Με αφορμή την έκδοση των απομνημονευμάτων της καγκελαρίου Μέρκελ ξαναθυμηθήκαμε τον εφιάλτη που έζησε η χώρα το 2015 με τους ερασιτεχνισμούς και την ελαφρότητα των χειρισμών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Πέραν όλων των άλλων η γοητευμένη καγκελάριος από τα χαμόγελα του –κατά 20 χρόνια νεότερού της– Ελληνα πρωθυπουργού, καθιστά σαφές από τις αφηγήσεις της, ότι όλη η δήθεν υπερήφανη διαπραγμάτευση ήταν ένα θέατρο. Είναι κάτι το οποίο ασφαλώς γνωρίζαμε και δεν περιμέναμε την κυρία Μέρκελ για να αντιληφθούμε την απάτη του δημοψηφίσματος και τους κινδύνους στους οποίους εξέθεσε τη χώρα η τότε εξουσία. Η αλήστου μνήμης επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης με δήθεν αντιστασιακό ρεπερτόριο, όπως κυνικά εξομολογήθηκε ο κ. Τσίπρας στη… «θαυμάστριά» του, έγινε απλώς για τα μάτια του κόσμου. Από όσα αφηγείται όμως η καγκελάριος επιβεβαιώνεται με τον πιο καθαρό τρόπο ο φαρισαϊσμός του κ. Τσίπρα. Για να κάνει πιο εύκολη τη διαβόητη κωλοτούμπα έφτασε στο σημείο να κλείσει τις τράπεζες και να επιβαρύνει τη χώρα με ένα πρόσθετο κόστος, που κατά τους υπολογισμούς των ειδικών φθάνει στα 100 δισ. ευρώ.
Ισως ήταν αναγκαίο να ζήσουμε εκείνο τον εφιάλτη του λαϊκισμού και της αθλιότητας ως μάθημα πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Αυτός ο πολιτικός που άσκησε πολιτική με ατόφια ψέματα και εχθροπάθεια αναζητεί τρόπους να ξεπλύνει την ντροπιαστική διακυβέρνησή του με διάφορα συνέδρια και πρόθυμα εξαπτέρυγα που αναπέμπουν ύμνους στο όνομά του. Είναι προφανές ότι δεν έχει καμιά συναίσθηση για τις πληγές που άφησε στον τόπο ούτε και για τις ευθύνες του στο κόμμα που εκείνος οδήγησε στην εξουσία. Τα όσα συνέβησαν ένα χρόνο τώρα αποκαλύπτουν τη δική του αδιαφορία και την υστερόβουλη σκέψη του πως μετά από εκείνον το χάος… Είναι ακόμη πολύ νέος και αυτό του επιτρέπει να ελπίζει ή και να σχεδιάζει με κάποιον τρόπο την επιστροφή του. Αυτό είναι ανθρωπίνως κατανοητό και πολιτικά ευεξήγητο καθώς αποδείχθηκε ότι χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ ξανάγινε ένας σωρός από χαλάσματα και απογοητεύσεις. Δεν αρκούν βεβαίως οι επιθυμίες ενός πολιτικού για να καταστεί ρεαλιστικός ένας στόχος, καθώς το παρελθόν του θα τον συνοδεύει για πάντα και ενίοτε θα τον καταδιώκει. Μάλλον κάπως διαφορετικά θα είχε σκεφτεί το διάστημα της απουσίας του ώστε κάποια στιγμή να τον καλέσουν να επιστρέψει στην ηγεσία του κόμματος. Τώρα με δεδομένη την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ ίσως θα πρέπει να αρχίσει από το μηδέν και αυτό δεν είναι ένα εύκολο έργο για κανέναν. Ακόμη χειρότερα για έναν πρώην με πολλές αμαρτίες και βάρη. Αλλωστε, ακόμη και οι πιο στενοί συνοδοιπόροι του στην πολιτική διαδρομή του τον εγκατέλειψαν με μεγάλη ευκολία στην πρώτη δυσκολία όταν έπαψε να έχει προοπτική εξουσίας, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε. Η χώρα πάντως αποδείχθηκε ανθεκτική και παρά τις στραβοτιμονιές δεν έπεσε στον γκρεμό, ενώ σιγά αλλά σταθερά βρήκε τον δρόμο της. Ισως ήταν αναγκαίο να ζήσουμε εκείνο τον εφιάλτη του λαϊκισμού και της αθλιότητας ως μάθημα πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
