Οι σημερινές εκλογές στις ΗΠΑ θα κρίνουν αρκετά στο πεδίο των εσωτερικών συγκρούσεων στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία. Αν θα κριθούν πολλά στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής μένει να φανεί. Ωστόσο, δύσκολα η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα κάνει μια τέτοια στροφή που να αιτιολογεί τεκτονικές αλλαγές, είτε εκλεγεί η Κάμαλα Χάρις είτε επιστρέψει στον Λευκό Οίκο ο Ντόναλντ Τραμπ. Για την Ουάσιγκτον, οι βασικές προτεραιότητες του βαθέος 21ου αιώνα έχουν ήδη επιλεγεί τα τελευταία 15 χρόνια, μένει μόνο να προσαρμοστεί η ίδια Αμερική σε αυτόν τον νέο κόσμο που έκτοτε έχει αναδυθεί με αξιοσημείωτη ταχύτητα.
Ο Ειρηνικός παραμένει η πιεστική προτεραιότητα για την Ουάσιγκτον. Εκεί βρίσκονται συγκεντρωμένες οι παραγωγικές δυνάμεις του πλανήτη, εκεί και ο στρατηγικός αντίπαλος των ΗΠΑ, Κίνα. Η στήλη έχει αναφερθεί ξανά στην Ταϊβάν, όπου κατασκευάζεται ένα σημαντικό «καύσιμο» της τεχνολογίας, το 90% των ημιαγωγών (μικροτσίπ), με τη Δύση, είτε τις ΗΠΑ είτε την Ε.Ε., να μην έχει κατορθώσει να αναπτύξει τις απαραίτητες παραγωγικές δυνατότητες. Η υπόθεση της Ταϊβάν έχει αυτό το βασικό «αγκάθι» για τις ΗΠΑ, διαφορετικά, ουδείς έχει αμφισβητήσει την πολιτική της «Μιας Κίνας». Στην πραγματικότητα, η μόνη ανησυχία για το Πεκίνο σχετικά με την Ταϊβάν εντοπίζεται στο αν μια λύση διά της βίας ωθήσει την παγκόσμια οικονομία –άρα και την Κίνα– σε βαθιά κρίση.
Οσο συμβαίνουν αυτά στον Ειρηνικό, στα ανατολικά όρια της ευρωπαϊκής ηπείρου μαίνεται ένας πόλεμος που έχει αναδείξει όσο τίποτε άλλο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες την ανεπάρκεια αλλά και την εξάρτηση της Ε.Ε. και της Γερμανίας –η οποία υπήρξε ο βασικός διαμορφωτής του τρέχοντος ευρωπαϊκού μοντέλου– από εξωγενείς παράγοντες για πολλές από τις βασικές λειτουργίες (οικονομία, βιομηχανική παραγωγή, ασφάλεια, άμυνα).
Είναι προφανές πως η Ελλάδα –πέρα από τον εγχώριο μικρομεγαλισμό, που αποτελεί ζήτημα κυρίως εσωτερικής κατανάλωσης– δεν είναι παρά μια, ενδεχομένως εκτενής, υποσημείωση σε όλον αυτόν τον σχεδιασμό. Και ο σχεδιασμός είναι σχετικά ευκρινής: Η Τουρκία πρέπει να μείνει πάση θυσία εντός του δυτικού στρατοπέδου, έστω με κάποια ελευθερία κινήσεων. Οπως, επίσης, πρέπει να προχωρήσει και η ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, προτού αυτά μετατραπούν σε μαύρη τρύπα.
Οι αμερικανικές απόψεις δεν συμβαδίζουν κατ’ ανάγκην με την ελληνική κοσμοαντίληψη και τις εγχώριες προτεραιότητες. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και κάπως έτσι θα πρέπει να πορευθεί η χώρα και τα επόμενα τέσσερα χρόνια, χωρίς αφελείς φιλοσοφικές αναζητήσεις και νοσταλγικές απορίες, οι οποίες –στο κάτω κάτω της γραφής– δεν αφορούν και κανέναν.
