Ελάτε να θυμηθούμε τα γεγονότα. Αντί για δική μου περιγραφή, αντιγράφω από το Kathimerini.gr της 27ης Ιουνίου 2024:
«Επίθεση με μολότοφ δέχθηκε τα ξημερώματα ο αστυνομικός που βρίσκεται έξω από το σπίτι της προέδρου του Αρείου Πάγου.
Συγκεκριμένα, περί τις 12.45 π.μ. άγνωστοι πέταξαν μολότοφ στον αστυνομικό που βρισκόταν στη σκοπιά.
Ο σκοπός, ο οποίος τραυματίστηκε στο πρόσωπο και το χέρι, μεταφέρθηκε στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Παράλληλα προκλήθηκαν φθορές και στο περιπολικό.
Η ΕΛ.ΑΣ. προχώρησε στην προσαγωγή εννέα ατόμων, τα οποία ωστόσο αφέθηκαν ελεύθερα καθώς δεν προέκυψε κάτι εις βάρος τους. […]
Η άμεση σύλληψη των δραστών είναι απόλυτη προτεραιότητα των αρχών […]».
Η τρομοκρατική αυτή πράξη ήταν το πρώτο θέμα στο βραδινό δελτίο του Σκάι, και μάλιστα είχε πολύ μεγάλη διάρκεια, αναδεικνύοντας έτσι τη σοβαρότητα του επεισοδίου. Την επομένη 28/6 το θέμα απασχόλησε και τις εφημερίδες. Αντιγράφω από το κύριο άρθρο σοβαρής απογευματινής εφημερίδας: «ΑΣΥΔΟΣΙΑ Αν οι γνωστοί – άγνωστοι κουκουλοφόροι έχουν την άνεση να κάνουν μια καταδρομική επίθεση έξω από το σπίτι της προέδρου του Αρείου Πάγου, να πετάξουν μολότοφ σε περιπολικό και να τραυματίσουν σοβαρά έναν αστυνομικό, τότε ποιος μπορεί να νιώθει ασφαλής; Η ερώτηση είναι ρητορική. Η χθεσινή τρομοκρατική επίθεση επιβεβαίωσε αυτό που οι περισσότεροι νιώθουν: πως υπάρχει ένα διάχυτο αίσθημα ασυδοσίας. Οι πολίτες επαναλαμβάνουν σχεδόν μονότονα στα γκάλοπ ότι βάζουν κακό βαθμό στον τρόπο με τον οποίο το κράτος μεριμνά για την ασφάλειά τους.[…]»
Και το άρθρο καταλήγει: «Η συγκεκριμένη επίθεση είναι άκρως επικίνδυνη για το σύνολο της κοινωνίας. Γι’ αυτό πρέπει επιτέλους η ασφάλεια να γίνει κυβερνητική προτεραιότητα. Με πράξεις, όχι στα λόγια. Δεν αρκεί να δηλώνουμε ότι η δημοκρατία μας και οι πυλώνες της δεν τρομοκρατούνται. Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να καταστήσουμε σαφές σε όποιους νομίζουν ότι δικαιούνται να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους: υπάρχουν κανόνες, εφαρμόζονται και εκείνοι που τους παραβαίνουν τιμωρούνται αυστηρά».
Σκόπιμα αντέγραψα το μεγαλύτερο μέρος από το άρθρο, γιατί και τα υπόλοιπα έντυπα λένε περίπου τα ίδια πράγματα. Φυσικά όλοι συμφωνούμε, εκτός από τους τρομοκράτες και τους ελάχιστους υποστηρικτές τους. Θέλουμε όλοι ασφάλεια και την απαιτούμε από την κυβέρνηση. Και επίσης απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία των τρομοκρατών. Σωστά; Για να το αναλύσουμε.
