Η είδηση: η διευθύντρια του παιδικού σταθμού «Αννα Φρανκ», που βρίσκεται στο Τάνγκερχουτε στο βορειοανατολικό τμήμα της Γερμανίας, πρότεινε τη μετονομασία του σε «World Εxplorer». Η πρότασή της έγινε δεκτή από το διοικητικό συμβούλιο του σταθμού. Επειδή προκλήθηκαν αντιδράσεις, η Λίντα Σίχορ, διευθύντρια του ιδρύματος, εξήγησε στους δημοσιογράφους το σκεπτικό αυτής της εισήγησης: «το αίτημα προήλθε από γονείς που θέλουν ένα όνομα που θα είναι πιο προσαρμοσμένο στα παιδιά τους. Η ιστορία της Αννας Φρανκ είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τα μικρά παιδιά, οι δε γονείς που προέρχονται από τη μετανάστευση δεν ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ (η υπογράμμιση δική μου) σε αυτό το όνομα. Θα θέλαμε κάτι χωρίς πολιτικό φόντο από πίσω».
Παρατήρηση πρώτη: στο όνομα της λεγόμενης συμπεριληπτικότητας διαγράφεται η ιστορική μνήμη. Το «φόντο» της Αννας Φρανκ δεν είναι πολιτικό. Είναι πρωτίστως πολιτισμικό και ακολούθως ιστορικό. Η Αννα Φρανκ και το ημερολόγιό της αποτελούν κληρονομιά του πολιτισμένου κόσμου. Η είδηση της μετονομασίας έχει ιδιαίτερη βαρύτητα διότι, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο η γερμανική κοινωνία όσο και οι ελίτ της επιδεικνύουν ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα του Ολοκαυτώματος. Αυτή η πρόταση φανερώνει πως η κόκκινη γραμμή που ορίζει την περιοχή του αντισημιτισμού έχει παραβιαστεί στο όνομα της πολιτικής ορθότητας.
Φιλοξενούμενοι μετανάστες όχι απλώς δεν αποδέχονται τις ιστορικές μνήμες και την κουλτούρα των ανθρώπων που τους φιλοξενούν, αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν δικούς τους κανόνες και αντιλήψεις.
Παρατήρηση δεύτερη: είναι φανερό από τα όσα είπε η διευθύντρια του ιδρύματος πως το πρόβλημα το έχουν οι γονείς και όχι τα παιδιά. Η σύγχρονη Παιδαγωγική έχει εισαγάγει μεθόδους κατανόησης γεγονότων και καταστάσεων και για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Τη σύντομη ζωή της Αννας Φρανκ θα μπορούσαν να την κατανοήσουν μια χαρά, εφόσον τους το επέτρεπε το οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον της γειτονιάς τους. Οι μετανάστες – γονείς αντιδρούν γιατί η Αννα Φρανκ ήταν Εβραία. Πολύ αμφιβάλλω αν θα εγειρόταν το συγκεκριμένο ζήτημα της μετονομασίας αν η ηρωίδα ήταν ομόθρησκη των γονέων.
Από το παραπάνω θλιβερό σκηνικό αποδεικνύεται πως οι φιλοξενούμενοι μετανάστες όχι απλώς δεν αποδέχονται τις ιστορικές μνήμες και την κουλτούρα των ανθρώπων που τους φιλοξενούν, αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες και τις δικές τους αντιλήψεις. Και σε αυτήν την προσπάθεια βρίσκουν συμμάχους όλους αυτούς που, διαποτισμένοι από το πνεύμα της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, συναινούν στην ακύρωση πολιτισμικών κεκτημένων μέσω της διαγραφής της ιστορικής μνήμης. Συγχρόνως, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών κουβαλά τον αντισημιτισμό στις πολιτισμικές αποσκευές της, υπάρχει ο φόβος αυτός ο αντισημιτισμός, με αγωγό τη «συμπεριληπτικότητα», να μολύνει υποδορίως τις τοπικές κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες.
Είναι φυσιολογικό οι μετανάστες να μην κατανοούν τι σημαίνει ναζισμός για την ευρωπαϊκή ήπειρο που τους φιλοξενεί. Αλλωστε, κάποιοι πρόγονοί τους τον χειροκρότησαν. Ομως οι κοινωνίες μας οφείλουν, χωρίς καμιά έκπτωση, να διαφυλάξουν τα ιστορικά τους κεκτημένα. Και η εναντίωση στον αντισημιτισμό είναι ένα από αυτά.
