Και για τί δεν κατηγορήθηκε πια ο Αντώνης Σαμαράς μετά τη διαβόητη «συνέντευξή» του στο «Βήμα» την περασμένη Κυριακή. l Οχι μόνο ότι διαστρέβλωσε δηλώσεις του Γεραπετρίτη προκειμένου να κατηγορήσει τον ίδιο και τον εντολέα του πρωθυπουργό ως «μειοδότες», l αλλά κατηγορήθηκε ακόμη και για μικροπρέπεια, αφού έφτασε στο σημείο να πει ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας μαζί με τον πρόεδρο της Κύπρου «χαριεντίζονταν» με τον Ερντογάν στη συνάντηση Ευρωπαίων ηγετών. l Κι αυτό γιατί; Για να «ανταποδώσει» στον Μητσοτάκη που είχε πετάξει μια σπόντα για τους χαριεντισμούς Σαμαρά – Νικοπαππά σε πολιτικοκοσμική δεξίωση. l Δηλαδή αναλογικότητα όχι αστεία. l Αλλά και τι δεν γράφτηκε για τους λόγους που οδήγησαν τον πρώην να επιβάλει τη διαγραφή του από τη Ν.Δ. l Τι περί φθόνου, «δεύτερη πρωθυπουργία ο Μητσοτάκης», σου λέει, l τι περί συνδρόμου «αποστασίας εκ γενετής», l τι για γεροντοπαραξενιά ή/και «δίδυμο γεροντογκρινιάρηδων του Μάπετ σόου» μετά του ετέρου πρώην της Ν.Δ. l Ο ίδιος βέβαια επικαλέστηκε τη «συνείδησή του» που τον κάνει και στρουφιέται με τα τουρκοφλέρτ του Μητσοτάκη. l Πλην, υπάρχει μια άλλη αιτία που ίσως εξηγεί πειστικότερα την άμετρη σαμαροδυσανεξία: l η κατάσταση αυτή άρχισε να εκδηλώνεται και συντωχρόνω να εντείνεται όσο το «Ιδρυμα Τσίπρα» άρχισε να δραστηριοποιείται, δίνοντας ηχηρό «παρών». l Δηλαδή, σο λέει, μο λέει, που θα ‘λεγε κι ο Ζήκος, «Αυτός είναι καλύτερος από μένα, που έχω κι εγώ φτιάξει Ιδρυμα πρωηνπρωθυπουργικό, αλλά περνάει στο ντούκου;». l Κι έτσι, πήρε αμπάριζα και βγήκε να κάνει ντόρο και σασιρμά. l Τουτέστιν, «Ουκ εά με καθεύδειν το του Τσίπρα τρόπαιον» – ποιος Μητσοτάκης και πράσσειν άλογα. l
Να είναι καλά οι αντιπολιτεύσεις που δεν μας αφήνουν να πλήξουμε τις Κυριακές. l Τελευταία, σερί: εκλογές στο Πασόκ, σίριαλ στον Σύριζα, ενδοφαγούρες και στη Ν.Δ. οι οποίες κορυφώθηκαν (;) με τα σαμαριακά. l Ηγγικεν και η Ημέρα της Κρίσεως για το απολειφάδι του Συριζαϊκού Τραγικού Κύκλου, το οποίο εκλέγει σήμερα νέο πρόεδρο. l Η συνέχεια την επόμενη Κυριακή με τον τρόπο τελευτήσαι του τσιπρικού κατασκευάσματος. l
Εγραψα «Συριζαϊκού Τραγικού Κύκλου», αλλά αυτό αποκλείει τον Αριστοφάνη, από τον οποίο έχει πολλά το έπος του εν λόγω κόμματος. l Οι «Ιππείς», ιδίως, του μεγάλου κωμικού ποιητή πάνε γάντι στον Σύριζα: l Εκεί ο (υπαρκτός ιστορικά) Κλέων, μέγας δημαγωγός και εντέλει ηγέτης των Αθηναίων σε κρίσιμους καιρούς για την πόλη-κράτος, αντιμετωπίζει αίφνης, ελέω Αριστοφάνη, που δεν χαριζόταν σε κανένα, έναν αντίπαλο απείρως πιο λαϊκιστή και υβριστή απ’ όσο είναι ο ίδιος. l Ενα αδίστακτο μούτρο της πιάτσας, έναν «Αλαντοπώλη», που πουλάει «Πατσ-ι-έεες και Ποδαράκ-ι-α» στις γειτονιές της Αθήνας και ο οποίος όντας πολύ πιο χυδαίος και άνευ ορίων δημαγωγός, ένας αδίστακτος στρεψοδίκης, τον νικάει στο τέλος. l Ο Τσίπρας, καταρχάς, σαν δημαγωγός Κλέων είχε πρώτα και ιδίως τον εαυτό του τιμωρό Αλαντοπώλη: l Ο ασύδοτος λαϊκισμός του και η κυβερνητική, αλλά και αντιπολιτευτική ανεπάρκειά του υπήρξαν οι αιτίες που κούρασαν, απογοήτευσαν και τον ανάγκασαν εντέλει να φύγει όταν έπεσε στο 17%. l Επεσε ο οικοδομήσας το συριζαϊκό μέλαθρον, αλλά έμεινε το εθισμένο στο σπορ του λαϊκισμού και της στρεψοδικίας προσωπικό του. l Ετσι αναδείχτηκε περιφανώς ένας «άλλου είδους ταραχή» ηγέτης, l «με λένε Στέφανο» συστήθηκε, αλλά μόνο τον στέφανο του μαρτυρίου του επιφύλαξαν οι από κάτω Αλαντοπώλες του κουμουνδουριακού μελάθρου. l Φαγωθέντος και αυτού, νέος Αλαντοπώλης εκλέγεται σήμερα, πολύ πιο αγοραίος και απείρως αριστοφανικότερος από τον προηγούμενο. l Το έχει εκ γενετής ο Σύριζα να πουλάει «πατσ-ι-έ-ς και ποδαράκ-ι-α».
