Η ανάδειξη της Τουρκίας σε κρίσιμο παράγοντα των εξελίξεων στη Συρία, που οδήγησαν στην κατάρρευση του Μπασάρ αλ Ασαντ και του τελευταίου «μπααθικού» καθεστώτος στον αραβικό κόσμο, προκάλεσε μείζονα ερεθισμό και ανησυχία στην Αθήνα. Λογικό και αναμενόμενο από μιαν άποψη.
Διαφορετικά τα μεγέθη Ελλάδος και Τουρκίας, η γεωγραφική θέση των δύο χωρών, τα ευρύτερα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους, καθώς επίσης και οι κίνδυνοι περί θεμάτων εσωτερικής ασφαλείας αλλά και ακεραιότητος των δύο κρατών, μετά τη δραματική καθεστωτική ανατροπή στη Συρία.
Το μείζον ενδιαφέρον του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη αφορά –και ορθώς– στην ασφάλεια των Ελλήνων που διαβιούν και δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στη Συρία, όπου έχουν εγκατασταθεί στη διάρκεια πολλών ετών. Το δεύτερο θέμα –επίσης σοβαρότατο– είναι το ενδεχόμενο δημιουργίας νέων μεταναστευτικών ροών από τη Συρία, που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, παρά τις διαβεβαιώσεις των τζιχαντιστών και των λοιπών ανταρτικών δυνάμεων.
Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα, που θα διαχειρισθεί η Ε.Ε. και όχι αποκλειστικά η Αθήνα.
Τελείως διαφορετική είναι η εικόνα στην Τουρκία, η οποία διαμόρφωσε –άγνωστο έως ποιο βαθμό– την επιχείρηση αποκαθηλώσεως του Aσαντ από την εξουσία, εις την οποία δίχως αμφιβολία σημαντικότατος ήταν ο ρόλος στελεχών υπηρεσιών πληροφοριακής δράσεως δυνάμεων της Δύσεως και όχι ενδεχομένως μόνον.
Ο στόχος επετεύχθη, ο Ασαντ με την οικογένειά του κατέφυγαν στη Ρωσία. Το πρόβλημα της Αγκυρας είναι η στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους «συμμάχους» τους και το εφιαλτικό ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικού κράτους στο βορειοανατολικό άκρο της Συρίας. Εξ ου και ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διακηρύττει πως δεν θα επιτρέψει «διαμελισμό της Συρίας».
Αναλυτές και σχολιαστές στη χώρα μας κατήγγειλαν τις τουρκικές αεροπορικές επιχειρήσεις εναντίον κουρδικών στρατιωτικών στόχων. Δεν έδωσαν την ίδια σημασία στις 480 και πλέον επιχειρήσεις του Ισραήλ εναντίον στρατιωτικών στόχων στη Συρία, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Ασαντ.
Η ελληνική κυβέρνηση τηρεί στάση αναμονής. Eχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που επί πρωθυπουργίας του ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εμπλακεί στην αραβοϊσραηλινή διένεξη στηρίζοντας τους Παλαιστινίους. Σήμερα το Ισραήλ είναι «στρατηγικός» σύμμαχος της Ελλάδος, η οποία ελπίζει ότι η στάση της αυτή θα αποφέρει οφέλη. Αγνωστο βεβαίως τι θα συμβεί, τώρα που άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως στη γειτονιά μας.
