Η τάση είναι εύθραυστη και ευάλωτη, μπορεί να ανακοπεί σε έναν επόμενο τόνο της γενικότερης κρίσης. Είναι, όμως, πολύ ενδιαφέρουσα: Το τελευταίο διάστημα, η λογική φαίνεται να κερδίζει πόντους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το πολιτικό προσωπικό δείχνει να αναπροσανατολίζεται με πυξίδα τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα –σε αυτό το πεδίο φαίνεται ότι επιλέγει να ανταγωνιστεί και να συγκρουστεί. Και, έστω δειλά, αρχίζουν να ανιχνεύονται κάποια σημάδια μιας διαφορετικής κανονικότητας στο διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση. Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αρρωστημένης αυτοαναφορικότητας του κομματικού συστήματος και κενής περιεχομένου λογοκοπίας, αξίζει αυτά να τα ξεχωρίσουμε.
Ενα μέτωπο λογικής ενισχύεται – σε συνθήκες δύσκολες και με βαρύ τον διεθνή ορίζοντα.
Μικρές κινήσεις, που ίσως ήταν αυτονόητες σε άλλες εποχές, αλλά όχι στην τρέχουσα: Ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συναντώνται –επιτέλους!- και συζητούν σοβαρά για σοβαρά προβλήματα -χωρίς κραυγές και μαχαίρια. Ο Στ. Κασσελάκης φεύγει απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, κάνει δικό του κόμμα και παύει να είναι ο (τοξικός) ευνοούμενος των τηλεσταθμών. Στο ΣΥΡΙΖΑ εκλέγεται πρόεδρος ένας σοβαρός, δημοκρατικός άνθρωπος, ο Σ. Φάμελλος. Η ΝΔ, με απόφαση του Κ. Μητσοτάκη, παύει να είναι ένα πεδίο ανέξοδης άσκησης ακραίας εθνικιστικής λογοκοπίας. Ο Αλ. Τσίπρας συστηματικά επανατοποθετείται σε κεντρικά ζητήματα που δίχασαν. Στον πυρήνα του κομματικού συστήματος επανέρχονται και αναλαμβάνουν ευθύνες άνθρωποι όπως η Α. Διαμαντοπούλου. Είναι ενδείξεις ότι κάτι προσπαθεί να αλλάξει.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, το μέτωπο της λογικής τείνει να προσγειώσει την αντιπαράθεση από τη σφαίρα της ιδεοληψίας και της κομματικής ιδιοτέλειας στο πεδίο των προβλημάτων. Με βάση τις διακριτές ιδέες και αξίες τους, ίσως τα κόμματα αυτού του μετώπου καταφέρουν να ανακτήσουν κεντρικές λειτουργίες τους, όπως η συμμετοχή τους στις συγκρούσεις ιδεών και στην παραγωγή Πολιτικής. Να δοκιμάσουν, έτσι, να υπερβούν την παρατεταμένη κρίση που ταλανίζει όλο το κομματικό σύστημα. Και να επιδιώξουν να επιβεβαιώσουν τη χρησιμότητά τους συμβάλλοντας στην αναζωογόνηση της δημοκρατίας και της πολιτικής ζωής, περιορίζοντας το πεδίο δράσης των γκρίζων σχηματισμών του «αντισυστημικού» φάσματος -της δεισιδαιμονίας, του παράλογου και του λαϊκισμού.
Ενίσχυση του μετώπου της λογικής, δεν σημαίνει νιρβάνα γαλήνης και συναινέσεων.
Δεν πρόκειται να υποκατασταθεί η πολιτική σύγκρουση από κάποιους κανόνες καθωσπρεπισμού ή/και την κυριαρχία μιας μονολιθικής παγωνιάς στην πολιτική ζωή. Οι συγκρούσεις ιδεών και πολιτικών είναι το βασικό συστατικό της δημοκρατίας. Και τα κόμματα του μετώπου της λογικής εμπνέονται από διαφορετικούς αστερισμούς ιδεών/αξιών, θέτουν διαφορετικές προτεραιότητες και προωθούν διαφορετικές πολιτικές, που αντιμετωπίζουν με προνομιακό τρόπο διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα. Οι πολιτικές συγκρούσεις τους είναι ζωογόνες, θα γίνονται έως πολύ σκληρές, αλλά μόνο μέσα από αυτές προκύπτουν λύσεις στα προβλήματα και διευκρινίζονται τα σχέδια για την επόμενη ημέρα και για τη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Μάλιστα, το νέο κλίμα, του υπεύθυνου διαλόγου και της αντιπαράθεσης επί πραγματικών προβλημάτων, θα ενισχύεται στο μέτρο που μέσα από αυτές τις συγκρούσεις θα προκύπτουν δίκαιες λύσεις για το σήμερα και θετικές προοπτικές για το αύριο της χώρας. Το μέτωπο της λογικής θα ενισχύεται στο μέτρο που ενισχύονται εσωτερικά οι δυνάμεις της προόδου και η σύνθεση των συγκρούσεων μέσα σε αυτό θα κατατείνει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για τον κόσμο της εργασίας και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Θα μακροημερεύει στο μέτρο που αλλάζει τα πράγματα προς το καλύτερο, θα αποδυναμώνεται αν αποτυγχάνει σε αυτό.
Αλλά, ό,τι καλό μπορεί να προκύψει θα προκύψει από την ενίσχυση αυτού του μετώπου. Από τις «αντισυστημικές» δυνάμεις, του σκοταδισμού και του λαϊκισμού, μόνο δεινά μπορούν να έρθουν.
