Μία μεγάπτερη φάλαινα έκανε ταξίδι – ρεκόρ άνω των 13.000 χιλιομέτρων, από τον ανατολικό Ειρηνικό έως τα νοτιοδυτικά του Ινδικού Ωκεανού, για να ζευγαρώσει, απόσταση που, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θεωρείται η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ποτέ για μεμονωμένη φάλαινα.
Σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Royal Society Open Science, η αρσενική μεγάπτερη αρχικά καταγράφηκε κοντά στις ακτές της Κολομβίας και σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα κοντά στη Ζανζιβάρη της Αφρικής.
Οπως σημειώνει ο συνεπικεφαλής της έρευνας, Τεντ Τσίζμαν, θαλάσσιος βιολόγος στο πανεπιστήμιο Southern Cross, η απόσταση που διένυσε το κήτος ήταν ασυνήθιστα μεγάλη, σχεδόν διπλάσια από αυτή που συνηθίζει στα αποδημητικά ταξίδια του, και υποδηλώνει ότι η φάλαινα κατέληξε πολύ εκτός από τη συνήθη περιοχή και πληθυσμιακή της ομάδα.
Οι ερευνητές ομολογούν άγνοια για το πώς θα έγινε δεκτή η φάλαινα. «Οταν εμφανίστηκε, θα την υποδέχτηκαν ίσως κάπως έτσι: “Ω, σέξι ξένε με την κουλ προφορά”;»
Η ανακάλυψη κατέστη εφικτή χάρη στο Happywhale, μια πλατφόρμα που επιτρέπει σε ερευνητές, πολίτες-επιστήμονες και παρατηρητές φαλαινών να καταγράφουν τις παρατηρήσεις τους και στη συνέχεια να αναγνωρίζουν μεμονωμένες φάλαινες από τα πτερύγιά τους, χρησιμοποιώντας μια τροποποιημένη μέθοδο ταυτοποίησης.
Το ουραίο πτερύγιο της φάλαινας είναι τόσο μοναδικό και αναγνωρίσιμο όσο και ένα δαχτυλικό αποτύπωμα. «Είναι σαν ένα πανό “ταυτότητας” πέντε μέτρων», δήλωσε ο Τσίζμαν, ιδρυτής του Happywhale, επισημαίνοντας ότι το κάθε πτερύγιο φέρει μοναδικά σχέδια, χρώμα και ουλές.
«Αυτό ήταν ένα πολύ συναρπαστικό εύρημα, το είδος της ανακάλυψης που μας προκαλεί την αντίδραση πως πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος», παραδέχεται ο Τσίζμαν.
Πέραν της εντυπωσιακής χιλιομετρικής απόστασης, ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της μελέτης ήταν ότι η φάλαινα συνάντησε αρκετούς πληθυσμούς μεγάπτερων κατά μήκος της διαδρομής, εξερευνώντας το πιο ευρύ πεδίο από κάθε άλλη καταγεγραμμένη φάλαινα, εξηγεί ο ίδιος.
Οι μεγάπτερες ακολουθούν συνήθως πολύ σταθερά μεταναστευτικά μοτίβα, μετακινούμενες μεταξύ ψυχρών περιοχών κοντά στους πόλους για να τραφούν και θερμότερων, κοντά στους τροπικούς, για να αναπαραχθούν.
Συνηθίζουν δε, σύμφωνα με τους ειδικούς, να κάνουν ένα «κάθετο» (από Βορρά προς Νότο και αντίστροφα) ταξίδι άνω των 8.000 χιλιομέτρων κάθε χρόνο, αλλά δεν είναι κοινό να ταξιδεύουν από ανατολή προς δύση και να αναμειγνύονται με άλλους πληθυσμούς του είδους.
Πηγή: Guardian-LiveScience