Παρά την εκτενή κάλυψη του επεισοδίου, δεν βρήκα πουθενά καμία περιγραφή των ενεργειών του αστυνομικού. Τι έγινε; Πώς τον αιφνιδίασαν; Γιατί δεν αντέδρασε; Ρώτησα πολλούς, μεταξύ των οποίων και αστυνομικούς που φυλάνε πιθανούς στόχους, αλλά και έναν καταξιωμένο συνταξιούχο αξιωματικό της αστυνομίας, τον καλό μου φίλο Νίκο Παπαγιαννόπουλο, πρώην αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας. Μια πιθανή εκδοχή είναι ότι κοιμότανε και κυριολεκτικά τον «πιάσανε στον ύπνο». Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση, την οποία άκουσα από αρκετούς αστυνομικούς: «Αν πυροβολούσε και τραυμάτιζε ή σκότωνε έναν ή περισσότερους τρομοκράτες θα έβρισκε τον μπελά του. Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε. Θα προσπαθούσαμε μόνο να γλιτώσουμε».
Αντί ο αστυνομικός να θεωρείται ο φύλακας του νομοταγούς πολίτη, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος της κοινωνίας.
Δυστυχώς, αυτή φαίνεται να είναι η πιθανότερη εξήγηση για τη στάση του αστυνομικού, ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν εκεί για την ασφάλεια της προέδρου. «Ου μπλέξεις». Ετσι όμως δεν είναι δυνατόν να εξασφαλίσουμε τη νόμιμη τάξη. Δυστυχώς, μετά το περιστατικό της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου από τον Κορκονέα, η ελληνική κοινωνία, σωστά ή λάθος, δεν μπορεί να ανεχθεί τη νόμιμη βία που μπορεί και πρέπει να ασκείται προκειμένου να επιβληθεί η τάξη.
Επειδή αυτό το περιστατικό καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σημερινή κατάσταση, αξίζει να θυμηθούμε τα δραματικά γεγονότα της 6ης Δεκεμβρίου 2008 και την εξέλιξή τους. Ενας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί 15 χρονών. Το τι επακολούθησε, νομίζω ότι σημάδεψε τη χώρα. Για πολλές ημέρες η Αθήνα και άλλες πόλεις καιγόντουσαν με την ανοχή της αστυνομίας και του τότε υπουργού, που αργότερα ανταμείφθηκε και έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα σημάδια της καμένης Αθήνας υπάρχουν ακόμη και σήμερα για να μας θυμίζουν τα γεγονότα. Ο Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια. Είναι χαρακτηριστικό ότι δικάστηκε τέσσερις φορές, για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα, αλλά δεν κόπασε η οργή. Για πολλά χρόνια στην επέτειο είχαμε πάντοτε ταραχές, άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες.
Υπήρξε και πολιτική εκμετάλλευση του περιστατικού, ώστε το θέμα αυτό να πάρει άλλες διαστάσεις. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να επικρατήσει το σύνθημα: «μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι». Αντί, λοιπόν, ο αστυνομικός να θεωρείται ο φύλακας του νομοταγούς πολίτη, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος της κοινωνίας. Στις διαδηλώσεις, κουκουλοφόροι καίνε αστυνομικούς και δεν διαμαρτύρεται κανένας. Αστυνομικοί πλακώνουν κανέναν διαδηλωτή και αμέσως έχουμε «υπερβολική αστυνομική βία». Βλέπουμε σε άλλες χώρες πώς αντιμετωπίζονται οι ταραξίες και διερωτόμαστε γιατί εμείς εδώ έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Αν πιστεύετε ότι υπερβάλλω, ακούστε κι αυτό. Εχουμε δει διαδηλώσεις για να μη δοθεί χάρη στον Κορκονέα και να εκτίσει την ποινή του για την πράξη του. Αλλά έχουμε δει και διαδηλώσεις για να δοθεί χάρη στον δολοφόνο με το 45άρι που σκότωσε εν ψυχρώ 14 ανθρώπους. Και ύστερα περιμένετε από τους αστυνομικούς να τα βάλουν με τους κακοποιούς. Δεν σφάξανε! Προτιμούν να κάνουν ότι κοιμούνται παρά να ενεργήσουν. Ακολουθούν τη συμβουλή του ανεκδιήγητου εκείνου υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Τόσκα, που συμβούλευε τους νοικοκυραίους «να κάνουν ότι κοιμούνται όταν αντιληφθούν κλέφτες στο σπίτι τους»!
