Μπορεί το αποτέλεσμα των εκλογών σε Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία να πυροδοτήσει ένα κύμα ενίσχυσης των προοδευτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη; Διαφορετικά τα χαρακτηριστικά στις δύο χώρες: στη Βρετανία, ο ακραίος λαϊκισμός και οι υποσχέσεις για μαγικές λύσεις δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς. Στη Γαλλία, η απειλή επικράτησης της άκρας Δεξιάς ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των κεντρώων και αριστερών πολιτικών δυνάμεων, που κατάφεραν μέσα από τη συνεργασία μια αξιοσημείωτη νίκη.
Στην εγχώρια πολιτική σκηνή, ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών να ανατροφοδοτήσει τη συζήτηση για τις προοπτικές συνεργασίας και ανασύνθεσης της Κεντροαριστεράς, ώστε να καταστεί ουσιαστικός αντιπολιτευτικός πόλος απέναντι στην πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Είναι αξιοσημείωτες οι πολλές, διαφορετικές αναγνώσεις που διατυπώθηκαν από τους άμεσα ενδιαφερομένους, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Πληθωρισμός που, όπως φαίνεται, πηγάζει από την επιδίωξη αρκετών εκ των στελεχών αυτών να τοποθετήσουν πρωτίστως τους εαυτούς τους στο επίκεντρο των συζητήσεων για την επόμενη ημέρα μιας δυνητικής συνεργασίας. Είναι σαν να λένε ότι χωρίς τους ίδιους σε κεντρικό ρόλο, δεν μπορεί να υπάρξει διάδοχο σχήμα. Προϋπόθεση που, εκ των πραγμάτων, υπονομεύει την όποια συζήτηση πριν καλά καλά αυτή ξεκινήσει.
Σε κάθε περίπτωση, είναι κοινή η παραδοχή ότι δεν μπορεί να γίνει καμιά συζήτηση για το μέλλον της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα εάν δεν ολοκληρωθούν προηγουμένως οι εσωτερικές διεργασίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ – καταστατικό συνέδριο και εκλογή ηγεσίας, αντίστοιχα. Η πολυφωνία που συχνά εκτρέπεται σε κακοφωνία, όχι λίγες φορές υπαγορεύεται από τη σκοπιμότητα να σταματήσει η όποια συζήτηση πριν καλά καλά αρχίσει. Και αυτό γιατί οποιαδήποτε διαδικασία αλλαγής της υφιστάμενης κατάστασης συνεπάγεται ότι κάποιοι θα πρέπει να ξεβολευτούν, κάποιοι θα απολέσουν θέσεις και ρόλους, χωρίς να είναι εξασφαλισμένο ότι θα καταφέρουν να διεκδικήσουν με επιτυχία κάτι αντίστοιχο στη νέα τάξη πραγμάτων.
Οι προσδοκίες στις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ότι οι ευρωεκλογές θα τους έδιναν τη δυνατότητα να μπουν στη συζήτηση για συνεργασία και συγκλίσεις από θέση ισχύος, διαψεύσθηκαν. Αυτό που οι ευρωεκλογές πιστοποίησαν είναι ότι κανένα από τα δύο κόμματα δεν δείχνει ικανό να κάνει το άλμα προς την κορυφή. Η Γαλλία ίσως δείχνει τον δρόμο. Και εκεί, όμως, χρειάστηκε να φτάσει η κατάσταση στο «μη παρέκει» για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά που οδήγησαν στη συνεργασία και στην εκλογική νίκη.
