία βασίζεται στην ανοχή και στη σύνθεση ετερόκλητων απόψεων και αντιλήψεων. Ο περιορισμός τους, με ενέργειες και αποφάσεις που λειτουργούν αντίρροπα σε αυτήν τη βασική αρχή, την τραυματίζουν. Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο από την επιφανειακή ανάγνωση της επιλογής και απόφασης διεξαγωγής του επόμενου Final Four της Euroleague στο υπέροχο, αλλά μακρινό και ακριβό Αμπου Ντάμπι.
*O κ. Νικόλας Μπενόπουλος είναι επικοινωνιολόγος.
