Ο πρώτος ήταν ο αγανακτισμένος που, μέσα στα νάματα του αντιμνημονίου, έγινε από μικρός και αντισυστημικός μεγάλος και κυβερνητικός. Ο δεύτερος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ της εξουσίας που συγκρούστηκε με την ευρωπαϊκή και οικονομική πραγματικότητα αλλά επέζησε χάρη στην κρίση του παλιού πολιτικού κόσμου, παρά τα σοβαρά τραύματα στο δέρμα του. Ο τρίτος ήταν αυτός που δεν θέλησε να καταλάβει γιατί έχασε τις εκλογές (2019) και αρνήθηκε να αλλάξει επιμένοντας στα λάθη του. Ο τέταρτος είναι αυτός που σοκαρισμένος από το 17% (2023) παρασύρθηκε από τον τυφώνα Κασσελάκη και μπήκε στη δίνη των αλλεπάλληλων διασπάσεων, του αυτοεξευτελισμού και της πολιτικής απαξίωσης.
Στο ντιμπέιτ των τεσσάρων υποψηφίων για την ηγεσία έβαλε τα καλά του ο τέταρτος ΣΥΡΙΖΑ, τσαλακωμένος από την εσωκομματική αντάρα των τελευταίων μηνών.
Πέρα από τις γελοιότητες Γκλέτσου για ανεμογεννήτριες χωρίς μπαταρία και ιερόδουλες εισαγωγής για τις σεξουαλικές ανάγκες των μεταναστών, πέρα από τους θεατρινισμούς Φαραντούρη για τον ρ/σ «Κόκκινο» που θα γίνει «πράσινος» για να επιβιώσει οικονομικά και για τη «φανέλα που ιδρώνει» στις Βρυξέλλες, από την αντιπαράθεση των φαβορί Φάμελλου – Πολάκη αυτό που προκύπτει είναι ότι ο τέταρτος ΣΥΡΙΖΑ έχει επιστρέψει στην προμνημονιακή περίοδο από άποψη μεγέθους, έχοντας χάσει την αθωότητα και την ορμή που ένα κομμάτι του είχε τότε.
Ο Π. Πολάκης ήταν διαρκώς θυμωμένος και σίγουρος για το ηθικό του πλεονέκτημα, καθηλωμένος στις παλιές αυταπάτες του 13ου μισθού, της 14ης σύνταξης και των κρατικοποιήσεων ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, Εθνικής Τράπεζας με έναν νόμο και ένα άρθρο, αλλά συντηρητικός Σφακιανός στα θέματα δικαιωμάτων και εξωτερικής πολιτικής.
Ο Σ. Φάμελλος ήταν μετριοπαθής και περισσότερο Ευρωπαίος αλλά δεν κατέθεσε καμία νέα πρόταση, καμία σκέψη που να δείχνει ότι έχει επεξεργαστεί πολιτικές απαντήσεις με σύγχρονο προοδευτικό περιεχόμενο πέρα από τη συνθηματολογία και τα επικοινωνιακά στερεότυπα.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον κύκλο του ως κόμμα εξουσίας και επιστρέφει στην ελάσσονα αντιπολίτευση έχοντας χάσει ακόμη και την ικανότητά του να εκπλήσσει, δηλαδή τη νεανικότητα και τον –έστω ρηχό– ριζοσπαστισμό του.
Η σύγκριση με το ντιμπέιτ των υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί οριστικά από τον δικομματισμό γιατί αντιμετωπίζει το μέλλον με όρους παρελθόντος και τη συνθετότητα της ιστορικής συγκυρίας με την απλοϊκότητα πρωτόγονων διχοτομήσεων καλού/κακού.
Για τους φανατικούς του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, ο τέταρτος ΣΥΡΙΖΑ είναι όπως ο πρώτος σε διαφορετική συσκευασία. Για όσους πίστεψαν στην ιδέα μιας προοδευτικής διακυβέρνησης για τους πολλούς, η απογοήτευση είναι αυτονόητη. Και για όσους ακόμη ελπίζουν στη δεύτερη φορά Αριστερά, είναι μάλλον αργά.
