Τον συναντήσαμε λίγες ημέρες, πριν τον τελικό, στο γραφείο του στη Νέα Ιωνία όπου έχει φτιάξει ένα προσομοιωτή. Εχοντας ήδη κάνει μια προπόνηση στην πίστα του Βελγίου που θα διεξαχθεί ο τελικός, είχε περάσει όλα τα δεδομένα και «έτρεχε» ξανά και ξανά – πάνω από 300 φορές κάθε ημέρα- την πίστα. «Συνηθίζεις την διαδρομή. Γίνεται κομμάτι της αυθόρμητης σκέψης και μειώνεται η πιθανότητα να κάνεις κάποιο λάθος».
Το ξεκίνημα
Στις πίστες μπήκε χάρη στον πατέρα του, Aγγελο. «Είχε λόξα με την ταχύτητα και ασχολιόταν με την παρέα του από χόμπι. Νομίζω σκεφτόταν πως θα ήταν κάτι ωραίο να κάνουμε πατέρας και γιος». Θυμάται πολύ καθαρά την πρώτη φορά που μπήκε σε ένα καρτ στην Αγία Μαρίνα. «Μπορεί να τρέχεις με 10 χιλιόμετρα, αλλά, εντάξει, είσαι επτά ετών και οδηγείς. Είχα πάθει σοκ με την έκρηξη ντοπαμίνης».
Ο πατέρας του έβλεπε ότι πήγαινε όλο και πιο γρήγορα και τον έγραψε σε έναν αγώνα. «Δεν θυμάμαι καν τι βγήκα, αλλά είχα περάσει τέλεια», θυμάται. Για δύο χρόνια συνέχισε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις του στο εξωτερικό. «Εκεί, μάθαινες σε έναν αγώνα ό,τι σε δέκα στην Ελλάδα. Συνειδητοποιήσαμε ότι αν ήθελα να βελτιωθώ ως οδηγός, έπρεπε να συνεχίσω εκεί».
Χωρίς κάποιο χορηγό, το κόστος –τότε περίπου 3.000 ευρώ ο αγώνας– επιβάρυνε πολύ την οικογένεια, η οποία είχε αρχίσει να επηρεάζεται από την οικονομική κρίση. «Οι γονείς μου έκαναν απίστευτες θυσίες για να συνεχίσω», τονίζει. Ο πατέρας μετανάστευσε και εργάστηκε στη Βραζιλία, αργότερα και σε άλλες χώρες, για να στηρίξει την οικογένεια. Μαζί, έφτιαξαν ένα πλάνο για να μη βγει ο Θωμάς τελείως από την πορεία που ονειρευόταν. «Μια χρονιά δεν έτρεξα. Βάλαμε στην άκρη χρήματα, ώστε την επομένη να κάνουμε επιλεκτικά κάποιους σημαντικούς αγώνες». Τότε ήταν που έβαλαν πλάτες και οι φίλοι του πατέρα του. Eβλεπαν το πρώτο παιδί της παρέας να κάνει σοβαρά βήματα στο εξωτερικό και ήθελαν να καλύψουν κι εκείνοι κάποια έξοδα.
Oταν το 2016 ο Θωμάς έκανε τη μετάβαση από τους αγώνες καρτ στους αγώνες αυτοκινήτου, έπρεπε να γίνει μια υπέρβαση από την οικογένεια, διότι πλέον το κόστος εκτοξευόταν. «Αποφάσισαν να πουλήσουν ένα περιουσιακό στοιχείο. Hταν ρίσκο διότι κανείς δεν σου εγγυάται πως όλο αυτό θα αποδώσει», λέει ο Θωμάς. Hταν εκείνη την περίοδο που ο πατέρας του κατάλαβε ότι η δική του εμπειρία πλέον δεν αρκούσε και αποφάσισε να τον πάει στην πίστα των Μεγάρων σε δύο επαγγελματίες οδηγούς, τον Χάρη Μπουροθανασόπουλο και τον Σταμάτη Κασίμη.
«Ο Θωμάς ήταν τότε 15 ετών, ένας ακατέργαστος αθλητής», θυμάται ο κ. Μπουροθανασόπουλος. «Είχε ταχύτητα –που, εάν δεν είχε, δεν θα προχωρούσε– αλλά ήθελε δουλειά, ώστε με αυτή την ταχύτητα να γράψει χρόνο στην πίστα. Στην Ελλάδα ο κόσμος νομίζει ότι βάζεις μια φόρμα, κράνος, πατάς το γκάζι και κέρδισες. Δεν είναι όμως έτσι. Θέλει προπόνηση, συγκέντρωση και στρατηγική. Οι αγώνες παίζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου». Oταν πρωτομπήκε στην πίστα τη «γύρναγε» σε 1,25΄΄ και μέσα σε πέντε προπονήσεις κατέβηκε στο 1,12΄΄. «Είχε βάλει από τότε στόχο να φτάσει ψηλά, ακόμη και εάν έμοιαζε ακατόρθωτο», υπογραμμίζει.
