«Αλλά δεν θα βάλουμε και τα κλάματα επειδή ο άξονας του κακού στη Μέση Ανατολή έχει πέσει στα μοιρολόγια» l έγραφε, εν συνόψει, προ ημερών στα Νέα ο έγκυρος και πάντα ευ-ανάγνωστος Γιάννης Πρετεντέρης. l Οπωσδήποτε δεν θα βάλουμε τα κλάματα που κατέρρευσε το άθλιο καθεστώς του Ασαντ στη Συρία· l που «ισλαμιστές δολοφόνοι θέλουν να πλακώνονται με δολοφόνους δικτάτορες»· l που αποτραβιούνται τώρα σα βρεγμένες γάτες οι δύο υποστηρικτές, αν όχι και υποκινητές, του Ασαντ, Ρωσία και Ιράν· l γενικά, ας μη «βάλουμε και τα κλάματα για τα καθάρματα». l Αλλά πώς να μείνεις αδιάφορος μπροστά στην τραγωδία που ζουν οι άνθρωποι της δύσμοιρης χώρας, l μετά τόσα χρόνια πολέμου, που μετέτρεψε τις πόλεις τους –τη ζωή τους ολόκληρη– σε ερειπιώνα. l
Εχω επισκεφθεί σε δεκάξι ταξίδια όλη τη Συρία, με κέντρο πάντα την μυστικοπαθή αρχαία Παλμύρα και τον απόκοσμο αχανή αρχαιολογικό χώρο της, l όαση (κυριολεκτικά) στο μέσον της ερήμου που απλώνεται στο κέντρο της χώρας, δυτικά από τον Ευφράτη ποταμό l – πριν φυσικά από το ξέσπασμα της πληρωμένης με πολύ αίμα και αδικαίωτης «Αραβικής Ανοιξης». l Γνώρισα ένα λαό νευρώδη, ολοζώντανο, πολύ φιλικό στον επισκέπτη, και ειδικά σ’ εμάς τους Ελληνες, αποτελούμενο από πολλές φυλές και θρησκείες, που ζούσαν όμως ειρηνικά, χωρίς εμφανή τουλάχιστον μίση και σφοδρές αντιπαλότητες. l Είχαν αρχίσει μάλιστα να αναπτύσσουν και μεγάλη τουριστική δραστηριότητα, χάρη στην πολύτροπη φύση της χώρας, το τοπικό χρώμα μεγάλων και μικρών πόλεων και φυσικά χάρη στο εξαιρετικό ενδιαφέρον των πολλών και μνημειωδών αρχαιοτήτων που υπάρχουν διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, l από τους παμπάλαιους μεγάλους πολιτισμούς που είχαν ακμάσει στην περιοχή μέχρι και τα ελληνιστικά, ρωμαϊκά, βυζαντινά, μουσουλμανικά, σταυροφορικά και άλλα νεότερα χρόνια. l Μνημεία που υπέστησαν μεγάλες καταστροφές από τα στίφη του Ισλαμικού Κράτους στα χρόνια της επικράτησής του. l Η Παλμύρα σχεδόν ερημώθηκε τότε χάνοντας πάνω από το 70% των κατοίκων της και πολλές από τις αρχαιότητές της, που διαγουμίστηκαν και ανατινάχτηκαν. l Μαζί και το μουσείο της, ο διευθυντής του οποίου, μεγάλος αρχαιολόγος, ερευνητής του τόπου, σφαγιάστηκε. l Ανατινάχτηκαν δε ακόμη και τα μνημειώδη κατάλοιπα από τον μεγαλύτερο ναό που ανεγέρθηκε ποτέ επί γης, το ναό του Μπάαλ, πατέρα των θεών τους l – πιο μεγάλο κι από το περίφημο συγκρότημα του Αμωνα-Ρα (Καρνάκ) στο Λούξορ της Αιγύπτου. l Από τότε φυτοζωεί αποψιλωμένη η άλλοτε ευημερούσα μικρή πόλη. l Ποιο θα είναι το αύριο της Παλμύρας, του συριακού λαού ολόκληρου, είναι τώρα το μεγάλο ερώτημα. l Αισιόδοξοι και απελπισμένοι ταυτόχρονα οι διωγμένοι από τις εστίες τους άνθρωποι επιστρέφουν καραβάνια στα σπίτια τους· αν τα βρουν όρθια. l Και η πολιτισμένη Ευρώπη έσπευσε –πριν καν φανεί τι λογιώ φάρα είναι οι πρώην τρομοκράτες ισλαμιστές διάδοχοι του Ασαντ– να πάψει τις χορηγήσεις ασύλου στους Σύρους που βρίσκονται ήδη στα εδάφη της. l
Σίγουρα δεν θα βάλουμε τα κλάματα για τον «Αξονα του Κακού» που νικήθηκε στη Συρία, ας σκεφτούμε όμως και τι ακολούθησε την πτώση του Σάχη της Περσίας και ποιοι διαδέχτηκαν το σαθρό καθεστώς του. l Γιατί εξαιτίας των μουλάδων διαδόχων του, δεν είναι λίγοι όσοι θρηνούν τώρα κι εκεί ή και έξω από τη χώρα τους. l
Επίκαιρη σημείωση: l Δίκαιες οι μνείες αξιοσύνης θανόντων, προσυπογράφω, αλλά υπήρξε και η «τεχνική τρομοκρατίας» που κάποιοι άσκησαν εναντίον «εχθρού» ο οποίος τόλμησε να θίξει –καθήκον του επαγγέλματός του– φαινόμενα ευνοιοκρατίας σε κρατικούς θεσμούς. l Τρομοκρατίας ακόμη και διά του διασυρμού της προσωπικής του ζωής. l Και μπορεί αυτός να μη μάσησε, αλλά η «τεχνική τρομοκρατίας» υπήρξε, ασκήθηκε. l Και Scripta manent.
