Η απονομή χάριτος στον γιο του, Χάντερ, ήταν ο χειρότερος επίλογος για την προεδρία του Τζο Μπάιντεν. Ηρθε να προστεθεί στην επιμονή του να μην αποσυρθεί εγκαίρως από την προεκλογική κούρσα, στερώντας από τους Δημοκρατικούς τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν μια συντεταγμένη προκριματική αναμέτρηση για την ανάδειξη υποψηφίου από τη βάση και ανοίγοντας τον δρόμο για μια δεύτερη, πιο εκδικητική και άρα πιο απειλητική, θητεία του Ντόναλντ Τραμπ.
Υπάρχουν δικαιολογίες και για τα δύο ατοπήματά του. Στην πρώτη περίπτωση έδρασε ως τρυφερός πατέρας που θέλει να σώσει τον γιο του από τη φυλακή. Στη δεύτερη επειδή πίστευε ακράδαντα ότι είναι ο μοναδικός Δημοκρατικός υποψήφιος που μπορεί να κερδίσει τον Τραμπ. Το απέδειξε άλλωστε το 2020. Χρειάστηκε όμως μόνο ένα ντιμπέιτ για να διαψευσθεί οικτρά. Ακόμη και ο αντίπαλός του φάνηκε σε εκείνη την τηλεμαχία να τον αντιμετωπίζει με κάποια επιείκεια, ανακτώντας λίγη ανθρωπιά, αρετή για την οποία δεν φημίζεται. Παρ’ όλα αυτά ο Μπάιντεν θα μπορούσε να αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο αξιοπρεπώς, οικοδομώντας μια υστεροφημία με βάση τα σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά επιτεύγματα της θητείας του (συγκράτηση του πληθωρισμού, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, έργα υποδομής κ.λπ.).
Αυτό που τον διαφοροποιούσε από τον Τραμπ ήταν άλλωστε η πίστη του στους θεσμούς, η αφοσίωσή του στη δημοκρατία, αλλά και η ακεραιότητά του. Παρά την προχωρημένη του ηλικία παρέμενε το λαϊκό παιδί από το Σκράντον της Πενσιλβάνια, που σε αντιδιαστολή με τον προκάτοχο και διάδοχό του δεν περιστοιχίζεται από δισεκατομμυριούχους, ούτε μοιράζει θώκους σε μεγιστάνες κολλητούς του.
Απονέμοντας χάρη στον γιο του κατέπεσε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Η επιχειρηματολογία του για την απόφασή του ήταν παρόμοια με αυτήν του Τραμπ: η Δικαιοσύνη είναι πολιτικοποιημένη και καταδιώκει τον Χάντερ επειδή το επίθετό του είναι «Μπάιντεν». Σε τι διαφέρει αυτό από τη ρητορική του τέως και επανεκλεγέντος προέδρου ότι η Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε κυνήγι μαγισσών; Κι αν ούτε ο Μπάιντεν ούτε ο Τραμπ εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη, πώς μπορεί να ελπίζει σε αυτήν ο απλός Αμερικανός πολίτης;
Με την πρόσφατη πολιτική του στάση ο αποχωρών πρόεδρος υπονομεύει τη λειτουργία της δημοκρατίας και την αξιοπιστία των θεσμών. Από τη μια ο διορισμός της Κάμαλα Χάρις λόγω του περιορισμένου χρόνου που απέμενε έως τις εκλογές και από την άλλη η αντιθεσμική ρητορική του Μπάιντεν δημιουργούν την αίσθηση ενός διακομματικού πολτού, την επιβεβαίωση της βαθιά αντιδραστικής άποψης πως «όλοι ίδιοι είναι».
