Αναγνώστης, μάλλον μπουχτισμένος από τις απόψεις μου –αναγνώστης παρ’ όλα αυτά– μου έγραψε ότι μιλώ συνέχεια για τα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, αλλά δεν έχω να προτείνω κάποιες λύσεις. Κατ’ αρχάς να τον ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνει. Αν πιστεύει ότι, αν και ταπεινός αρθρογράφος μιας εφημερίδας, μπορώ να προτείνω λύσεις για προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει η παγκόσμια κοινότητα, οφείλω να υποκλιθώ. Επιτέλους, ανακάλυψα κάποιον που αναγνωρίζει την πραγματική μου αξία. Κάποιος που πιστεύει ότι οι απόψεις μου για τα δύο μέτωπα μπορεί να βαρύνουν στη λύση τους. Αρκεί να λογικευτούν ο Πούτιν, η Χαμάς, ο Νετανιάχου, ο Μπάιντεν ή ο Τραμπ, το Ιράν, η Χεζμπολάχ, ο Σι και ο Κιμ Γιονγκ Ουν. Δύσκολο, διότι φοβούμαι ότι δεν γνωρίζουν την ελληνική και δεν διαβάζουν τα άρθρα μου. Εννοείται, παρ’ όλα αυτά, ότι δεν θέλω να αγνοήσω την επιθυμία του αναγνώστη ούτε να τον απογοητεύσω. Γι’ αυτό αποφάσισα σήμερα να προτείνω μόνον λύσεις στα δύο μέτωπα. Αν δεν εισακουσθώ, πρόβλημά τους.
Στη Μέση Ανατολή η λύση του προβλήματος είναι απλή. Πρώτο βήμα η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Για να το δεχθεί αυτό το Ισραήλ θα πρέπει η παλαιστινιακή κοινότητα να απαλλαγεί από την επικυριαρχία της Χαμάς, η οποία έχει στο σύνταγμά της τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ. Φαίνεται δύσκολο αλλά είναι απλό. Ενα ελεύθερο δημοψήφισμα των Παλαιστινίων θα μπορούσε να δώσει τη λύση. Αν το ελεύθερο δημοψήφισμα των Παλαιστινίων δεν είναι δυνατόν να διεξαχθεί όσο υπάρχει η Χαμάς, είναι πρόβλημα της διεθνούς κοινότητας. Μια παρέμβαση του ΟΗΕ θα μπορούσε να το διευθετήσει, όπως έχει διευθετήσει τόσες άλλες συγκρούσεις, μεταξύ αυτών και το Κυπριακό. Δεν βλέπω ποιο άλλο ζήτημα εμποδίζει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Μήπως το Ιράν και οι αντιπρόσωποί του, όπως η Χεζμπολάχ ή οι Χούθι; Ελάτε τώρα. Το Ιράν είναι μια φιλειρηνική δύναμη που είναι αναγκασμένη να εξοπλίζεται για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα του Ισραήλ. Τελικό συμπέρασμα: αν δεν υπήρχε το Ισραήλ, η Μέση Ανατολή θα ήταν ένα πάρκο αναψυχής. Λογικό συμπέρασμα: αν δεν υπήρχαν οι Εβραίοι, οι ναζί δεν θα υποχρεώνονταν να τους εξοντώσουν με το Ολοκαύτωμα.
Ας πάμε τώρα στο δεύτερο μέτωπο, στην Ουκρανία. Κι εδώ οι λύσεις που έχω να προτείνω είναι απλές. Απλούστερες ακόμη, αφού οι Ρώσοι έχουν εισβάλει σε ένα κράτος το οποίο, κατά την άποψή τους, δεν υπάρχει. Επειτα από χίλιες ημέρες πολέμου η Ουκρανία έχει χάσει το 20% της επικρατείας της και έχει χάσει 500.000 μαχητές, πέρα από τις καταστροφές υποδομών και πόλεων. Αρα και οι Ρώσοι είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι κάτι υπάρχει εκεί. Προτείνω την απλούστερη λύση: απόδοση των κατειλημμένων εδαφών από τη Ρωσία στην Ουκρανία και ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Γιατί γελάτε παρακαλώ; Γιατί γελάς κι εσύ, φίλε αναγνώστη, που με κατηγόρησες ότι όλο σχολιάζω και δεν προτείνω λύσεις; Φταίω εγώ αν οι λύσεις που προτείνω δεν έχουν κανένα αντίκρισμα;
Φταίω εγώ αν, έτσι όπως παρουσιάζονται τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, λύσεις δεν υπάρχουν; Μπαλώματα ενδεχομένως, ανακωχές ενδεχομένως, όμως όχι λύσεις. Ο ρωσικός επεκτατισμός δεν πρόκειται να ανασταλεί ακόμη κι αν υπάρξει μια συμφωνία ειρήνης ή εκεχειρίας στην Ουκρανία. Ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος του; Ο ισλαμικός επεκτατισμός δεν θα σταματήσει στη σύγκρουση με το κράτος του Ισραήλ. Ας μη γελιόμαστε. Η Δύση βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο επεκτατισμούς. Από τη μια τον ρωσικό, από την άλλη τον ισλαμικό. Και δεν είναι μόνον τα ανοιχτά μέτωπα που την απειλούν. Είναι η διείσδυσή τους στις δυτικές κοινωνίες που υπονομεύουν τις πολιτισμικές τους άμυνες. Διότι η σύγκρουση δεν είναι μόνον γεωστρατηγική ή οικονομική. Είναι και πολιτισμική.
Και για να επανέλθω στον φίλο αναγνώστη. Ξέρω –δεν τα έχω χάσει τελείως– ότι δεν μπορώ να επηρεάσω ούτε τη γεωστρατηγική ούτε την οικονομική πλευρά της σύγκρουσης. Ελπίζω όμως ότι μπορώ να συγκρουσθώ με την πολιτισμική της πλευρά. Κυρίως με όσους επικαλούνται τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού για να τις ακυρώσουν. Η πολιτισμική ανοχή έχει μεταφρασθεί σε αποδοχή του Ισλάμ. Η δυσπιστία απέναντι στις δυτικές δημοκρατίες έχει μεταφρασθεί σε αποδοχή του απολυταρχισμού του Πούτιν.
Λύσεις μπορεί να μην υπάρχουν. Ας διατηρήσουμε όμως το δικαίωμα και την υποχρέωση στην αμφιβολία, τη μεγαλύτερη κατάκτηση του πολιτισμού μας.