Ετσι, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει τάξη. Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί τη νόμιμη βία που μπορεί να ασκήσει η αστυνομία. Οποιαδήποτε ανθρώπινη ενέργεια εμπεριέχει πάντοτε την πιθανότητα του λάθους. Με τον φόβο του «λάθους» (σε εισαγωγικά ή όχι) οι αστυνομικοί προτιμούν την αδράνεια παρά τη δράση. Αν δεν αλλάξουμε σαν κοινωνία δεν πρόκειται να δούμε πρόοδο στον τομέα αυτό.
Αυτό το φαινόμενο έχει ιδιαίτερα καλλιεργηθεί στον τόπο μας. Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, Αγγλοι αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν νεαρό Βραζιλιάνο στο Λονδίνο, γιατί δεν σταμάτησε για έλεγχο. Ισως και να μην κατάλαβε τι του ζητούσαν. Δεν κάηκε το Λονδίνο, ούτε καμία άλλη πόλη. Ούτε ξεσηκώθηκε κανένα κόμμα να μιλήσει για αστυνομική βία. Το συμβάν αντιμετωπίστηκε με ψυχραιμία και πολύ γρήγορα ξεχάστηκε. Εμείς εδώ συντηρούμε την περίπτωση Γρηγορόπουλου με πορείες και διαδηλώσεις.
Ο θάνατος οποιουδήποτε νέου είναι μια ανείπωτη τραγωδία, ιδιαίτερα για τους γονείς του, αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε το θλιβερότατο αυτό περιστατικό δεν βοηθά στην επίλυση κανενός προβλήματος. Μαρτυρεί, μάλιστα, και κάποιου είδους υποκρισία. Δεκαπέντε χρονών ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και τον κλαίνε χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο, γιατί τον σκότωσε ένας αστυνομικός. Είκοσι χρονών ο Θάνος Αξαρλιάν, που τον κλαίνε μόνο οι δικοί του, γιατί τον σκότωσε ένας τρομοκράτης που βιαζόταν να πάει διακοπές. Παράπλευρη απώλεια τη χαρακτήρισε ο ίδιος στο βιβλίο του και πήρε συγχωροχάρτι από τους πονόψυχους αριστερούς. Ποτέ όμως δεν αντιμετωπίσαμε την περίπτωση του Αλέξη σαν οδυνηρό ανθρώπινο λάθος. Τον τρομοκράτη τον συγχωρούμε. Τον αστυνομικό ποτέ!
Το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι από τότε οι λαϊκιστές πολιτικοί και δημοσιογράφοι, σε οποιοδήποτε επεισόδιο αμέσως κατηγορούν τους αστυνομικούς μας. Αντιγράφω από την «Αυγή» της 24/2/2024 για να διαπιστώσετε πώς δηλητηριάζουμε το κοινό: «Σε 7,5 χρόνια κάθειρξη καταδικάστηκε αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ για καταδίωξη και ανθρωποκτονία 36χρονου Ρομά στην Κηφισιά το 2019». […] Η υπόθεση εκτυλίχθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2019 στην Κηφισιά, όταν αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ που βρισκόταν εκτός υπηρεσίας επιδόθηκε σε καταδίωξη δύο Ρομά, όταν αντιλήφθηκε πως οι δύο άνδρες είχαν στο αυτοκίνητό τους μια 82χρονη γυναίκα, την οποία οδηγούσαν στο κοντινότερο ΑΤΜ. Ο αστυνομικός τότε πυροβόλησε τα λάστιχα του αυτοκινήτου και οι δύο Ρομά έβγαλαν έξω την ηλικιωμένη γυναίκα, με τον πρώτο να πυροβολεί κατά του συνοδηγού του αυτοκινήτου, σκοτώνοντάς τον. […]»
Η ειδησεογραφία είναι γεμάτη από παρόμοια περιστατικά. Αμα καταδικάζουμε τους αστυνομικούς όταν βοηθάνε τον πολίτη, μην περιμένετε σωτηρία!
ΥΓ. Μια ακόμα συνέπεια της υπόθεσης Γρηγορόπουλου, είναι ο φίλος του Νίκος Ρωμανός που εξελίχθηκε σε ληστή και τρομοκράτη. Η πρόσφατη σύλληψή του δείχνει πόσο μακριά έχει φτάσει το περιστατικό του 2008.
*Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
