Κάθε γενίκευση φέρει από μόνη της το στοιχείο της αυθαιρεσίας. Προφανώς δεν αντέχει σε στατιστικές παραθέσεις, απλώς τις περισσότερες φορές εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Επειτα από αυτή τη μικρή διευκρίνιση, στο θέμα μας. Η Θεσσαλονίκη είναι μια νεανική πόλη, κυρίως λόγω του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Αυτό φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού καθώς δεν είναι πόλη απλωμένη, το κέντρο της με τα στέκια της είναι ουσιαστικά πέντε δρόμοι. Εκεί ο καθένας βλέπει τον νεαρόκοσμο να απολαμβάνει το κάθε λογής freddo –το φραπέ είναι πλέον ξεπερασμένο–, να συζητάει, να γελάει, να σχεδιάζει. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια γκρίζα πόλη. Εχει τα προβλήματά της, έχει όμως και πολλούς γκρινιάρηδες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες.
Η πόλη παλιότερα διακρινόταν για τα μεγάλα έργα. Ο σιδηροδρομικός σταθμός, το Κρατικό Θέατρο, το Καυταντζόγλειο και το Παλέ ντε Σπορ, αθλητικές εγκαταστάσεις που όμοιές της δεν είχε η Αθήνα τότε, στη δεκαετία του 1960. Είχε και πολλούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Γαβριήλ Πεντζίκης, Βαφόπουλος, Βαρβιτσιώτης, Ιωάννου, Αναγνωστάκης, Χριστιανόπουλος, Θέμελης και τόσοι άλλοι που έδωσαν με το έργο τους ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη. Βέβαια, η νοσταλγία είναι αντιπαραγωγική. Δεν προσφέρει τίποτα στο σήμερα.
Για έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών, ο πατροπαράδοτος μεσημεριανός θεσσαλονικιώτικος ύπνος είναι μια ιερή συνήθεια και είναι βέβηλος όποιος διανοηθεί να τη διακόψει.
Σήμερα λοιπόν έχουμε το μεσημεριανό ουζάκι ή κρασάκι –πάντα χρησιμοποιούμε τα υποκοριστικά, δείγμα μιας τρυφερότητας και μιας ερωτικής σχέσης–, απαραίτητα για ανδροπαρέες και γυναικοπαρέες, που διανθίζεται με τα γνωστά σχόλια για περαστικούς ή περαστικές του τύπου: «Τον θυμάσαι αυτόν; Πώς έγινε έτσι;» ή «Αυτή είναι η Κατερίνα η Κ., κορμάρα στην εποχή της». Φυσικά, αυτά τα σχόλια αφορούν κάποιες ηλικίες, αλλά αυτές απολαμβάνουν κυρίως το μεσημεριανό ουζάκι που αποτελεί και μια μικρή συνέλευση… γερουσιαστών.
Μετά ακολουθεί ο πατροπαράδοτος μεσημεριανός θεσσαλονικιώτικος ύπνος. Για έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών είναι μια ιερή συνήθεια και είναι βέβηλος όποιος διανοηθεί να τη διακόψει. Είναι ένας κανόνας ορατός και στην Αθήνα. Οπως μου διηγείτο πρώην υπουργός, όταν πρότεινε στον πρωθυπουργό του ένα πρόσωπο για μια θέση ευθύνης, ο πρωθυπουργός μεταξύ σοβαρού και αστείου τού είπε: «Ασ’ τον αυτόν, είναι Σαλονικιός και θα κοιμάται το μεσημέρι». Αυτά, πολύ χαλαρά.
