Δύο εντεκάχρονοι καυγαδίζουν σ’ ένα πάρκο, µε αποτέλεσµα ο ένας από τους δύο να σπάσει δυο δόντια. Αµέσως µετά το περιστατικό, οι γονείς τους συναντιούνται για να γράψουν τη δήλωση που θα καταθέσουν στις ασφαλιστικές τους εταιρίες. Με αφορµή αυτήν τη συνηθισµένη διένεξη δύο εφήβων, τέσσερις ενήλικες, παγιδευµένοι στα στενά όρια ενός σαλονιού, αποδεικνύουν πόσο εύκολη είναι η µετάβαση από τις προσχηµατικές συµπεριφορές ευγένειας µεταξύ αγνώστων στις ανεξέλεγκτες εκρήξεις θυµού και στις εκτοξεύσεις κατηγοριών.
Ο Θεός της Σφαγής, το πολυβραβευµένο έργο της Yasmina Reza, έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό από την κινηµατογραφική του απόδοση σε σκηνοθεσία Roman Polanski το 2011, όµως η βάση και η φιλοσοφία του είναι απολύτως θεατρικές. «Εγώ ξετρελάθηκα µε την ταινία», αναφωνεί η Λουκία Μιχαλοπούλου, που υποδύεται τη Βερονίκη, τη µητέρα του παιδιού που τραυµατίζεται. «Εγώ αντιθέτως απογοητεύτηκα. Δεν αναπτύσσουν οι ηθοποιοί όλη την γκάµα των συναισθηµάτων, ώστε να ξεγυµνωθεί το έργο από την επικάλυψη που έχει. Μετά, όταν διάβασα το κείµενο, αναθάρρησα», δηλώνει η Στεφανία Γουλιώτη, που επωµίζεται το ρόλο της έτερης µητέρας, της Ανέτ.
Στεφανία Γουλιώτη – Παλτό από οικολογική γούνα Michael by Michael Kors, Attica. Μπλούζα, Sotris. Τζιν παντελόνι, Staff Jeans.
Λουκία Μιχαλοπούλου – Σακάκι, παντελόνι και πουκάµισο, όλα Diesel, Diesel Hellas. Oxfords Fratelli Rossetti, Καλογήρου.
Το φετινό ανέβασµα του έργου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο Θέατρο Αθηνών, ξεκίνησε από την ανάγκη των δύο κοριτσιών να συνεργαστούν. Απευθύνθηκαν στο γνωστό ηθοποιό και όλοι µαζί κατέληξαν στη συγκεκριµένη επιλογή. Το τέταρτο µέλος των αντίπαλων ζευγαριών συµπληρώνει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. «Το έργο είναι γραµµένο µε εξαιρετική ακρίβεια στους διαλόγους και καυστικό χιούµορ. Έχει πολύ γερές βάσεις. Δεν έχει κάτι που να το κάνει σαχλό. Θα το χαρακτήριζα µαύρη κωµωδία», επισηµαίνει η Λουκία. «Προσωπικά, δεν πιστεύω στην κωµωδία, αλλιώς θα παίξεις την τραγωδία κι αλλιώς την κωµωδία;» αναρωτιέται η Στεφανία. Υποστηρίζει πως και τις δραµατικές µας στιγµές στην πραγµατική ζωή όταν τις βλέπει κάποιος χωρίς εµπλοκή γελάει. «Οι καταστάσεις σε συνδυασµό µε τους χαρακτήρες και τη σχέση που αναπτύσσεται µεταξύ τους προκαλεί µια κωµική κατάσταση. Και σε αυτό το έργο είναι εξαιρετικά σηµαντικό να θυµάται κανείς ότι δεν διακυβεύονται τόσο τεράστια πράγµατα. Αυτό από µόνο του δηµιουργεί µια κωµική συνθήκη. Φτάνουµε σε ακραία σηµεία για ζητήµατα φαινοµενικά ασήµαντα, ο µόνος που δίνει τη σωστή βαρύτητα στο γεγονός είναι ο Άλεν, ο άντρας µου. Οι υπόλοιποι αντιδρούµε έντονα γιατί γεννιούνται άλλα ερωτηµατικά, όπως το αν είµαι καλή µάνα», συµπληρώνει. «Είναι απίστευτα πολλά και διαφορετικά τα θέµατα που θίγονται στη διάρκεια της “συζήτησης” µεταξύ των δύο οικογενειών και µέσα από αυτά συντίθεται η όψη του τέρατος», παρεµβαίνει η Λουκία. «Αυτά που λέγονται δεν έχουν τόσο σηµασία όσο αυτή η αόρατη ενέργεια που κυκλοφορεί ανάµεσά τους. Και µόνο που εµφανίζεται στη σκηνή ένας µε γραβάτα και ένας µε καρό πουκάµισο, µια συνεσταλµένη γυναίκα µε γυαλάκια και µια µε πέρλα, καλοζωισµένη, αρκεί για να δηµιουργηθεί µια αρένα. Η ζήλια δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αναδύεται όµως από το κοινωνικό τους status και τις επαγγελµατικές τους σταδιοδροµίες», αντιτείνει η Στεφανία. «Ξεφεύγουν σχετικά γρήγορα και αυτό προσδίδει ξεχωριστή οµορφιά στο έργο. Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν διαφέρεις από τα ζώα και έχεις ορµές, αυτό ως διαπίστωση έχει φως. Σε επαναπροσδιορίζει», συµπεραίνει η Λουκία. «Σκοπός µας σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ούτε να είµαστε καλοί, ούτε να συγκινήσουµε τον κόσµο, ούτε να διασκεδάσουµε κανέναν, αλλά να καθρεφτιστεί ο καθένας από εµάς τόσο πολύ σε αυτούς τους τέσσερις χαρακτήρες, ώστε να φύγει σοκαρισµένος από το πόσο τέρατα είµαστε. Το έργο σού πετάει στα µούτρα µια άσχηµη κατάσταση, χωρίς να είναι διδακτικό. Ευελπιστώ πως θα έχει ψυχαναλυτική επίδραση σε όλους µας», προσθέτει η Στεφανία.
Δεν γνώριζαν εξαρχής ποιους ρόλους θα αναλάβουν, ωστόσο και οι δύο φαίνονται απόλυτα ικανοποιηµένες µε τη διανοµή. «Η Βερονίκη, ιδεολόγος, µάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώµατα στο Νταρφούρ. Εσωστρεφής, εµµονική µε τα θέµατα ηθικής τάξης, δυναµική, χάνει εντελώς την ψυχραιµία της στο τέλος. Το πόσο καταπιεστικός χαρακτήρας είναι αποτυπώνεται καλύτερα στις αντιδράσεις του άντρα της, που µοιάζει εγκλωβισµένος στη σχέση. Δεν θα έλεγα πως έχω κοινά στοιχεία µαζί της. Η Βερονίκη έχει µια αγωνία, µήπως φανούν οι ρωγµές της. Εγώ θέλω να διακρίνω στους ανθρώπους τα τρωτά τους σηµεία, να τους βλέπω να αντιµετωπίζουν τις αδυναµίες τους», δηλώνει η Λουκία. «Κι εγώ χάρηκα που ήρθαν έτσι τα πράγµατα, καθώς ο δικός µου χαρακτήρας έχει µεγαλύτερη διαδροµή στο έργο», αναφέρει η Στεφανία. «Της Λουκίας ο ρόλος έχει µεγάλη δυσκολία, γιατί δεν πρέπει να προδώσει από την αρχή αυτό που θα γίνει στο τέλος. Υπάρχουν ωστόσο νύξεις για το πού µπορεί να φτάσει αυτή η γυναίκα. Για τη δική µου ηρωίδα δεν το φαντάζεσαι. Είναι µια γυναίκα που υποµένει πολλά, ήρεµη, γοητευτική, καθωσπρέπει, που πασχίζει να υπερασπιστεί την καλή της εικόνα, και γι’ αυτό καταπίνει πολλά. Εγώ πάλι δεν αφήνω τις ενοχές να “ποτίζουν” µέσα µου, ώστε να ξεσπάω σε ακρότητες. Η φιγούρα της ωστόσο µου είναι τροµερά αναγνωρίσιµη. Και, σε αντίθεση µε τις αντίστοιχες γυναίκες που συναντώ στις συναναστροφές µου, συµπαθής, γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι καλή µάνα, ενώ εκείνες πρεσβεύουν ότι τα έχουν όλα υπό έλεγχο, ότι είναι όλα τέλεια».
