Το πολιτικά ανώδυνο είναι να επικεντρωθεί η δημόσια συζήτηση στην ανθρώπινη αθλιότητα: Πώς είναι δυνατόν ένας πατέρας να βιάζει, να χτυπάει και να τρομοκρατεί τα παιδιά του και μια μητέρα να συμμετέχει στα βασανιστήρια και να σιωπά. Ομως, δεν είναι η πρώτη φορά –και δεν θα είναι η τελευταία– που βλέπουμε την πιο σκοτεινή όψη του ανθρώπινου ψυχισμού για να θυμηθούμε ότι οι θεσμοί και το κράτος δικαίου υπάρχουν πρώτα απ’ όλα για να προστατεύεται η ζωή και αξιοπρέπεια όλων, χωρίς διακρίσεις, από την ανθρώπινη καταστροφικότητα. Επομένως, ο αποτροπιασμός και ο θρήνος δεν συμβάλλουν παρά στην ανακούφιση των τηλεθεατών της φρίκης.
Eνα δεύτερο επίπεδο ανάλυσης μας οδηγεί σε μεγαλύτερο βάθος: Γιατί ένας αστυνομικός που είχε πέσει σε σειρά παραπτωμάτων εν υπηρεσία συνέχιζε τη σταδιοδρομία του απρόσκοπτα και αδίστακτα, πώς οι ειδικοί ψυχικής υγείας που τον εξέτασαν δεν ανησύχησαν, τι κατάλαβαν ή δεν κατάλαβαν οι προϊστάμενοι και οι συνεργάτες του. Oσο έρχονται νέες πληροφορίες στη δημοσιότητα, γίνεται φανερό ότι κανένας από όσους βρέθηκαν κοντά στον θύτη και στην οικογένειά του δεν αντέδρασε, δεν προειδοποίησε, δεν έκανε κάτι, οτιδήποτε. Oπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν φταίνε όλοι δεν φταίει κανείς και κάπως έτσι τροφοδοτείται η συλλογική απελπισία στην παθητική της έκφραση.
Υπάρχουν και πιο σκληρές αναγνώσεις με ερωτήσεις που θα ήταν έκπληξη αν δεν έμεναν αναπάντητες: Πώς βρέθηκε να υπηρετεί στην ασφάλεια της Βουλής αυτός ο επικίνδυνος εγκληματίας; Είχε κάποια προνομιακή σχέση με πολιτικό ή πρόσωπο με πολιτική επιρροή; Αν όχι, με ποιο κριτήριο έγινε η πολυτελής μετακίνησή του; Και πώς κατάφερε να μένει ανενόχλητος στη διάρκεια της παραβατικής του πορείας; Γιατί και ποιος τον προστάτευε, από ποιο κέντρο εξουσίας και εν γνώσει ή εν αγνοία της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ.;
Το να τιμωρηθούν υγειονομικοί που εξέτασαν το ζευγάρι των αστυνομικών ή να ελεγχθούν οι δάσκαλοι που αγνόησαν την έκθεση-μαρτυρία της κακοποιημένης κόρης είναι απλώς ένας τρόπος συγκάλυψης των ευθυνών που βρίσκονται πιο ψηλά.
Σε λίγο καιρό η τρομερή αυτή ιστορία θα ξεχαστεί γιατί θα την σκεπάσει η επόμενη. Δεν θα ξέρουμε πού βρίσκονται και τι φροντίδα έχουν τα παιδιά που μεγάλωσαν στην κόλαση, πού κατέληξαν οι ΕΔΕ, αν εντοπίστηκαν οι υψηλές διασυνδέσεις του δράστη και αν είχαν οποιαδήποτε κύρωση οι προστάτες του.
Αυτό που σίγουρα ξέρουμε ήδη είναι ότι θα ξαναπέσουμε από τα σύννεφα όταν έρθουν στην επικαιρότητα επεισόδια βίας ανηλίκων που μπορεί να πέσουν στα χέρια ενός τέτοιου αστυνομικού και που, ίσως, πριν πλακωθούν στο ξύλο και πριν τα σπάσουν, τραγουδούσαν σε ρυθμό καταραμένης ραπ «Δεν είμαι άρρωστος ούτε φυλακισμένος/ Η κοινωνία είναι εκείνη που νοσεί/ Κι αν φύγω μέρα μεσημέρι ματωμένος/ Ο εγκλωβισμένος απ’ τους δυο μας θα είσαι εσύ» (Βέβηλος).