Το «φρένο» του φόβου
Ο Eλληνας προπονητής εκείνα τα πρώτα χρόνια τον συνόδευε στους αγώνες στο εξωτερικό, αλλά κάποια στιγμή είδε ότι δεν έτρεχε στο 100% των δυνατοτήτων του. «Επειδή ήξερα ποσό καλό παιδί είναι κατάλαβα πως έχοντας στο μυαλό του τις θυσίες που είχαν κάνει οι γονείς τους, φοβόταν μήπως γίνει ζημιά που θα τους κοστίσει». Eνα βράδυ, έπειτα από αγώνα, κάθισαν για φαγητό στο ξενοδοχείο και του μίλησε ανοικτά. «Εδώ που έχεις έρθει, έχουν ήδη γίνει έξοδα. Εάν συνεχίσεις να πηγαίνεις τόσο προσεκτικά, θα μείνεις για πάντα πίσω και η θυσία τους θα πάει χαμένη». Αυτή η κουβέντα τού έδωσε ώθηση. Στον επόμενο αγώνα ανέβηκε πέντε θέσεις.
Η πρώτη νίκη – Τον Απρίλιο στη Βαλένθια δεν πίστευε ότι είχε κερδίσει. Πάτησε φρένο μόνον όταν μέλος της ομάδας του τον ειδοποίησε ότι νίκησε. «Βγήκα από το αυτοκίνητο χλωμός, έτρεμα ολόκληρος. Δεκαπέντε χρόνια που τρέχω, δεν είχα κερδίσει ποτέ».
Το 2022 ξεκίνησε στην κορυφαία κατηγορία του EuroNASCAR, αλλά έκανε αναγκαστικά, επιλεκτικά, κάποιους αγώνες. Είχε ήδη ξεκινήσει σπουδές και ήταν προβληματισμένος. «Καταλάβαινα ότι σύντομα θα έπρεπε να πιάσω μια “κανονική” δουλειά. Θα τελείωνε η πορεία και τα όνειρα που είχα κάνει. Αυτό με στενοχωρούσε, γιατί ένιωθα πως είχα και άλλα να δώσω», λέει ο Θωμάς. Hταν μια δύσκολη περίοδος που είχε αφεθεί, είχε πάρει κιλά και αυτό τον δυσκόλευε και στους αγώνες.
Εν τω μεταξύ, συγγενείς και φίλοι ήδη από το 2009 προσπαθούσαν μάταια να βρουν ένα χορηγό. «Πρέπει να είχα κάνει γύρω στις 50 τέτοιες συναντήσεις. Με άκουγαν, αλλά δεν προχωρούσε κάποια χορηγία. Το καταλαβαίνω όμως. Το να ζητάς από κάποιον να σε εμπιστευθεί σε κάτι όπου δεν έχει υπάρξει Eλληνας αθλητής ποτέ στην Ιστορία είναι δύσκολο. Αναρωτιόνταν, πώς θα είσαι εσύ ο πρώτος; Ο Γκάλης του μηχανοκίνητου;».
Μέχρι που μια ημέρα ο θείος του κατάφερε να κλείσει μια συνάντηση με τη διοίκηση της ναυτιλιακής εταιρείας Costamare. Εκεί, ο Θωμάς έκανε για μία ακόμη φορά την παρουσίαση. «Τους είπα πως εάν μου δώσουν τα εφόδια, θα κερδίσω. Ακουγόταν τρελό, αλλά το πίστευα». Για καλή του τύχη, κάποιος από την Costamare είχε πάθος με τα αυτοκίνητα και το είδε εξαρχής θετικά – οι υπόλοιποι άκουγαν πιο επιφυλακτικά. «Εάν δεν μαζευτείς σωματικά και δεν γίνεις σοβαρός αθλητής, δεν γίνεται αυτό που μας λες», του είπαν στο δεύτερο ραντεβού. «Eβγαλαν μια ζυγαριά, με ζύγισαν και μου είπαν πως εάν πράγματι ήθελα να πάρω το πρωτάθλημα, θα έπρεπε να αδυνατίσω». Δέχτηκε την πρόκληση και έδωσαν τα χέρια.
Ξεκίνησε διπλές προπονήσεις (μέσα σε έξι μήνες έχασε 15 κιλά) και ανέλαβε προπονητής του ο Αλον Ντέι, ένας από τους κορυφαίους οδηγούς της Ευρώπης. Στις αρχές του χρόνου μπήκε χορηγός και η γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη, και ο Θωμάς ξεκίνησε το φετινό πρωτάθλημα με μία από τις πιο δυνατές ομάδες του πρωταθλήματος. Oταν ο κ. Μπουροθανασόπουλος τον συνόδευσε σε έναν αγώνα –πλέον όχι ως προπονητής, αλλά ως φίλος– εντυπωσιάστηκε από το πώς η νέα αυτή ομάδα λειτουργούσε σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. «Εμπαινε το αυτοκίνητο στην τέντα, λυνόταν όλο και δεν άκουγες κουβέντα παρά μόνο εμάς τους Ελληνες να λέμε τα δικά μας κάπου στο βάθος».
