Το 1989 ένα όμορφο ξανθό κορίτσι, με χαρακτηριστικά που μαρτυρούσαν τη γερμανική καταγωγή της από την πλευρά της μητέρας της, πόζαρε για το εξώφυλλο του Playboy, φορώντας ένα ριγέ σακάκι και κρατώντας σε στρατηγική θέση ένα ψάθινο καπέλο. Ηταν μια προοικονομία για το προφίλ που θα έχτιζε τα επόμενα χρόνια η άγνωστη ακόμα στο ευρύ κοινό Πάμελα Αντερσον, μια 22άχρονη που ερχόταν από τον Καναδά και έκανε τα πρώτα της βήματα προς τη διασημότητα ως γυμνάστρια.
To «Blue Zone Girl», όπως ήταν το ψευδώνυμό της όσο ήταν ακόμη στον Καναδά και διαφήμιζε μπίρες φορώντας κοντά t-shirts και μπλου τζιν σορτσάκια πάνω σε φωτεινά τζάμποτρον σταδίων, μόλις ξεκινούσε το ταξίδι της προς τον μύθο, πουλώντας αυτό που δεν θα πάψει ποτέ να είναι μια σίγουρη «επένδυση»: σεξ.
Η σεξοβόμβα των 90s
Το όνομα της Πάμελα Αντερσον άρχισε να μεγαλώνει τη δεκαετία του ’90 σε πλήρη αναλογία με το μπούστο της και τις γενναίες αυξητικές στήθους που έκαναν το «μέρος» σχεδόν να ξεπεράσει σε φήμη το «όλον». Δεν υπάρχει άνθρωπος που ανάμεσα στις νοητές «καρτ ποστάλ» της δεκαετίας του ’90 δεν έχει κάπου φυλαγμένη την εικόνα της Αντερσον να τρέχει σε «slow motion» στο πλάι του Ντέιβιντ Χέισελχοφ με κόκκινο ολόσωμο μαγιό, για να δώσει ως η ναυαγοσώστρια Σι Τζέι Πάρκερ το «φιλί της ζωής», στο καλτ αξιώσεων τηλεοπτικό «Baywatch».
Διεκδίκησε όσο καμία το να γίνει συνώνυμη του όρου «sex symbol», κάτι που επικυρώνουν και οι 13 φορές που έγινε «cover girl» για το Playboy, περισσότερες από οποιοδήποτε άτομο στην ιστορία του περιοδικού. Το αγαπημένο «κουνελάκι» του Χιου Χέφνερ αντιμετωπίστηκε στα «χρυσά της χρόνια» ως μονοδιάστατα σέξι, ένας ρόλος που άλλωστε και η ίδια τον φόρεσε χωρίς φαινομενικά ενδοιασμούς, με την όποια «αντικειμενοποίηση» ερχόταν πακέτο με αυτό. Αυτός ο δρόμος έμοιαζε πλέον να μην έχει γυρισμό όταν το 1995 πρωταγωνίστησε άθελά της με τον σύζυγό της και διαβόητο ντράμερ των Mötley Crüe, Τόμι Λι, σε μια στιγμή που από ιδιωτική έγινε μία από τις πιο δημόσιες της δεκαετίας του ’90 – λίγοι θα παραδεχτούν ότι κάποια στιγμή είδαν το περίφημο sex tape των Λι.
Οποιος παρατηρούσε προσεκτικά, θα έβλεπε πως η Πάμελα Αντερσον, ακόμα και αν ήταν στο απόγειο του σέξι μύθου της και δεν αποχωριζόταν το βαρύ μακιγιάζ και τα βαθιά ντεκολτέ, έψαχνε ήδη από τότε μία διέξοδο. Ηθελε να γίνει «σοβαρή» ηθοποιός, διατεινόταν σε συνεντεύξεις της πως μελετούσε κλασικά έργα του Σαίξπηρ. Δεν θα δικαιωνόταν πάντως ιδιαίτερα πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως το «Barb Wire» (1996), όσο και αν το trash αυτό ταινιάκι ήθελα να μοιάσει… στην «Casablanca».
