Αφού η κανονικότητα επέστρεψε, γιατί έχουμε στη Βουλή περισσότερα κόμματα από όσα το ταραγμένο 2015; Και γιατί στις επόμενες εκλογές ο κατακερματισμός μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος;
Μήπως επειδή η διεθνής συγκυρία, με την ευρωπαϊκή οικονομία μπροστά σε κίνδυνο ύφεσης λόγω των δασμών Τραμπ και της εγκατάλειψης από τις ΗΠΑ της διπλωματικής – στρατιωτικής προστασίας της Ε.Ε., εκθέτει τόσο αυτοαναφορικά και ανώριμα πολιτικά συστήματα όσο το ελληνικό που δεν εργάζονται για την ανάπτυξη των θεσμών, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης αλλά για την αναπαραγωγή τους;
Αν οι εκλογές γίνονταν στο ορατό μέλλον, ο νέος, χλωμός δικομματισμός Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ θα κινούνταν γύρω στο 50%, με τις δυνάμεις δεξιά της Ν.Δ. περίπου στο 20% και την όλη Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα Κασσελάκη, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά) γύρω στο 25%, με ένα 5% ελεύθερο να μοιράζεται σε εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις ή να συμπληρώνει το 50-20-25.
Αν εκλεγεί πρώτο κόμμα η Ν.Δ. (το πιθανότερο), ο επόμενος πρωθυπουργός έχει δύο επιλογές:
• Να αναζητήσει κυβερνητικό εταίρο στα δεξιά της Ν.Δ. ή να συνομιλήσει με τον Στ. Κασσελάκη εφόσον έχει ισχυρή εκπροσώπηση στη Βουλή.
• Να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μάλλον απίθανο να επιλέξει ως κυβερνητικό εταίρο τον Κυρ. Βελόπουλο ή την Αφρ. Λατινοπούλου, ενώ αυτό ισχύει και για τον Στ. Κασσελάκη, από τη στιγμή που ο ίδιος το έχει αποκλείσει. Αντίθετα, εύλογο φαίνεται να καλέσει σε συνεργασία τον Ν. Ανδρουλάκη, που, με εσωκομματικές αναταράξεις ή χωρίς, θα αρνηθεί.
Τότε, η νέα προσφυγή στις κάλπες, με αλλαγμένο ή όχι τον εκλογικό νόμο, θα γίνει μονόδρομος και το αφήγημα της Ν.Δ. είναι προεξοφλημένο: σταθερότητα ή περιπέτειες, κυβέρνηση Ν.Δ. ή χάος.
Αν γίνει η έκπληξη και εκλεγεί πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, ο Ν. Ανδρουλάκης θα πρέπει επίσης να αναζητήσει κυβερνητικό εταίρο στα αριστερά του ή να απευθυνθεί στη Ν.Δ. Θα πρέπει, δηλαδή, να απαντήσει σε ένα δίλημμα που δεν θα έχει εύκολη απάντηση, δεδομένου ότι θα τίθενται όροι από τους δυνητικούς κυβερνητικούς εταίρους όχι μόνο για το πρόγραμμα, αλλά και για την πρωθυπουργία.
Η πολιτική αστάθεια θα εκδηλωθεί σε μια αλλοπρόσαλλη διεθνή συγκυρία με οικονομική και γεωπολιτική αβεβαιότητα, υποχώρηση της Ε.Ε. στον παγκόσμιο ανταγωνισμό δυνάμεων, κλιματική, δημογραφική και μεταναστευτική κρίση, αναστάτωση στον διπλωματικό μας περίγυρο.
Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών θα είναι η ασφάλεια, στο μικρό και στο μεγάλο πλαίσιο, στην καθημερινότητα, στα σύνορα, στην προσωπική και εθνική προοπτική. Η πρόθεση ψήφου θα διαμορφώνεται περισσότερο με τον φόβο και λιγότερο με την ελπίδα, με τις προβλέψεις να έχουν όλο και μικρότερη αξία σε μια ιστορική συνθήκη που απαιτεί ανθεκτικότητα στις αλλεπάλληλες ανατροπές – συνήθως δυσάρεστες για τους «κάτω».