Από την έδρα της ομάδας στο Βέλγιο, φορτώνουν το αυτοκίνητο σε φορτηγά και ταξιδεύουν στις κορυφαίες ευρωπαϊκές πίστες. Το πρόγραμμα είναι απαιτητικό: Πέρυσι έκαναν 32 αγώνες, φέτος 28 – συν δεκάδες προπονήσεις. Σε μία αγωνιστική ώρα ο Θωμάς καίει 1.500 θερμίδες, με τις ταχύτητες να φτάνουν στα 260 χλμ.
«Δεν έχεις δικαιολογία» – «Ευχαριστώ τον Θεό που είμαι στο σημείο που είμαι, με αυτή τη στήριξη. Οταν αυτό που ονειρευόσουν από μικρός έχει γίνει πραγματικότητα, δεν έχεις δικαιολογία να λες ότι είσαι αγχωμένος. Πας, τα
δίνεις όλα και το απολαμβάνεις στο 100%».
Είχε κάποιες ατυχίες –όπως όταν έσκασε το λάστιχο δύο γύρους πριν από το τέλος ενός αγώνα ή όταν έσπασε ένα εξάρτημα του κινητήρα και απλά έσβησε το αυτοκίνητο– αλλά είχε και πρωτόγνωρες επιτυχίες. Φέτος τον Απρίλιο, στην πίστα της Βαλένθια, ανέβηκε στην πρώτη θέση του βάθρου, έχοντας παραμείνει πρώτος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. «Με είχε κυριεύσει το άγχος. Είχα συνηθίσει να έχουμε πάντα κάποιο πρόβλημα και σκεφτόμουν, να, τώρα θα σκάσει λάστιχο, τώρα θα σπάσει το αμάξι. Δεν το πίστευα ότι όντως κερδίζω».
Παρότι πέρασε πρώτος τη σημαία του τερματισμού, δεν πάτησε φρένο. «Είχα κολλήσει. Σκεφτόμουν μήπως είχα καταλάβει λάθος και είχαμε άλλον ένα γύρο». Πάτησε φρένο μόνον όταν ο άνθρωπος της ομάδας του από τον πύργο τού φώναξε πως ήταν ο νικητής. «Βγήκα από το αυτοκίνητο χλωμός, έτρεμα ολόκληρος. Δεκαπέντε χρόνια που τρέχω, δεν είχα κερδίσει ποτέ», τονίζει. Ούτε όταν ακούστηκε ο εθνικός ύμνος μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί. Μόνο αργά εκείνο το βράδυ, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, με τον προπονητή του και τον Αντώνη, τον παιδικό του φίλο που φωτογραφίζει την αποστολή, ήπιαν μια μπίρα και γιόρτασαν την επιτυχία.
Ο στόχος των ΗΠΑ
Την εβδομάδα πριν από τον τελικό δεν έκανε απολύτως τίποτα. «Είναι οι μέρες που μπορώ να φάω, να χαλαρώσω – σαν προετοιμασία για μαραθώνιο. Στα μέσα της εβδομάδας, η ομάδα της Costamare που τον ακολουθεί σε κάθε αγώνα, ο παλιός του προπονητής ο Χάρης, φίλοι και βέβαια η οικογένειά του ταξίδεψαν στο Βέλγιο.
Όσο για τον ίδιο, παραδέχτηκε πως πλέον δεν ένιωθε άγχος εάν και όσο πλησίαζε η ώρα του τελικού αντιλαμβανόταν πόσο ιδιαίτερη είναι η στιγμή. «Ξυπνάω και ευχαριστώ τον Θεό που είμαι στο σημείο που είμαι, με αυτή τη στήριξη από πίσω μου. Οταν αυτό που ονειρευόσουν από μικρός έχει γίνει πραγματικότητα, δεν έχεις δικαιολογία να λες ότι είσαι αγχωμένος. Πας, τα δίνεις όλα και το απολαμβάνεις στο 100%».
Την Κυριακή 12 Οκτωβρίου, έπειτα από 15 γύρους στη δύσκολη πίστα του Βελγίου, αναδείχθηκε πρωταθλητής. «Δεν έχω λόγια», είπε συγκινημένος βγαίνοντας από το αυτοκίνητο του. «Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, όχι μόνο για εμένα προσωπικά και την ομάδα για την προσπάθεια που κάναμε με τη βοήθεια των χορηγών μας, αλλά και γιατί είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα μου στον μηχανοκίνητο αθλητισμό», πρόσθεσε λίγο πριν ανέβει στο βάθρο.
Πέρα από το σημαντικό οικονομικό έπαθλο και βέβαια τον τίτλο- έρχεται τώρα λίγο πιο κοντά στον επόμενο δύσκολο στόχο που έχει βάλει: Μια ευκαιρία στο κορυφαίο πρωτάθλημα NASCAR των ΗΠΑ . “Όχι για να κάνω 1-2 αγώνες αλλά να πάω εκεί με συμβόλαιο. Δεν ξέρω αν θα το πετύχουμε σε δύο χρόνια, ή σε πέντε. Αλλά θα γίνει».