Ηθελε να κάνει οικογένεια και επέλεξε γι’ αυτό τον Τόμι Λι, σε έναν γάμο που έληξε άδοξα και με βία. Θα αργούσε να βρει τη συντροφική ευτυχία, όσο παντρευόταν τύπους σαν τον Κιντ Ροκ (για μόλις έναν χρόνο, το 2006) και μπαίνοντας σε δύο ακόμα αποτυχημένους γάμους, πριν βγει γρήγορα από αυτούς. Εφτασε μέχρι και να διακωμωδεί σχεδόν τον εαυτό της, παίζοντας στο «Borat» (2006) του Σάσα Μπάρον Κοέν.
«Πάμελα 2.0»
Και ενώ η Αντερσον συνέχιζε τη νέα χιλιετία να διατηρεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το «brandname» της, το όνομά της έμοιαζε να ανήκει όλο και περισσότερο στα βιβλία της πρόσφατης ποπ ιστορίας και όχι ικανό να γράψει νέες, υπολογίσιμης αξίας σελίδες. Δύσκολο άλλωστε να το καταφέρει με το να συμμετέχει ως γκεστ σε διάφορα «Big Brother» ανά τον κόσμο ή με το να διαγωνίζεται στο «Dancing With The Stars».
Ακόμα και κάποια σαν την Πάμελα Αντερσον δικαιούται να έχει «κρίση μέσης ηλικίας», την οποία, αν κρίνουμε από την έως τώρα πορεία της τη δεκαετία του 2020, τη μετέτρεψε σε άχαστη ευκαιρία. Το «rebranding» που δοκίμασε είχε αν μη τι άλλο ρίσκο: Η σεξοβόμβα των 90s βγάζει βίγκαν βιβλία μαγειρικής. Το πάλαι ποτέ «κουνελάκι» των αποκαλυπτικών εξωφύλλων απαρνιέται το μέικ απ σε κάθε δημόσια εμφάνισή της, χωρίς να τη φοβίζει ότι οδεύει αργά αλλά σταθερά προς τα 60 της χρόνια. Το πείραμα θα πετύχει;
Στην εποχή του Netflix, κάθε ώριμης ηλικίας δημόσιο πρόσωπο που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να ξαναπεί την ιστορία του, κάνει ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – μιας και είναι ευκολότερο για το κοινό να το καταναλώσει, από την ογκώδη αυτοβιογραφία, που μία η άλλη θα κυκλοφορήσει.
Το «Pamela, a Love Story» που βγήκε το 2023 στην πλατφόρμα ήταν και η επίσημη «στροφή» στο αφήγημα της Αντερσον. Σε αυτά τα 112 λεπτά η Πάμελα αγκαλιάζει κάθε στιγμή της πορείας της χωρίς ντροπή, ακόμα και αν όπως λέει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο η ζωή της για χρόνια έμοιαζε με «εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς σε δημόσια θέα». Επικεντρώνεται στο σκοτάδι πίσω από τα φώτα: τη σεξουαλική κακοποίηση σε μικρή ηλικία, την «καταστροφική» επιπλέον φήμη που έφερε το «sex tape» στην καριέρα της, τον τρόπο που την αντιμετώπιζαν για χρόνια τα media, τη φάση που είχε κλειστεί στον εαυτό της και φορούσε καφτάνια γιατί είχε πάρει σχεδόν 10 κιλά. Αυτό που όπως τονίζει ήθελε και θέλει διαχρονικά ήταν η αγάπη.
Μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, ήταν έτοιμη να δείξει πως δεν είναι (μόνο) η Πάμελα που ξέρουμε. Πέρυσι την είδαμε να πρωταγωνιστεί στο «The Last Showgirl» της Τζία Κόπολα, γιατί όπως έχει πει η σκηνοθέτιδα είδε στο πρόσωπό της «μία σύγχρονη Μέριλιν Μονρόε». Η Σέλι, την οποία υποδύεται η Αντερσον, θα μπορούσε ως έναν βαθμό να είναι και μία αντανάκλαση του εαυτού της – σε στιγμές, σχεδόν μοιάζει αυτή να είναι και η μοναδική συσχέτιση που νοηματοδοτεί κάπως την ταινία. Είναι μια χορεύτρια στο Λας Βέγκας, που μετά από τρεις δεκαετίες ετοιμάζεται να αποχωριστεί το γκλίτερ και τη σκηνή και να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την αληθινή ζωή: την κόρη της που δεν της αφιερώθηκε ποτέ επαρκώς, το αναπόφευκτο γήρας, τα απωθημένα που την οδηγούν σε μια ιλαροτραγική οντισιόν για «σοβαρή» παράσταση.
Πράγματι και η φήμη της Πάμελα Αντερσον έμοιαζε για χρόνια να την έχει καταπιεί. Μόνο που στην πραγματική ζωή, η Πάμελα σαν σεναριογράφος της «ταινίας» της ζωής της αποφάσισε να τη γράψει τελικά με τους κανόνες της. Τη στιγμή που τη βλέπαμε στο κινηματογραφικό πανί ως «showgirl» είχε κάνει ήδη το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ με το «Σικάγο», ενώ ο πρώτος «σοβαρός» κινηματογραφικός της ρόλος τής χάρισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, που αναπόφευκτα έκανε πολλούς να συζητούν το ενδεχόμενο να δούμε το όνομά της στα Οσκαρ (δεν το είδαμε τελικά). Ολα αυτά από την ξανθιά «θεά» που κάποτε συνέλεγε Χρυσά Βατόμουρα.
Κερασάκι σε αυτή την τούρτα αποτέλεσε και το απόλυτο «σινεφίλ βαρόμετρο», με την επίσκεψή της στην ντουλάπα της «Criterion Collection», από την οποία επέλεξε ταινίες όπως το «Blue Velvet» του Ντέιβιντ Λιντς και το «La Strada» του Φεντερίκο Φελίνι, υιοθετώντας ένα λουκ που την έκανε να μοιάζει με μούσα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Το νέο της αφήγημα δεν θα μπορούσε να υπάρχει ή να έχει νόημα χωρίς την αντίστιξη του παρελθόντος, είναι όλα συγκοινωνούντα δοχεία. Ισως γι’ αυτό, η Αντερσον, απαλλαγμένη πλέον από το άγχος τού να αποδειχθεί «ποιοτική», πρωταγωνίστησε φέτος στο πλάι του Λίαμ Νίσον στο νέο «Naked Gun» παίζοντας αυτό που κάποτε «ήταν»: μια σέξι ξανθιά, λίγο πονηρή, λίγο αγαθή, λίγο σαχλή (όπως περίπου και η ταινία δηλαδή), που σχεδόν μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω της ή τι προκαλεί στο πέρασμά της.
Κανένα κόμπλεξ στο να παίξει αυτόν τον ρόλο πλέον. Την οδήγησε άλλωστε και στην αγάπη που τόσο επιζητούσε. Στο πλαίσιο της προώθησης της ταινίας, η Πάμελα Αντερσον και ο Λίαμ Νίσον αντάλλασσαν γεμάτα νόημα και τρυφερότητα βλέμματα και αποκάλυψαν ότι είναι το ζευγάρι που κανείς δεν περίμενε ότι χρειάζεται η σόουμπιζ.
Παραμυθένιο «love story»; Εμπορικό τρικ; «Δήθεν» στροφή μιας σελέμπριτι που απλώς βρήκε τρόπο να είναι ξανά στην επικαιρότητα; Κυρίως, μια γυναίκα λίγο πριν από τα 60, που, επιτέλους, πετυχαίνει αυτό που θέλει, με τον τρόπο που το θέλει. Και αυτό από μόνο του είναι μια κάποια δικαίωση.
