Τον Ιανουάριο του 2019, λίγες μέρες πριν περάσει από τη Βουλή για επικύρωση η συμφωνία των Πρεσπών, κατέφθασε στην Ελλάδα η Μέρκελ. Oλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ –ακόμη κι εγώ που κατοικούσα στην Κυψέλη– ξέραμε ότι ήρθε γιατί ήθελε να στηρίξει τον Αλέξη. Με πόση ζέση το ήθελε, όμως, το κατάλαβα λίγο αργότερα, όταν στο παρασκήνιο των επίσημων συνομιλιών της αποφάσισε αίφνης να συναντήσει κάποιους εκπροσώπους της «κοινωνίας» (σ.σ. «κοινωνία» για τους πολιτικούς είναι κυρίως οι συγγραφείς με δημόσιο λόγο και οι επιστήμονες). Η μυστική αυτή συνάντηση έγινε σ’ ένα μπρέκφαστ εργασίας στον Αστέρα Βουλιαγμένης ενώπιον ενός πλουσιότατου τραπεζιού που δεν άγγιξε κανένας. Η Μέρκελ εμφανίστηκε φορώντας ένα από τα δεκάδες πανομοιότυπα σακάκια της (το σομόν) και με έναν αξιαγάπητο αέρα δυναμικής μαμάς. Παρά το γεγονός ότι άρχισε αμέσως να τρώει ένα γιαούρτι μπας και μας παρακινήσει να φάμε κι εμείς κάτι, το έβλεπα: η καγκελάριος ήταν στα κάγκελα! Η πρώτη της ερώτηση ήρθε σε μένα που με είχε απέναντι. «Τι γνώμη έχετε για τη λύση του Μακεδονικού;». «Θετική», της απάντησα. «Δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας, έχουμε πολύ χειρότερα». Ουδέν ενδιαφέρον παρετηρήθη, όμως, για τα χειρότερα. Συνέχισε ρωτώντας επίμονα τα άλλα τέσσερα μέλη της ομάδας αν εγκρίνουν τις Πρέσπες και γιατί η Νέα Δημοκρατία φέρνει τόσα εμπόδια στον Αλέξη κ.λπ κ.λπ. Αλλα της λέγαμε εμείς, στον Αλέξη και τις Πρέσπες το γύριζε αυτή.
Πέραν κάθε ευνόητης πολιτικής στόχευσης, ήταν τόσο φανερή η ανθρώπινη συμπάθειά της για τον Τσίπρα που μου έκανε εντύπωση. Βέβαια εμείς οι ιστορικοί, όπως και οι πολιτικοί που το ζουν, ξέρουμε καλά πόσο καταλυτική είναι η επίδραση της λεγόμενης χημείας στην πολιτική. Αν το σκεφτείς, είναι λογικό. Ανθρωποι είναι κι αυτοί, έχουν τις προτιμήσεις τους, τα γούστα τους, τα βίτσια τους. Η Μέρκελ, μια γυναίκα με τόσο τσαγανό που από τη φτώχεια της Ανατολικής Γερμανίας κατέληξε να ηγείται της Ευρώπης, λογικό δεν είναι να τα πάει καλά με ένα νεαρό άνδρα, ήπιο, κάπως του χεριού της, χαμογελαστό και people pleaser σαν τον Αλέξη Τσίπρα, που την άκουγε και τη σεβόταν; Ενας Βαρουφάκης, ας πούμε, άνδρας τύπου Αλφα, νάρκισσος, ξερόλας και ξεροκέφαλος, στοιχηματίζω ότι θα της έκανε τα νεύρα κρόσσια. Προφανώς θα ενθάρρυνε τη λύση του Μακεδονικού, αλλά αποκλείεται να έτρωγε τόσο νευρικά τα γιαούρτια για χάρη του. Ο Καραμανλής (ο εθνάρχης), αρσενικό παλαιάς κοπής που δεν σήκωνε πολλά πολλά από τις κυρίες, ο άνδρας που είπε «Αμαλία σκάσε» στην υπέροχη σύζυγό του, ήταν δυνατόν να μην ήθελε να στραγγαλίσει τη Φρειδερίκη όταν μπερδευόταν στα πόδια του; Αν όμως συνέπιπτε χρονικά με τον νεότερο Καραμανλή η βασίλισσα, στοιχηματίζω ότι θα υπήρχε ένα understanding. Τα ετερώνυμα έλκονται, δίκιο έχει ο λαός. Ο εθνάρχης προτιμούσε τις πιο θηλυκές γυναίκες, αλλά και τους κουλτουριάρηδες, χαριτωμένους άνδρες σαν τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν, που θαύμαζαν το ηγεμονικό μπρουτάλ του. Τα αισθήματα φυσικά ήταν αμοιβαία. Ο Ζισκάρ τον βοήθησε σκανδαλωδώς να εντάξει τη χώρα στην ΕΟΚ – άσε που του έδωσε και το προεδρικό αεροπλάνο για να γυρίσει στην Ελλάδα.
Συνέχισε ρωτώντας επίμονα τα άλλα τέσσερα μέλη της ομάδας αν εγκρίνουν τις Πρέσπες και γιατί η Νέα Δημοκρατία φέρνει τόσα εμπόδια στον Αλέξη κ.λπ κ.λπ. Αλλα της λέγαμε εμείς, στον Αλέξη και τις Πρέσπες το γύριζε αυτή…
Μερικές φορές, βέβαια, έλκονται τα ομώνυμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, φερ’ ειπείν, τα βρήκε αμέσως με τον Μιτεράν. Σοσιαλιστές, πανέξυπνοι, νάρκισσοι, καλοπερασάκηδες και με ακατανίκητη έλξη στο γυναικείο φύλο, καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον. Ο Μιτεράν έσπευσε σε επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα το 1982, αμέσως μετά τη νίκη του Ανδρέα, να διακηρύξει ότι μαζί θα κάνουν τη Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης. Τον συνόδευε η κρυφή ερωμένη του μαζί με την κορούλα τους. Ο Ανδρέας φρόντισε να μείνει κρυφή, αλλά να έχει φροντίδα φανερής. Ο Μιτεράν το ανταπέδωσε όταν οι πάντες λοιδορούσαν τον έρωτά του με τη Δήμητρα. Τους παρέθεσε επίσημο γεύμα, νομιμοποιώντας διεθνώς τον τελευταίο έρωτα του γηρασμένου λιονταριού. Τυχαία νομίζετε ότι βγήκε το περίφημο Ελλάς – Γαλλία συμμαχία;
*Η κ. Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας.
