«Δεν έχουν μυαλό. Αντί να είναι όλοι μαζί για να βοηθήσουν τη χώρα να πάει μπροστά, τρώγονται σαν τα σκυλιά για πολιτικά βιλαέτια. Ο κόσμος τούς έχει ήδη ξεπεράσει, αυτοί τρέχουν με εκατό κι ο κόσμος με χίλια». Δεν ξέρω γιατί η φράση αυτή του Κυρ Γιάννη για τους Ελληνες πολιτικούς μού έχει κολλήσει τόσο πολύ στο μυαλό. Ισως να μου άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή γιατί ειπώθηκε με φανερή απαξίωση για τους πολιτικούς τότε που η χώρα πήγαινε να πέσει στα βράχια και όλα τα κόμματα πουλούσαν πατριωτισμό και ανέξοδο τσαμπουκά, αφήνοντας μόνη της την τότε κυβέρνηση να υπογράψει το μνημόνιο.
Ο Κυρ Γιάννης σιχαινόταν τον λαϊκισμό και τις μεγαλοστομίες. Του άρεσε να ονειρεύεται, αλλά είχε πάντα τα πόδια του στέρεα στη γη. Είχε μια τρέλα να βλέπει τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα κι αν μπορούσε να βοηθήσει κι ο ίδιος, έπεφτε με τα μούτρα. Ετσι έμπλεξε και με τον δήμο. Για να δείξει ότι η Ελλάδα δεν είναι μια ψωροκώσταινα και η Θεσσαλονίκη δεν είναι η φοβική συμπρωτεύουσα. Αλλά η μεγάλη καρδιά των Βαλκανίων με καταπληκτική ιστορία, άπειρες δυνατότητες και μεγάλες ευκαιρίες.
Κι αυτόν τον ακομπλεξάριστο κοσμοπολιτισμό του προσπάθησε να δείξει με τη ζωή του και με τη θητεία του στα κοινά. Να ανοίξει τις πόρτες για τους Τούρκους τουρίστες στη γενέτειρα του Κεμάλ Ατατούρκ, να θυμίσει σε όλους ότι η Εβραϊκή Κοινότητα της Θεσσαλονίκης ήταν ένα από τα πιο ισχυρά θεμέλια της πόλης, να δώσει στους συμπολίτες του να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η έχθρα με τα Σκόπια για το όνομα, να πείσει την Εκκλησία ότι δεν είναι δυνατόν να απαγορεύει την καύση όταν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, να παραδειγματίσει μετέχοντας στο Gay Pride ότι δεν πέφτει σε κανέναν λόγος για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του διπλανού του, να προειδοποιήσει ότι η ανάπτυξη μιας χώρας δεν μπορεί να οδηγεί στην καταστροφή της φύσης και στον αφανισμό των άγριων ζώων της, να αποδείξει ότι το ελληνικό κρασί μπορεί να κατακτήσει τις ξένες αγορές αν οι κρασάδες το αντιμετωπίσουν με αγάπη και σοβαρότητα.
Καλό ταξίδι, Κυρ Γιάννη. Καλή αντάμωση με την αγαπημένη Αθηνά σου. Θα λείψεις σε όλους. Και ιδιαίτερα σε εμάς το καλοκαίρι στη Διάπορο. Μακάρι η Ελλάδα να είχε μερικούς ακόμη σαν και σένα. Θα ήταν άλλη χώρα.
