Η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας εναντίον της κυβέρνησης «ξεκολλάει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τα χιόνια στα οποία ήταν παγιδευμένη η συζήτηση των τελευταίων ημερών και, την ίδια ώρα, σαν μαγικό ραβδί επιχειρεί να εμφανίσει τις διαστάσεις και προθέσεις του νέου παίκτη, Νίκου Ανδρουλάκη. Η απόρριψη της προτάσεως από την κυβερνητική πλειοψηφία αργότερα σήμερα είναι δεδομένη. O τόνος της συζήτησης στη Βουλή, όμως, τα επιχειρήματα, ο τρόπος που οι πρωταγωνιστές και οι πολίτες θα ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα, θα καθορίσουν το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης τους επόμενους μήνες. Καθώς η χώρα αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις ταυτόχρονα, έχει σημασία το πολιτικό κλίμα που θα επικρατεί.
Η συζήτηση θα δείξει εάν οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ή αν θα επιμείνουν σε μάχες εντυπώσεων με στόχο την πολιτική πελατεία τους. Εδώ και χρόνια, η πολιτική είναι εγκλωβισμένη σε παιδιαρίσματα και «τρολιές», σε σκιές και λάμψεις, εμποδίζοντας την αποτίμηση της κατάστασης και την αναζήτηση λύσεων. Οποιος «ταπώσει» τον άλλον θεωρεί εαυτόν νικητή, χωρίς αυτό να παράγει τίποτα πέρα από ενθουσιασμό στους κλακαδόρους στα μέσα ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα. Εν τω μεταξύ, η πανδημία, η κλιματική κρίση, η ακρίβεια και οι διενέξεις μεταξύ μεγάλων δυνάμεων επιδεινώνουν τα δομικά προβλήματα της χώρας (χρέη, ελλείμματα, χαμηλή παραγωγικότητα, δημογραφικός μαρασμός κ.ά.).
Η περαιτέρω πόλωση δίνει στους οπαδούς την εντύπωση ότι κάτι γίνεται. Οι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι τα προβλήματα που προκάλεσε το χιόνι και η επιμονή κάποιων να μην εμβολιαστούν εναντίον της COVID-19 πείθουν τους πάντες ότι αυτή είναι η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, ότι ήρθε η ώρα για εκλογές. Οι της Νέας Δημοκρατίας κρατούν μακρύ κατάλογο με τα πεπραγμένα της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας κινούνται υπό τον φόβο της επανόδου του ΠΑΣΟΚ, με το ΚΙΝΑΛ να έχει πάρει τα πάνω του σε δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή νέου αρχηγού. Γι’ αυτό 220 βουλευτές έσπευσαν να γραφτούν στη λίστα ομιλητών στη συζήτηση στη Βουλή (108 της Ν.Δ., 70 του ΣΥΡΙΖΑ, 17 από το Κίνημα Αλλαγής, 12 του ΚΚΕ κ.ά.), μέσα σε κλίμα πανηγυρικό. Σαν η συζήτηση αυτή να έχει μεγάλη σημασία για την πορεία της χώρας και όχι για την πορεία των κομμάτων.
Η συζήτηση στη Βουλή θα δείξει εάν οι πολιτικοί αρχηγοί μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα ή αν θα επιμείνουν σε μάχες εντυπώσεων.
Ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Ανδρουλάκης βρίσκεται εκτός Βουλής και αναγκάζεται να πρωταγωνιστήσει μέσω αντιπροσώπου. Αυτό, όμως, εντάσσεται στην τακτική του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Ουσιαστικά σιωπηλός ως προς τις προθέσεις του από την εκλογική του εκστρατεία, ο Ανδρουλάκης είναι σαν καθρέπτης όπου οι άλλοι βλέπουν ό,τι θέλουν ή ό,τι φοβούνται. Οι οπαδοί οραματίζονται επιστροφή του ΠΑΣΟΚ, εξ ου και η δημοσκοπική άνοιξη ύστερα από πολύχρονο χειμώνα· οι αντίπαλοι βλέπουν κρυφά σχέδια και υπόγειες συμμαχίες. Ετσι, θέλοντας να ανακόψει την άνοδο ενός αντιπάλου που δεν έχει δείξει γιατί και πώς ανεβαίνει, ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάζεται να πει κάτι, να δείξει δυναμικότητα. Το αποτέλεσμα είναι να προβάλλει Πολάκη, καθώς έχει ξεκαθαρίσει εδώ και χρόνια πως θεωρεί ότι ο Παύλος Πολάκης αποτελεί πολιτική πρόταση. Και οι εξισορροπήσεις του Ανδρουλάκη και η επιθετικότητα του Τσίπρα οδηγούν σε αδιέξοδα. Οχι μόνο δεν βοηθούν στην αντιμετώπιση των προκλήσεων της εποχής, αλλά παγιδεύουν τα κόμματά τους, είτε σε μια πομπώδη ασάφεια είτε σε μια αμείωτη ένταση και υπερβολή.
Αντίθετα με τους κύριους αντιπάλους του που βρίσκονται (χωριστά) σε μια τεχνητή πραγματικότητα που τους βολεύει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αμείλικτη πραγματικότητα, την οποία οι περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται. Οσο ο Ανδρουλάκης και ο Τσίπρας δεν καταθέτουν χειροπιαστές προτάσεις πολιτικής και μομφές που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης θα μπορεί να επιλέγει και αυτός την «πραγματικότητα» που τον βολεύει. Μπορεί να είναι παντού και πουθενά – και να αντεπιτίθεται στον Τσίπρα στο πεδίο που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ, και να δείχνει υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα εκεί όπου ο Ανδρουλάκης τηρεί ίσες αποστάσεις ή επιδίδεται σε θεαματικές κινήσεις άνευ ουσίας (όπως η τρικυμία της Παρασκευής, όταν το ΚΙΝΑλ κατήγγειλε τον πρόεδρο της Βουλής για «αντιδημοκρατική απόφαση», καθώς παρέπεμψε στη διάσκεψη των προέδρων το αίτημα η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΙΝΑΛ να συναντηθεί σε άλλη αίθουσα την ώρα που θα μιλούσαν οι αρχηγοί των κομμάτων).
Το ότι ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η πολιτική αφορά περισσότερους απ’ όσους ξιφουλκούν στα κομματικά γραφεία και στα κοινωνικά δίκτυα δεν σημαίνει ότι αυτός και η κυβέρνησή του δεν κάνουν λάθη, ότι δεν υπάρχουν αδυναμίες σε πρόσωπα, σχέδια και πράξεις. Οσο, όμως, οι αντίπαλοί του ασχολούνται κυρίως με την παραγωγή φασαρίας, έχει τον χρόνο να διορθώνει τα λάθη. Αρκεί να μην υποκύψει στον πειρασμό να παραμείνει και αυτός στην αίθουσα με τους καθρέπτες στους οποίους ο καθένας προβάλλει αυτό που θέλει να δει.