Λουκία Μιχαλοπούλου – Αµάνικο παλτό Alberto Biani, µάλλινη µπλούζα και παντελόνι Maison Martin Margiela, όλα FreeShop. Μποτάκια Givenchy, Luisa.
Στεφανία Γουλιώτη – Παρκά Phillip Lim, Enny Monaco. Τζιν παντελόνι, Staff Jeans. Μποτάκια Vince Camuto, Καλογήρου.
Εύλογα, η κουβέντα γυρίζει στα παιδιά. «Δεν έχω νιώσει ακόµα ότι θέλω να γίνω µάνα, αισθάνοµαι ότι θα έχω τροµερό άγχος. Δεν ξέρω τι θα έκανα µε το θέατρο, µε τους χρόνους µου. Ίσως αν το είχα αποφασίσει νωρίτερα, να ήταν πολύ πιο απλά τα πράγµατα. Όσο µεγαλώνεις, συνειδητοποιείς πόσο µεγάλη ευθύνη είναι το να διαπαιδαγωγήσεις σωστά ένα παιδί», επισηµαίνει η Λουκία. «Καλείσαι να πάρεις αποφάσεις για τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν σου ανήκει», συµφωνεί η Στεφανία. «Εµένα είναι µέσα στα όνειρά µου να κάνω ένα παιδί και συνειδητοποιώ, παρατηρώντας άλλους γονείς, πως έχει µεγάλη διαφορά το τι αναλαµβάνεις ως αποστολή για το παιδί σου και το συναίσθηµα που τρέφεις για εκείνο. Οι περισσότεροι νοιάζονται για το πώς φαίνονται στους άλλους ως οικογένεια. Αυτό συµβαίνει και µε την Ανέτ. Θα ήθελε να είναι καλή µάνα, αλλά δεν µπορεί, την αφορά η εικόνα της. Δεν είναι κακό αυτό, αρκεί να τηρούνται οι ισορροπίες».
Και οι δύο µε πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό τους, µιλούν για τους στόχους τους και τον τρόπο που αντιµετωπίζουν τη δουλειά τους. «Δεν θα µπορούσα να κάνω κάτι άλλο, αλλά µεγαλώνοντας θέλω να το κάνω µε τους δικούς µου όρους. Θα ήθελα να εξασφαλίζω στον εαυτό µου ένα κενό ανάµεσα στις παραστάσεις. Επιδιώκω να υπάρχει µια απόσταση από το ένα θεατρικό εγχείρηµα στο άλλο. Δεν χρειάζεται να είσαι συνέχεια στην παραγωγή για να αποδείξεις ότι αξίζεις. Θα ήθελα επίσης να κάνω περισσότερα πράγµατα µε δική µου πρωτοβουλία. Να δηµιουργώ µια συνθήκη που θα ορίζει µε ποιους θα συνεργαστώ και πάνω σε ποιο κείµενο. Θέλω να δοκιµάζω νέες περιοχές», τονίζει η Λουκία. Η Στεφανία δηλώνει περήφανη για τις Ευµενίδες, που παρουσίασε το καλοκαίρι, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. «Δεν θα µπορούσα να τις είχα κάνει αν δεν είχα κάνει ψυχανάλυση», σηµειώνει. Ο στόχος στο συγκεκριµένο project ήταν να διαπιστώσει και η ίδια πόσο µπορεί να ξεγυµνώσει ένα κείµενο από υποκριτικές φόρµες χωρίς να µοιάζει µε αναλόγιο. «Ο ένας ρόλος διαδεχόταν τον άλλο, µ’ εµένα να βρίσκοµαι σε πλήρη ακινησία και µονοτονία. Ήθελα να δω κατά πόσον ο ηθοποιός µπορεί να γίνει απλώς αγωγός του κειµένου. Το πιο σηµαντικό ήταν να ανοίξει αυτό το κανάλι επικοινωνίας και ο κόσµος να σε ξεχάσει. Θα µπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε στη θέση µου». •
―Ο Θεός της Σφαγής, Θέατρο Αθηνών, έως Κυριακή των Βαΐων.
Photos ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (This is not Another Agency*)
Επιµέλεια ΜΥΡΤΩ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗ
Hair & Make up ΔήµητραΑλτάνη
Συνεργασία styling Αναστασία Ιωσηφίδου
