Ισως αξίζει τον κόπο να ξεχάσουμε για λίγο εμείς οι γκρινιάρηδες τους λόγους των επισήμων, τις θριαμβολογίες και τους εθιμοτυπικούς αγιασμούς. Να στρέψουμε το βλέμμα μακριά από τα φώτα, τις λαμπερές επιφάνειες και εκείνο το παχύ, διαστημικό κουμπί που πατήθηκε «συμβολικά», ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.
Ισως η πιο ενδιαφέρουσα εικόνα στα εγκαίνια και σε αυτές τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης να ήταν –όπως συνήθως– ο κόσμος, το κοινό. Οι «κανονικοί» καθημερινοί –και γι’ αυτό τόσο σημαντικοί– άνθρωποι, που θέλησαν να κάνουν ένα δρομολόγιο με το νέο μέσο, για τη χαρά της ανακάλυψης και της περιπλάνησης και χωρίς οπωσδήποτε να πρέπει να «κατέβουν» κάπου συγκεκριμένα.
Στάθηκαν στις εισόδους των σταθμών λιγάκι στριμωγμένοι κάτω από τις ομπρέλες τους και μόλις άνοιξαν οι πύλες έκαναν για πρώτη φορά μια διαδρομή –σκάλες, εκδοτήρια, αποβάθρα, επιβίβαση–, που στο μέλλον μάλλον θα την επαναλάβουν χιλιάδες φορές με διάφορα συναισθήματα.
«Καινουργίλα μυρίζει!» έλεγε μια κοπέλα σε βίντεο που αναρτήθηκε από τη στάση «Σιντριβάνι» στο TikTok. «Α, καλά ρε, τι φάση», συνηγορούσε μια άλλη, ενώ ένα νεαρό ζευγάρι αναφωνούσε «αποκλείεται», λίγο πριν μπει στο βαγόνι. Αλλοι τραβούσαν σέλφι, φωτογραφίες – και γενικώς, κρίνοντας από τις βιντεοσκοπημένες μαρτυρίες τους έμοιαζε πράγματι να επικρατεί «κοσμοσυρροή και ενθουσιασμός».
Δεν ξέρω αν το κλίμα ήταν αντιπροσωπευτικό της συνολικής υποδοχής που επιφύλαξαν οι Θεσσαλονικείς στο μετρό. Δεν γνωρίζω επίσης αν εκείνη τη στιγμή τους απασχολούσαν ζητήματα όπως οι πολυετείς καθυστερήσεις και το κόστος του, η επιλογή του λογοτύπου του και το αν οι αρχαιότητες στον σταθμό «Βενιζέλου» αποτελούν διεθνώς υποδειγματική ένταξη αρχαιολογικού χώρου σε κοινωφελές έργο ή μια τεχνητή προσομοίωση του εαυτού τους.
Νομίζω ότι ο ενθουσιασμός αυτού του κόσμου, περισσότερο από αξιοποιήσιμος πολιτικά, είναι μια ένδειξη της ανάγκης που όλοι έχουμε να ελπίσουμε ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα στην καθημερινότητά μας· να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε εδώ, στο παρόν και ότι έχουμε ένα τουλάχιστον αξιοβίωτο μέλλον.
Ως κάποιος που έχει την τύχη να χρησιμοποιεί μετρό τόσα χρόνια, ώστε πλέον να το κρίνει δικαίως και αδίκως, λέω να συνταχθώ με τους ενθουσιώδεις και έκπληκτους ενίοτε Θεσσαλονικείς. Και τα υπόλοιπα δεν θα μας λείψουν.
